- 9 Haziran 2009
- 8.684
- 3.220
Herkese selamlar...
Aslında benim, size her şeyi en baştan anlatmam lazım, beni tam anlamıyla anlamanız için.
Ama koskoca 17 yılı nasıl buraya sığdırayım ki ben ?
Bir de bilirsiniz, her anlattığınız da yeniden yaşarsınız sanki... Bu yüzden hep anlatmaktan kaçtım. Yoruldum ......
Ama özet geçmeye çalışacağım sanırım. Gücü kendimde bulabilirsem.
5 yaşımdayken, babamın annemi aldatması sonucu , annemle babam ayrıldı. O geceyi hala hatırlıyorum.
Hafızamda hiçbir zaman mutlu bir anne baba olmadı. Mutlu bir aile portresine sahip olmadım.
Yıllarım , haftaiçleri babama, haftasonları anneme gitmekle geçti. Sürekli çantalarla ordan oraya sürüklendim.
Annem babamdan 1,5 yıl boşanmadı inadından. Babam annemin bilezikleri ile açtığı şirketin bulunduğu yerde tanıştı o kadınla.
Sonra bir şekilde annem öğrendi. Ve aslında şurda bir şeyi de özet geçmek isterim; benim annem babama kaçarak evlendi. Büyük bir aşk evliliğiydi yani. Ailesini karşısına aldı. Ama sonuç hüsran.
Babam o kadının gazına gelerek anneme eziyet etti.
Beni alıp verirken sorun çıktı sürekli. Çünkü benim yüzümden görüşmek zorundaydılar. Ama annem, o kadına tahammül edemiyordu haliyle.
Beni iskelenin önünde alıp verirlerdi mesela, o iskeleyi her gördüğümde o anı tekrar tekrar , hala istemesem de yaşarım.
Birgün babam, o kadının gazına gelip (o kadın: ayşe olsun ismi.) Ayşenin gazına gelip, annemi o kalabalık iskelenin önünde hırpalamıştı. Onu hiç unutmuyorum mesela. Hırpalamıştı diyorum çünkü çıkmıyor ağzımdan, anlayın ....
Unutamadığım o kadar çok şey var ki ... 6 yaşımı ananemlerin yanında okudum anaokulumu. Annem babama kızdığı için , 1 sene babama göstermedi beni. Babam gizli gizli gelirdi o şehre, anaokuluma. Sonra gizli gizli kaçardı yanımdan, çünkü ben çok ağlardım.
Sonra ,1,5 sene sonra işte annem babamdan boşandı. Babam hemen , ayşe ile evlendi.1.sınıfa geçtiğimde annem , beni babama göstermeye başladı. Babamla kalıyordum haftaiçleri. Okula gidiyordum. Ayşe hamile kaldı hemen. Ve ben 8 yaşındayken kardeşim doğdu.
Ama bir gün , babam anneme inat bir şey yaptı, "saat 7 'de leonelayı al" dedi ve beni 7 de oraya götürmedi. Annemi bekletti. Bana da, annen gelmedi dediler. Ama annem beni aradı ve geldiğini söyledi fakat benim olmadığımı.
Sonra annem bu olaya kızıp, beni bir sene daha babama göstermedi.
3.sınıfı özel bir okulda okudum , annem okuttu. Okulum değişti dolayısı ile.
Yine bir sene babamı görmedim. Cumadan cumaya görüyordum. O da öğle tatilinde 45 dakika filan. O da işi olmazsa.
Kardeşimi getiriyordu babam bana Ayşe ile.
Kardeşimi çok seviyordum. Zaten onu çok istemiştim. O zamanlar bilmiyordum ki ben , hiçbir şeyin farkında değildim. Ayşe'yi seviyordum bile.
Sonra anneme, "kardeşim orada, ben orada yaşamak istiyorum" dedim ve annem ağlayıp, velayetimi babama verdi. Ve o da, babamla ayrılığından 5 sene sonra başka biriyle evlendi. O adamda annemi aldattı, onu hep dövdü... Sabahları annemin sesiyle uyandığımı, ağzı yüzü kan içinde gördüğümü biliyorum.
Neyse, ben babamlarla yaşadım. Yıllar geçti, babam ev aldı,ayşe ile. Kardeşim büyüyordu, ama annesi yüzünden hep bana soğuktu. Ayşe sayesinde resmen kısıtlı bir hayatım vardı, lisedeyken filan hiç arkadaşlarımla gezmeye gittiğimi bilmiyorum. Arkadaşlarım bize gelmezdi, ben gidemezdim. 11 yaşındayken halı sildiğimi biliyorum. Herşeyime karışırdı Ayşe, 12-13 yaşlarındayken 4 yaşındaki kardeşime evde bakardım. Sürekli bir iş... Bir kısıtlama. Her şey hep benden bilinirdi... Bir kere yüz felci geçirdim sıkıntıdan da, onu bile , ben ona surat asmışım da ondan olmuş. Ona bağladı. O derece vicdansızdı. Lisedeyken, annemi hiç görmedim gibi bir şey. Ayda 4-5 saat görüyordum. Anneme göndermiyordu beni .Ayşe evet, kim ki o değil mi? Ama göndermiyordu. Babamı da beni de, resmen elinde oynatıyordu. Ben gizli gizli, dershane çıkışı anneme gidip görüyordum. Sonra dönüyordum. Bu arada annem, 2005te o adamdan ayrıldı.
Ayşe'nin eziyeti hep artıyordu. Bir gün kndimi tutamadım, ilk ve son... Açtım ağzımı yumdum gözümü, ertesi gün sınavım vardı ve bana emrivaki yapıp iş yığmıştı. Burdan çıktı kavga, ben dayanamadım itiraz ettim. O gün, o kadın ordayken, babamdan dayak yedim. 17 yaşımdaydım. Ve işte her şey, o dayaktan sonra başladı, tutamadım kendimi ve içimde ne varsa kustum. Haklıydım! Ama , babam bana vurduğu için pişman oldu, ve o günden beri bana vurduğu o eli pek tutmaz. Babam bana dayak attıktan sonra, Ayşe terketti evi. Beni dövmesine engel bile olmamıştı.Sonra babamla yalnız kaldık,Birkaç saat geçti,Sinirimden,başımı masaya koyup uyumuşum,uykumda sürekli sıçradığımı hatırlıyorum.Uyandığımda babam rahatsızdı ve bana rica etti, "benim için özür diler misin?" dedi. Asla dilemezdim ! Babam bana vurmuştu ya bir kere, bana kıyamaz dediğim babam. Onun için bir şey yapmazdım. Babam ekledi "peki kardeşin için ?" İşte orası, koptuğum noktaydı. Kardeşim beni sevmezdi biliyorum, ama onun benim gibi olmasını hiç istemedim. Haklı yere bile olsa hiç istemedim. "Tamam , gidip özür dileyeyim" dedim. Ve ben, %100 haklı olduğum halde, ki babamda hak vermişti zaten sonradan, ben o kadından ... Tüm gururumu, kalbimi, ruhumu kendi ayaklarımın altına alıp, babamın kardeşimin yoluna serip o kadına kuzu kuzu gidip, özür dileyip yalvardım. Ve onu eve geri döndürdüm. Ama sonra sonra Ayşe eziyetleri daha da ilerletip beni evde istemedi. Ve 2008 de, babamla ayrıldılar. 18 yaşımdaydım. Allahıma şükürler olsun ki... Benim yaşamaya başladığım yaşımdır o yaş. Çünkü inanın, zindan hayatı sürmekle eş değerdi. Çocukluğum gitti, ergenliğimin en deli dolu yılları gitti,şimdiki okul hayatım bile etkilendi.
Ama babam ayşeden ayrıldığından beri hayatına hep kadınlar oldu, yıllarca annemle kanlı bıçaklı olan babam, ayseden ayrılınca annemle arkadaş oldu,arkadaşça barıştı. Ama babam kadınlara olan düşkünlüğünden beni bıktırdı, 2008 den beri. Yoruldum....
Sıkıntının biri gitti, diğeri geldi... Sürekli hayatımızda 3.kişi. 4 senedir böyle !! Ve şuan da da hayatında biri var. Babamdan 15 yaş küçük 33 yaşında. Evlenmediler, ama kız o kadar yüzsüz ki, bizimle yaşıyor aylardır. Ve küçümsemekten değil inanın ama, her şey dengi dengine. Kız (kızın ismi zeynep olsun), Zeynep, ilkokul mezunu. Nasıl derler ki, varoş kesimde büyümüş,astığım astık kestiğim kestik, çıkarcı, menfaatçi annesi babası ilgilenmemiş bir kız.(varoş dediğim için gerçekten bin kere özür dilerim, başka söz bulamadım, ben o kesimdeki insanları da çok severim ama o kesimin kötü insanı bu,nolur affedin) Zeynep işi bıraktı, aylardır bbamın üstünden geçinip, bize ne alınırsa aldırır, eksik kalmaz. Sürekli bir laf sokma, iğneleme. Benim annem bir aracı ile öğrenmiş,bu zeyneple ortak arkadaşından, Zeynep, "para olduktan sonra gerisi mühim değil" demiş birine. Annemde bana söyledi. Yani böyle. Mesela, gazoz içecek, "ayyy biri bana keşke gazoz katsa" der. "Eeee kim tatlı servisi yapcak" der. Mesela arkadaşına gidip kalcak, o gün yemek yapmaz, kendi varsa yapar, canı isterse... Öğlen 1-2-3 te kalkar... Hani biz olmasak akşama kadar yatar herhalde.
Ve bugün olan olay hakkında sizden fikir istiyorum... Ben dün okuldan gelip, gelir gelmez, Köpeğimi dışarı çıkardım. Çıkarmadan önce, Zeynep bana, "ben yokum, dolapta patlıcan var" dedi. Ben de yaptı sandım, hatta düşünmesine olumlu tepki verdim içimden. Ama bir baktım, çiğ. "Ben yapmadım, sen yap diye söylüyorum , ben yokum akşam çünkü" dedi. Neyse, köpeğimi çıkardım, 2 saat sonra geldim yemeği yaptım ettim, sONra bu Zeynep eve geldi, aksilik çıktı kalamadı arkadaşında. Sofraya iki*üç tabak koydu. İnanın sonra kaldırdı, bulaşıklara elini sürmedi. Ha bu aarada, bulaşıklara pek elini sürmez, Bulaşık makinesi yerleştirmesini bilmiyormuş. Bu işi annesinin karnında öğrenen var mı ? Yorgun bir şekilde yaptım. Patlıcanı çiğden yaptım. Beğenmediğini anladım, olabilir, beğenmek zorunda değil. Ben de öyle çok beğenmedim. 2.yapışım. İnternetten yptım. Ama bugün, bir yere gidiyorduk yemek için arabadaydık, Aç olduğunu söyledi. "Evde bir patlıcan yemeği vardı kıyamadık, çok güzeldi yiyemedik, yeme yanında yat" dedi. BaBam da, "nasıl yani?" dedi. Zeynep "Saman gibi yaaaaaa" dedi bir de böyle ağdalı ağdalı ! Ben o annn.... Var ya... Sinirlendim. İnanın kilitlenip kaldım, bişi diyemedim. Kendisi 33 yaşında daha pilavı tutturamıyor mesela ya... O da olabilir ama insan kendisine bakmadan nasıl laf söyler? Ve şimdi saatlerdir ağlamaklıyım. Ben neden laf söyleyemedim? Neden insanlar gibi laf sokamıyorum. Neden AYŞENİN yarattığı ezikliği üstümden atıp, kendimi savunamıyorum ? Ben o an neden sustum ? Ve o lafını ona nasıl yedireceğim fikir istiyorum Allah Aşkına. O kadar laf sokuyor ki... Sıkıldım artık, aynı evde tahammülü gerçekten zor.
Hatam varsa affola... Uzun oldu, ama hikayemin daha 4'te 1'i değil, nolur okuyun.
