Sevemiyorum ki insanlari arkadas olayim. Ciddi anlamda bir sevgi sorunum var. Sevemiyorum hemcinslerimi.Arkadaş ol ama samimi olma bence
birde kimse hakkında konuşmazsan seni benimserler
Tesekkur ederim ya resmen gomdunuz beni.Birde arkadaşsız kalmayı konuşmamayı ,yalnız olmayı nasıl beceriyorsunuz ,
hep kendinizle mi konuşuyorsunuz içinizden
ben böyle insanlara içten pazarlıklı
sinsi ve tehlikeli gözle bakıyorum ,
ve kalplarinin kararmış olduğunu var sayıyorum zor bir hayat hiç Birşeyini paylaşmamak ,içe dönük olmak , sonuçta hepimiz ,öleceğiz
susacak kadar değerli değil bu dünya
Tesekkur ederim ya resmen gomdunuz beni.
Elbette herkesin kusurlari var. Kusursuzluk pesinde kosan biri degilim. Sadece bazi kusurlari kabul edilemz goruyorum. Bu da insanlarin iki yuzlu, menfaatci, oyuncu olmasi gibi. Ve bunu acik yureklilikle, kendimi de elestirerek yazdim. Benim boyle bir sorunum var diye. Kendimde sorun oldugunun farkindayim. Yaziyi yazmamdaki amac, fikir ve yardim almakdi. Elestiri yagmuruna tutulmak degildi. Yinede tesekkur ederim yorumunuz icin.Okurken sıkıldım. =S
Ne kadar çok düşünüyorsun.
Ben en son ergenlikte böyle düşünürdüm.
Kendimi farklı görürdüm ergenlik döneminin bir özelliği olarak ve diğer kızları samimiyetsiz bulurdum, uzaklaşırdım vs.
Üniversiteye gidince birçok insanla tanışıp her kişiden farklı bir şeyler edinebildiğimi, herkesin kusurları olduğunu, bana çok uymasa da 1 saatlik muhabbetin bile farklı kapılar açıp bana katkısı olduğunu gördükçe ılımlı olmaya ve herkesi olduğu gibi kabul etmeye başladım. Çok da güzel oldu.
Bu herkesleşmek demek değil. Sadece yaşantılara açık olmak demektir.
Kendince içini doldurduğun kavramlarında problem var bence.
Şikayet edip kendini başka dünyadan görmek bana çocuksu geldi oldukça.=)
Biraz kapılarını açıp hayata karışmanı öneririm. O zaman her bir insanın ne kadar özel olduğunu anlayacaksın.
Erkeklerle arkadas oluyo musun yoksa tamamen yalniz mi takiliyosunKizlar merhaba,
Uzun zamandir farkinda oldugum, ama bi turlu kabullenmek istemedigim bir durum bu. Kadinlarla iletisim kuramiyorum. Bunun nedenleri uzerine cok dusundum. Kimseyi sevemiyorum mesela. Ozellikle kadinlar bana asiri derecede menfaatci ve oyuncu geliyorlar. Kesinlikle benim kafa yapima uygun degil bu. O yuzden cogunlukla bilincli olarak uzak durdugumu farkettim. Insanlarla tanistigimda, once gozlemleyip, sonra bana uygunsa arkadas olmanin dogru oldugunu dusunuyorum. Ama onlari gozlemledigimde, hic birinin kafa yapima uymadigini goruyorum ve uzak kaliyorum. Bu defacda yalniz kaliyorum. Uzun suredir yalnizim bu yuzden. Ama sirf muhabbet olsun, yalnizlik hissetmeyeyim diye de gidip birileriyle arkadas olma fikri, beynimde bi turlu kabul gormuyor. Cogu zaman bu dunyaya ait olmadigimi dusunuyorum.
Kendimi objektif degerlendiremedigim icin sizlere sormak istiyorum. Kendi dogrularimi birakip, bende diger herkes gibi olmali miyim sizce?
Herkesle cabucak kaynasip arkadas olan insanlara bazen imreniyorum. Ama gozlemledigimde aslinda cogunun sadece cok iyi bir oyuncu oldugunu goruyorum. Bende artik oynamali miyim, yoksa bu yalnizliga alismali miyim bilemedim.
Elbette herkesin kusurlari var. Kusursuzluk pesinde kosan biri degilim. Sadece bazi kusurlari kabul edilemz goruyorum. Bu da insanlarin iki yuzlu, menfaatci, oyuncu olmasi gibi. Ve bunu acik yureklilikle, kendimi de elestirerek yazdim. Benim boyle bir sorunum var diye. Kendimde sorun oldugunun farkindayim. Yaziyi yazmamdaki amac, fikir ve yardim almakdi. Elestiri yagmuruna tutulmak degildi. Yinede tesekkur ederim yorumunuz icin.
Kadinlar kulubunde kadinlardan haz almiyorum diye konu acip elestirilince sinirlenmek de bir kadina has olabilir zaten :d ne diyecektik oh iyi ki sevmiyosun bizi mi