Çok uzun uzadıya anlatasım var içimi. Ama beni bile düşündükçe boğuyo içimdekiler. belki zorla kurabileceğim iki üç cümle ile anlatıp bi çırpıda dökebilirim yüreğimden geçenleri,sıkıntımı.. 3 yıl önce tanıştıgım ama sonrasında tanışma aşamasındayken biten bi ilişkinin acısını yaşıyorum hala. Hep aklıma gelen başıma gelmiştir. ve uzun zamandır aklıma geliyodu , sözlendiğini bildigim için profilini açmaya bile korkuyodum onu damatlıkla yanında başka biriyle göreceğim için. Bir cesaret birazda merak ve dürtü.. sonucunda o korktugum resimi izlerken buldum kendimi. İçim buruldu,acıdı. Kendime adıma üzülürken onun adına sevinebilmeliyim diye düşündüm ama yapamıyorum bu kadar iyimser olamıyorum. Hayatıma giren herkesin onun kadar içime sinmesini istemem çok aptalca olabilir ama bu fikiri yenemiyorum. Gözümün önünde o mutlu karesi var.Ögrendiğimden beri suratım asık,karamsar,pişman ,neşesiz halde dolanıyorum. Bir daha hiç kimse onun gibi içime sinmiycek gibi...
Hani bir söz var ya 'Hayatta birisi için geç kalırsın ve sonra kimse için acele edemezsin', işte öyle bi haldeyim.
Hani bir söz var ya 'Hayatta birisi için geç kalırsın ve sonra kimse için acele edemezsin', işte öyle bi haldeyim.