Aslında benim, size her şeyi en baştan anlatmam lazım, beni tam anlamıyla anlamanız için.
Ama koskoca 17 yılı nasıl buraya sığdırayım ki ben ?
Bir de bilirsiniz, her anlattığınız da yeniden yaşarsınız sanki... Bu yüzden hep anlatmaktan kaçtım. Yoruldum ......
Ama özet geçmeye çalışacağım sanırım. Gücü kendimde bulabilirsem.
5 yaşımdayken, babamın annemi aldatması sonucu , annemle babam ayrıldı. O geceyi hala hatırlıyorum.
Hafızamda hiçbir zaman mutlu bir anne baba olmadı. Mutlu bir aile portresine sahip olmadım.
Yıllarım , haftaiçleri babama, haftasonları anneme gitmekle geçti. Sürekli çantalarla ordan oraya sürüklendim.
Annem babamdan 1,5 yıl boşanmadı inadından. Babam annemin bilezikleri ile açtığı şirketin bulunduğu yerde tanıştı o kadınla.
Sonra bir şekilde annem öğrendi. Ve aslında şurda bir şeyi de özet geçmek isterim; benim annem babama kaçarak evlendi. Büyük bir aşk evliliğiydi yani. Ailesini karşısına aldı. Ama sonuç hüsran.
Babam o kadının gazına gelerek anneme eziyet etti.
Beni alıp verirken sorun çıktı sürekli. Çünkü benim yüzümden görüşmek zorundaydılar. Ama annem, o kadına tahammül edemiyordu haliyle.
Beni iskelenin önünde alıp verirlerdi mesela, o iskeleyi her gördüğümde o anı tekrar tekrar , hala istemesem de yaşarım.
Birgün babam, o kadının gazına gelip (o kadın: ayşe olsun ismi.) Ayşenin gazına gelip, annemi o kalabalık iskelenin önünde hırpalamıştı. Onu hiç unutmuyorum mesela. Hırpalamıştı diyorum çünkü çıkmıyor ağzımdan, anlayın ....
Unutamadığım o kadar çok şey var ki ... 6 yaşımı ananemlerin yanında okudum anaokulumu. Annem babama kızdığı için , 1 sene babama göstermedi beni. Babam gizli gizli gelirdi o şehre, anaokuluma. Sonra gizli gizli kaçardı yanımdan, çünkü ben çok ağlardım.
Sonra ,1,5 sene sonra işte annem babamdan boşandı. Babam hemen , ayşe ile evlendi.1.sınıfa geçtiğimde annem , beni babama göstermeye başladı. Babamla kalıyordum haftaiçleri. Okula gidiyordum. Ayşe hamile kaldı hemen. Ve ben 8 yaşındayken kardeşim doğdu.
Ama bir gün , babam anneme inat bir şey yaptı, "saat 7 'de leonelayı al" dedi ve beni 7 de oraya götürmedi. Annemi bekletti. Bana da, annen gelmedi dediler. Ama annem beni aradı ve geldiğini söyledi fakat benim olmadığımı.
Sonra annem bu olaya kızıp, beni bir sene daha babama göstermedi.
3.sınıfı özel bir okulda okudum , annem okuttu. Okulum değişti dolayısı ile.
Yine bir sene babamı görmedim. Cumadan cumaya görüyordum. O da öğle tatilinde 45 dakika filan. O da işi olmazsa.
Kardeşimi getiriyordu babam bana Ayşe ile.
Kardeşimi çok seviyordum. Zaten onu çok istemiştim. O zamanlar bilmiyordum ki ben , hiçbir şeyin farkında değildim. Ayşe'yi seviyordum bile.
Sonra anneme, "kardeşim orada, ben orada yaşamak istiyorum" dedim ve annem ağlayıp, velayetimi babama verdi. Ve o da, babamla ayrılığından 5 sene sonra başka biriyle evlendi. O adamda annemi aldattı, onu hep dövdü... Sabahları annemin sesiyle uyandığımı, ağzı yüzü kan içinde gördüğümü biliyorum.
