- 2 Temmuz 2015
- 404
- 147
-
- Konu Sahibi blankspace1
- #1
İnanın ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Çocukluğumdan beri beni herkes dışlıyor. Taa 1. sınıftan beri. Benim babam uzman çavuştu, Tekirdağ'dan sonra Ağrı'ya taşındık. Ben 2007 yılında orada okula başladım. Ama sınıfım beni dışlıyordu. Babam uzman çavuş diye beni aralarına almazlardı, bende babası asker ya da polis olan arkadaşlarımla gezerdim. Sınıf öğretmenimiz hiçbir suç işlememe rağmen beni tahtaya kaldırır ceza olarak tek ayak üstünde bekletirdi. Orada olaylar olduğu için 1 hafta 10 gün okula gidemezdik. Ağrı'da yaşadıklarım benim panik atak olmama yetti zaten. Benimle yaşıt çocuklar sokakta polis taşlarlardı. Babam operasyonlara çıkardı, onu özlediğim için ağladığım zamanları hatırlıyorum gözümden bir damla yaş akıp gidiyor
Gelelim ortaokula. Ben 3. sınıftayken babam bir gün bizi aradı, ve tayinimizin Ankara'ya çıktığını söyledi. Çok mutlu oldum. Ankara'ya gittik. Yeni evimize gittik, benden 1 yaş büyük iki kızla tanıştım. Binadaki diğer çocuklarla beraber benim gözümün önünde kulaktan kulağa konuşurlardı. Bazen duyardım onları, hakkımda "Salak mal bu kız" gibi şeyler derlerdi. Bu yüzden hiç sokağa çıkıp oyun oynamazdım. Voleybol oynamayı hiç beceremem mesela. Bununla bile dalga geçiyorlardı, hala geçenler var. Okulda da dışlandım yine. Çok çirkin bir kız olduğumu söylerlerdi. Bu yüzden aynalara küstüğüm oldu.
Liseye geçtiğim ilk zamanlar Endüstri Meslek'te idim. Sonra orayı beğenmediğim için İmam Hatip'e gittim. Haliyle nakil sınıftaydım. Okulumdan memnundum. 10. sınıfa geçince sınıfım değişti. Bu seferde öğretmenlerim sevdiği için beni dışlamaya başladılar. Aynı zamanda panik atak hastasıydım, ve ilaç kullanıyordum. Halen kullanıyorum.
11. sınıftayım bu sene. Ama geçen sene ki sevdiğim öğretmenim bana karşı çok soğuk. Neden bilmiyorum. Geçen sene o hocamla bir resmimiz vardı. Kütahya'dayken babam bilgisayara format attığı için o resim ne yazık ki silindi. Bugün arkadaşımın yanına gidip o fotoğrafı bana atmasını rica ettim. Bana, "Of benden isteme Büşra, o resmi ne yapacaksın? Benden hiçbir şey isteme" dedi. Çok kalbim kırıldı. Ben kimseyi kırmamaya dikkat ederim. Ama ne yazık ki hep kırılırım. Artık dışlanmaktan bıktım, ne olur bana birşeyler tavsiye edin
Gelelim ortaokula. Ben 3. sınıftayken babam bir gün bizi aradı, ve tayinimizin Ankara'ya çıktığını söyledi. Çok mutlu oldum. Ankara'ya gittik. Yeni evimize gittik, benden 1 yaş büyük iki kızla tanıştım. Binadaki diğer çocuklarla beraber benim gözümün önünde kulaktan kulağa konuşurlardı. Bazen duyardım onları, hakkımda "Salak mal bu kız" gibi şeyler derlerdi. Bu yüzden hiç sokağa çıkıp oyun oynamazdım. Voleybol oynamayı hiç beceremem mesela. Bununla bile dalga geçiyorlardı, hala geçenler var. Okulda da dışlandım yine. Çok çirkin bir kız olduğumu söylerlerdi. Bu yüzden aynalara küstüğüm oldu.
Liseye geçtiğim ilk zamanlar Endüstri Meslek'te idim. Sonra orayı beğenmediğim için İmam Hatip'e gittim. Haliyle nakil sınıftaydım. Okulumdan memnundum. 10. sınıfa geçince sınıfım değişti. Bu seferde öğretmenlerim sevdiği için beni dışlamaya başladılar. Aynı zamanda panik atak hastasıydım, ve ilaç kullanıyordum. Halen kullanıyorum.
11. sınıftayım bu sene. Ama geçen sene ki sevdiğim öğretmenim bana karşı çok soğuk. Neden bilmiyorum. Geçen sene o hocamla bir resmimiz vardı. Kütahya'dayken babam bilgisayara format attığı için o resim ne yazık ki silindi. Bugün arkadaşımın yanına gidip o fotoğrafı bana atmasını rica ettim. Bana, "Of benden isteme Büşra, o resmi ne yapacaksın? Benden hiçbir şey isteme" dedi. Çok kalbim kırıldı. Ben kimseyi kırmamaya dikkat ederim. Ama ne yazık ki hep kırılırım. Artık dışlanmaktan bıktım, ne olur bana birşeyler tavsiye edin
Son düzenleme: