- Konu Sahibi tubatumete
-
- #1
Herkese merhaba.
22 ağustos 2013 perşembe sabahı dünyaya geldi benim prensim.Doğumdan o kadar çok korkuyordum ki artık son günlerde aklımı kaybedecektim neredeyse.Benim 3 buçuk yaşında bir oğlum daha var, bana birşey olursa, ya doğumda ölürsem Batum ne yapar diye düşünmekten gerçekten psikolojimi iyice bozmuştum.Bayılmak istemediğim için spinal sezeryan yöntemini tercih ettim.Aslında benim gibi birisi için büyük cesaretti ama bayılma riskini göze alamazdım.Çok dua ettim Allahıma, çok şükür doğum harikaydı.Çok kolaydı, hiç korkmadım, canım hiç acımadı.Anestezi uzmanı başta olmak üzere doğum ekibindeki herkese minnettarım.Hepsi öyle iyi davrandılar ki korkacak zamanım bile olmadı.Bebeğimi getirdiler, yanağıma dayadılar, dayanamadım öptüm kuzumu, parçamı kokladım ooh miss içime çektim.Sonra doğumdan çıktım odaya götürüyorlar beni, ben gülüyorum ve şimdi eşim annem filan beni böyle gülerken gördüklerinde ne kadar sevinecekler diye düşünüyodum ama hallerinde bir endişe sezinledim.Meğer minik yavrumun birazcık solunum sıkıntısı varmış.Doğum esnasında ciğerine su kaçmış.Hemen küvöze almışlar.Ben 1 gün filan kalır çıkar diye düşünürken bu gün 5.gün bitti hala alamadım bebeğimi kollarıma, 10 gün kalır diyor doktor.Gidip görüyorum ve her seferinde ağlama krizlerine giriyorum.İsyan etmiyorum asla, çok daha zor durumda bebekler ve anneleri var çok iyi biliyorum.Ama insan yine de duygusal açıdan çöküntü yaşıyor.Şimdi tek istediğim evladımı 10 günün sonunda sağ sağlim evimize getirebilmek.Allahım inşallah bunu bana nasip eder.Rabbim hepimizin evlatlarını korusun inşallahh.Kimseyi evladı ile sınamasın...
22 ağustos 2013 perşembe sabahı dünyaya geldi benim prensim.Doğumdan o kadar çok korkuyordum ki artık son günlerde aklımı kaybedecektim neredeyse.Benim 3 buçuk yaşında bir oğlum daha var, bana birşey olursa, ya doğumda ölürsem Batum ne yapar diye düşünmekten gerçekten psikolojimi iyice bozmuştum.Bayılmak istemediğim için spinal sezeryan yöntemini tercih ettim.Aslında benim gibi birisi için büyük cesaretti ama bayılma riskini göze alamazdım.Çok dua ettim Allahıma, çok şükür doğum harikaydı.Çok kolaydı, hiç korkmadım, canım hiç acımadı.Anestezi uzmanı başta olmak üzere doğum ekibindeki herkese minnettarım.Hepsi öyle iyi davrandılar ki korkacak zamanım bile olmadı.Bebeğimi getirdiler, yanağıma dayadılar, dayanamadım öptüm kuzumu, parçamı kokladım ooh miss içime çektim.Sonra doğumdan çıktım odaya götürüyorlar beni, ben gülüyorum ve şimdi eşim annem filan beni böyle gülerken gördüklerinde ne kadar sevinecekler diye düşünüyodum ama hallerinde bir endişe sezinledim.Meğer minik yavrumun birazcık solunum sıkıntısı varmış.Doğum esnasında ciğerine su kaçmış.Hemen küvöze almışlar.Ben 1 gün filan kalır çıkar diye düşünürken bu gün 5.gün bitti hala alamadım bebeğimi kollarıma, 10 gün kalır diyor doktor.Gidip görüyorum ve her seferinde ağlama krizlerine giriyorum.İsyan etmiyorum asla, çok daha zor durumda bebekler ve anneleri var çok iyi biliyorum.Ama insan yine de duygusal açıdan çöküntü yaşıyor.Şimdi tek istediğim evladımı 10 günün sonunda sağ sağlim evimize getirebilmek.Allahım inşallah bunu bana nasip eder.Rabbim hepimizin evlatlarını korusun inşallahh.Kimseyi evladı ile sınamasın...