Neyse, ben babamlarla yaşadım. Yıllar geçti, babam ev aldı,ayşe ile. Kardeşim büyüyordu, ama annesi yüzünden hep bana soğuktu. Ayşe sayesinde resmen kısıtlı bir hayatım vardı, lisedeyken filan hiç arkadaşlarımla gezmeye gittiğimi bilmiyorum. Arkadaşlarım bize gelmezdi, ben gidemezdim. 11 yaşındayken halı sildiğimi biliyorum. Herşeyime karışırdı Ayşe, 12-13 yaşlarındayken 4 yaşındaki kardeşime evde bakardım. Sürekli bir iş... Bir kısıtlama. Her şey hep benden bilinirdi... Bir kere yüz felci geçirdim sıkıntıdan da, onu bile , ben ona surat asmışım da ondan olmuş. Ona bağladı. O derece vicdansızdı. Lisedeyken, annemi hiç görmedim gibi bir şey. Ayda 4-5 saat görüyordum. Anneme göndermiyordu beni .Ayşe evet, kim ki o değil mi? Ama göndermiyordu. Babamı da beni de, resmen elinde oynatıyordu. Ben gizli gizli, dershane çıkışı anneme gidip görüyordum. Sonra dönüyordum. Bu arada annem, 2005te o adamdan ayrıldı.
Ayşe'nin eziyeti hep artıyordu. Bir gün kndimi tutamadım, ilk ve son... Açtım ağzımı yumdum gözümü, ertesi gün sınavım vardı ve bana emrivaki yapıp iş yığmıştı. Burdan çıktı kavga, ben dayanamadım itiraz ettim. O gün, o kadın ordayken, babamdan dayak yedim. 17 yaşımdaydım. Ve işte her şey, o dayaktan sonra başladı, tutamadım kendimi ve içimde ne varsa kustum. Haklıydım! Ama , babam bana vurduğu için pişman oldu, ve o günden beri bana vurduğu o eli pek tutmaz. Babam bana dayak attıktan sonra, Ayşe terketti evi. Beni dövmesine engel bile olmamıştı.Sonra babamla yalnız kaldık,Birkaç saat geçti,Sinirimden,başımı masaya koyup uyumuşum,uykumda sürekli sıçradığımı hatırlıyorum.Uyandığımda babam rahatsızdı ve bana rica etti, "benim için özür diler misin?" dedi. Asla dilemezdim ! Babam bana vurmuştu ya bir kere, bana kıyamaz dediğim babam. Onun için bir şey yapmazdım. Babam ekledi "peki kardeşin için ?" İşte orası, koptuğum noktaydı. Kardeşim beni sevmezdi biliyorum, ama onun benim gibi olmasını hiç istemedim. Haklı yere bile olsa hiç istemedim. "Tamam , gidip özür dileyeyim" dedim. Ve ben, %100 haklı olduğum halde, ki babamda hak vermişti zaten sonradan, ben o kadından ... Tüm gururumu, kalbimi, ruhumu kendi ayaklarımın altına alıp, babamın kardeşimin yoluna serip o kadına kuzu kuzu gidip, özür dileyip yalvardım. Ve onu eve geri döndürdüm. Ama sonra sonra Ayşe eziyetleri daha da ilerletip beni evde istemedi. Ve 2008 de, babamla ayrıldılar. 18 yaşımdaydım. Allahıma şükürler olsun ki... Benim yaşamaya başladığım yaşımdır o yaş. Çünkü inanın, zindan hayatı sürmekle eş değerdi. Çocukluğum gitti, ergenliğimin en deli dolu yılları gitti,şimdiki okul hayatım bile etkilendi.
Ama babam ayşeden ayrıldığından beri hayatına hep kadınlar oldu, yıllarca annemle kanlı bıçaklı olan babam, ayseden ayrılınca annemle arkadaş oldu,arkadaşça barıştı. Ama babam kadınlara olan düşkünlüğünden beni bıktırdı, 2008 den beri. Yoruldum....
