Hiç gelmeyecek babasını bekliyor

Kemal, güleç yüzlü bir çocuk. Dışarıda bir kuş kanat çırpsa pencereye koşuyor Ok.mey.da.nı Pi.ya.le.pa.şa Ma.hal.le.si.’n.de.yiz...
Uğur Kur.t’.un evi.ne gi.di.yo.ruz. So.ka.ğın ba.şın.dan iti.ba.ren ağıt.lar yol gös.te.ri.yor bi.ze. Ses.ler bir apart.ma.nın önün.de yo.ğun.la.şı.yor. Bir ai.le apart.ma.nı. Bü.tün ka.pı.lar açıl.mış, ta.zi.ye.ler ka.bul edi.li.yor, acı pay.la.şı.lı.yor, göz.yaş.la.rı, ağıt.lar bir.bi.ri.ne ka.rı.şı.yor. Da.yan.mak zor.
Ta.zi.ye için Uğur Kur.t’.un da.ire.si.ne gi.ri.yo.ruz. Du.var.da Uğur, Na.rin ve Ke.ma.l’.in fo.toğ.raf.la.rı. O fo.toğ.raf.lar, bu evin önceki güne ka.dar bü.yük bir mut.lu.lu.ğu ba.rın.dır.dı.ğı.na işa.ret. Ka.me.ra.lar hep gü.ler.ken ya.ka.la.mış Kurt Ai.le.si.’ni… Gö.zü.müz Ke.ma.l’.i arı.yor. Sa.kin bir da.ire.ye gö.tü.rül.müş ora.da ku.zen.le.riy.le oyun oy.nu.yor. Ko.ca göz.lü, gü.leç yüz.lü, ne.şe.li bir ço.cuk. Babasının öldüğünü bilmiyor. Dı.şa.rı.dan ses gel.dik.çe, pen.ce.re.ye ko.şu.yor. Bi.ri.ni bek.ler gi.bi, ku.la.ğı te.tik.te.

Gözü-kulağı pencerede
Kemal 2 yaşında. Bıcır bıcır, neşeli bir oğlan. Gözü kulağı dışarıda. Babası Uğur’u bekliyor, gelecek cep telefonunda oyun oynayacaklar.
Ha.ni kur.tu.la.cak.tı?
Uğur Kur.t’.un evi.ne dö.nü.yo.ruz. Acı kat.mer.len.miş. An.ne Gü.li.naz Kurt “Kur.tu.la.cak di.ye ye.min.ler et.ti.niz ha.ni ya! Ne.re.de oğ.lum? Uğu.rum gel! Ki.me bı.rak.tın yav.ru.nu.” di.ye fer.yat edi.yor. Sa.kin.leş.ti.ri.ci ilaç tek.li.fi.ni sü.rek.li red.de.di.yor. “Oğ.lu.mun ce.na.ze.sin.de ayak.ta ola.cağı.m” di.yor. Sırf bu se.bep.le içi.ne ilaç ka.tı.la.bi.le.ce.ği.ni dü.şün.dü.ğü için bir bar.dak su.yu bi.le ge.ri çe.vi.ri.yor.
Na.rin Kurt, Uğur Kur.t’.un eşi. Kı.sa sü.re ön.ce bir di.kim evin.de iş bul.muş. Ke.ma.l’.e ka.yın.va.li.de.si ba.kı.yor.muş. Ayak.la.rı çıp.lak. Bir ya.kı.nı üşü.me.sin di.ye aya.ğı.na ço.rap giy.dir.me.ye uğ.ra.şı.yor. “U.ğur top.ra.ğın al.tın.da çok üşü.me.ye.cek mi.” di.ye red.de.di.yor. Bu sı.ra.da bir ya.kı.nı TV’.den akan gö.rün.tü.le.re ba.kıp Na.ri.n’.e sa.rı.lı.yor. “Bi.zim ne işi.miz var.dı te.le.viz.yon.lar.da.” di.ye so.ru.yor Na.rin. Son.ra ken.di.siy.le ko.nu.şur gi.bi ses.siz.le.şi.yor se.si: “Ken.di ha.li.miz.de ya.şa.yan in.san.lar.dık. Na.sıl top.ra.ğa ko.ya.cak.lar
Uğu.r’.umu. 2 ya.şın.da ye.tim ka.lan oğ.lu.ma ne di.ye.ce.ğim? 30 ya.şın.da git.tin Uğu.r’.um. 6 se.ne.ye mi im.za at.tık biz? Ya.kış.tı mı hiç ölüm sa.na…”
Sa.at.ler iler.li.yor, ha.va.nın ay.dın.lan.ma.sı.na az kal.dı. Ke.mal uyu.ma.mış. “Ha.di.” di.yor bir ka.dın Na.ri.n’.e, “Al yav.ru.nu koy.nu.na, uyut.” Gi.di.yor Na.rin, Ke.mal an.ne koy.nu.na gi.rer gir.mez uyu.yor… Hava aydınlanıyor… Bu.gün ve.da gü.nü. Son kez Uğu.r’.a do.ku.na.cak.lar. Kalp.ler ke.der yor.gu.nu. Ke.mal uyan.mış. So.kak.tan ses.ler ge.li.yor. Ke.mal yi.ne pen.ce.re.de, hiç gel.me.ye.cek ola.nı bek.ler gi.bi…

Hande ZEYREK / SÖZCÜ

okurken üzüldüm
bir hiç uğruna ne canlar gidiyor ya rabbim!!