Belki rutindir o boşluğu yaşatan. Son günlerde ruh gibiydim, çok üzgündüm. Dün öğlene doğru hissiz bir halde kendime kahvaltı hazırlıyorum. Tamamen nötr haldeydim, zihnimde hiçbir düşünce yoktu. Domates doğrarken bir anda nöbet geçirir gibi ağlamaya başladım. Durduramadım kendimi, anlam veremedim. Sebep bulamadım. O kadar çok şey varmış ki içime attığım. Belki onlar patladı bilmiyorum ama bir boşluk varsa, dilerim tez zamanda bulursunuz sebebini.
"Mesela ben en çok neyden hoşlanırım?Değer yargılarım neler?Beni mutlu eden ya da beni tanımlayan şeyler neler?Bu sorulara verecek cevabım olamıyor" demişsiniz.
Bunu ben de çok düşünüyorum ve aklıma bazen hiçbir şey gelmiyor.
Meditasyon yapmak istedim, en mutlu olduğum ana odaklanmam lazım, o anı bulamadım.