Sıkıntının biri gitti, diğeri geldi... Sürekli hayatımızda 3.kişi. 4 senedir böyle !! Ve şuan da da hayatında biri var. Babamdan 15 yaş küçük 33 yaşında. Evlenmediler, ama kız o kadar yüzsüz ki, bizimle yaşıyor aylardır. Ve küçümsemekten değil inanın ama, her şey dengi dengine. Kız (kızın ismi zeynep olsun), Zeynep, ilkokul mezunu. Nasıl derler ki, varoş kesimde büyümüş,astığım astık kestiğim kestik, çıkarcı, menfaatçi annesi babası ilgilenmemiş bir kız.(varoş dediğim için gerçekten bin kere özür dilerim, başka söz bulamadım, ben o kesimdeki insanları da çok severim ama o kesimin kötü insanı bu,nolur affedin) Zeynep işi bıraktı, aylardır bbamın üstünden geçinip, bize ne alınırsa aldırır, eksik kalmaz. Sürekli bir laf sokma, iğneleme. Benim annem bir aracı ile öğrenmiş,bu zeyneple ortak arkadaşından, Zeynep, "para olduktan sonra gerisi mühim değil" demiş birine. Annemde bana söyledi. Yani böyle. Mesela, gazoz içecek, "ayyy biri bana keşke gazoz katsa" der. "Eeee kim tatlı servisi yapcak" der. Mesela arkadaşına gidip kalcak, o gün yemek yapmaz, kendi varsa yapar, canı isterse... Öğlen 1-2-3 te kalkar... Hani biz olmasak akşama kadar yatar herhalde.
Ve bugün olan olay hakkında sizden fikir istiyorum... Ben dün okuldan gelip, gelir gelmez, Köpeğimi dışarı çıkardım. Çıkarmadan önce, Zeynep bana, "ben yokum, dolapta patlıcan var" dedi. Ben de yaptı sandım, hatta düşünmesine olumlu tepki verdim içimden. Ama bir baktım, çiğ. "Ben yapmadım, sen yap diye söylüyorum , ben yokum akşam çünkü" dedi. Neyse, köpeğimi çıkardım, 2 saat sonra geldim yemeği yaptım ettim, sONra bu Zeynep eve geldi, aksilik çıktı kalamadı arkadaşında. Sofraya iki*üç tabak koydu. İnanın sonra kaldırdı, bulaşıklara elini sürmedi. Ha bu aarada, bulaşıklara pek elini sürmez, Bulaşık makinesi yerleştirmesini bilmiyormuş. Bu işi annesinin karnında öğrenen var mı ? Yorgun bir şekilde yaptım. Patlıcanı çiğden yaptım. Beğenmediğini anladım, olabilir, beğenmek zorunda değil. Ben de öyle çok beğenmedim. 2.yapışım. İnternetten yptım. Ama bugün, bir yere gidiyorduk yemek için arabadaydık, Aç olduğunu söyledi. "Evde bir patlıcan yemeği vardı kıyamadık, çok güzeldi yiyemedik, yeme yanında yat" dedi. BaBam da, "nasıl yani?" dedi. Zeynep "Saman gibi yaaaaaa" dedi bir de böyle ağdalı ağdalı ! Ben o annn.... Var ya... Sinirlendim. İnanın kilitlenip kaldım, bişi diyemedim. Kendisi 33 yaşında daha pilavı tutturamıyor mesela ya... O da olabilir ama insan kendisine bakmadan nasıl laf söyler? Ve şimdi saatlerdir ağlamaklıyım. Ben neden laf söyleyemedim? Neden insanlar gibi laf sokamıyorum. Neden AYŞENİN yarattığı ezikliği üstümden atıp, kendimi savunamıyorum ? Ben o an neden sustum ? Ve o lafını ona nasıl yedireceğim fikir istiyorum Allah Aşkına. O kadar laf sokuyor ki... Sıkıldım artık, aynı evde tahammülü gerçekten zor.
Hatam varsa affola... Uzun oldu, ama hikayemin daha 4'te 1'i değil, nolur okuyun.
