- 12 Temmuz 2006
- 2.706
- 26
HİKAYE
O yil kis, nisanin sonuna kadar uzamisti. Kör oldugum ve yalniz yasadigim için çogunlukla evde kalmayi yegledim.Sonunda bir gün soguk hava gitti; bahar kendini gösterdi. Hava coskulu bir kokuyla dolmustu. Arka bahçeye bakan pencerenin önünde küçük, neseli bir kus devamli civildiyor, sanki beni disariya çagiriyordu.
Nisan ayinin degisken havasini bildigimden kislik mantoma sarildim. Fakat havanin degismesi üzerine yün kaskolumu, sapka ve eldivenlerimi biraktim. Üç çatalli bastonumu alip neseyle sundurmaya çiktim ve kaldirimin yolunu tuttum. Yüzümü günese dogru kaldirip, onu selamlayan bir gülümseme sundum. Sessiz çikmaz sokagimizda yürürken kapi komsum "Merhaba" diyerek seslendi ve gidecegim yere götürmeyi teklif etti: "Hayir, tesekkür ederim. Su bacaklar bütün kis dinlendi. Eklemlerimin harekete ihtiyaci var. Bu yüzden yürüyecegim" diye cevap verdim. Köseye vardigimda aliskanlikla durdum. Birinin gelip yesil isik yandiginda beni karsiya geçirmesini bekledim. Nedense bu sefer, öncekilere göre daha uzun süre beklemistim ve hala hiç kimse teklifte bulunmamisti. Sabirla beklerken, eskiden hatirladigim bir melodiyi mirildandim; çocukken ögrendigim "Hos geldin bahar..." sarkisiydi.Birden güçlü bir erkek sesi konustu: "Sesinizden çok neseli bir insan oldugunuzu hissettim. Sizinle caddeyi birlikte geçme serefini bagislar misiniz bana?" Kibarlikla iltifat görünce gülerek basimi salladim ve duyulabilir bir sesle "Evet" dedim.Kibarca koluma girdi ve birlikte kaldirimdan yola indik. Yavasça yolun karsisina geçerken, konusulabilecek en iyi konudan, havadan konustuk. Adimlarimizi birlikte atarken hangimiz rehber, hangimiz yardim aliyor, belli olmuyordu. Yolun karsisina varmamiza az kala isigin degistigini anlatircasina kornalar sabirsizca çalinmaya basladi. Kaldirima çikmak için birkaç adim daha attik. Ona dönüp, bana eslik ettigi için tesekkür etmek üzere agzimi açmistim ki, ben daha bir sey söylemeden o konustu: "Bilmem farkinda misiniz? Sizin gibi neseli bir insanla karsiya geçmek benim gibi bir kör için ne kadar muhtesem bir sey".
O bahar gününü hiç unutmayacagim.
"Bazen evrende kendimizi en yalniz hissettigimizde, sikintimizi atlatmak ve farkliligimizi ve yalnizligimizi hafifletmek için Allah bize, aynadaki aksimiz gibi bir ikiz gönderir."
O yil kis, nisanin sonuna kadar uzamisti. Kör oldugum ve yalniz yasadigim için çogunlukla evde kalmayi yegledim.Sonunda bir gün soguk hava gitti; bahar kendini gösterdi. Hava coskulu bir kokuyla dolmustu. Arka bahçeye bakan pencerenin önünde küçük, neseli bir kus devamli civildiyor, sanki beni disariya çagiriyordu.
Nisan ayinin degisken havasini bildigimden kislik mantoma sarildim. Fakat havanin degismesi üzerine yün kaskolumu, sapka ve eldivenlerimi biraktim. Üç çatalli bastonumu alip neseyle sundurmaya çiktim ve kaldirimin yolunu tuttum. Yüzümü günese dogru kaldirip, onu selamlayan bir gülümseme sundum. Sessiz çikmaz sokagimizda yürürken kapi komsum "Merhaba" diyerek seslendi ve gidecegim yere götürmeyi teklif etti: "Hayir, tesekkür ederim. Su bacaklar bütün kis dinlendi. Eklemlerimin harekete ihtiyaci var. Bu yüzden yürüyecegim" diye cevap verdim. Köseye vardigimda aliskanlikla durdum. Birinin gelip yesil isik yandiginda beni karsiya geçirmesini bekledim. Nedense bu sefer, öncekilere göre daha uzun süre beklemistim ve hala hiç kimse teklifte bulunmamisti. Sabirla beklerken, eskiden hatirladigim bir melodiyi mirildandim; çocukken ögrendigim "Hos geldin bahar..." sarkisiydi.Birden güçlü bir erkek sesi konustu: "Sesinizden çok neseli bir insan oldugunuzu hissettim. Sizinle caddeyi birlikte geçme serefini bagislar misiniz bana?" Kibarlikla iltifat görünce gülerek basimi salladim ve duyulabilir bir sesle "Evet" dedim.Kibarca koluma girdi ve birlikte kaldirimdan yola indik. Yavasça yolun karsisina geçerken, konusulabilecek en iyi konudan, havadan konustuk. Adimlarimizi birlikte atarken hangimiz rehber, hangimiz yardim aliyor, belli olmuyordu. Yolun karsisina varmamiza az kala isigin degistigini anlatircasina kornalar sabirsizca çalinmaya basladi. Kaldirima çikmak için birkaç adim daha attik. Ona dönüp, bana eslik ettigi için tesekkür etmek üzere agzimi açmistim ki, ben daha bir sey söylemeden o konustu: "Bilmem farkinda misiniz? Sizin gibi neseli bir insanla karsiya geçmek benim gibi bir kör için ne kadar muhtesem bir sey".
O bahar gününü hiç unutmayacagim.
"Bazen evrende kendimizi en yalniz hissettigimizde, sikintimizi atlatmak ve farkliligimizi ve yalnizligimizi hafifletmek için Allah bize, aynadaki aksimiz gibi bir ikiz gönderir."
