babam şeker hastası ve 8 ay önce ağır kangren hayati tehlikeyle bacağı diz altından kesildi...70 yaşında ve kendisine hiç bakmadığı için tüm organları harap olmuş durumdaydı...yemeden içmeden kesildi 45 kiloya düştü, ambulansla hastaneye kaldırdık doktorlar yapacak birşey yok deyip eve geri yolladılar...işten ayrıldım, babamın moralini yüksek tuttum, bir bebek gibi mamalarla pipetle çay kaşığı ile besledim, omegalar, spirulana yosunları verdim, yanından hiç ayrılmadım birgün biran için bile olsa ölmesini istemedim ve bunu ona yaşattım...solunum durması oldu, o sırada başımda sağlıkçı serum takmaya gelmişti, ona sordum öldümü diye "evet" dedi, babamı sarsıp hayır beni bırakma diye sarsmaya başladım tekrardan nefes almaya başladı.
şimdi mi, tam 8 ay sonra babam vücudunda hiç enfeksiyon kalmadı, kilosu 65 oldu, verdiğim ek besin takviyeleri ile bodyciler gibi sağlam ve gelişmiş kaslara sahip oldu ve en önemlisi 70 yaşında ölmek üzere 3 hastanenin acil kapısından yapacak birşey yok diye çevrilen babam protezle ayağa kalktı..doktorlar bile inanamadı, ...... hastanesinde kavga ettiğim doktorla daha sonra görüştük, cidden mucize bu dedi.
tatlım babam şimdi tek başına kendi evinde yaşıyor, bu onun kendi tercihi evi başka şehirde tutamadım.
diyeceğim Allah'dan ümit kesilmez.Allah'dan başka kimse bilemez kimin ne zaman öleceğini.
çok geçmiş olsun canım.
