Hayatımda olup bitenleri hep birine anlatma ihtiyacı duyuyorum?

M

morsandal

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
16 Mayıs 2024
32
12
3
21
Konuya direkt giriyim.Ruhsal olarak bi yanlızlık içerisindeyim hani çevremde insan var ,arkadaş var ama yalnızlık çekiyorum.Bunun çok nedeni var tabi.Herhangi bir şey olduğunda gün içerisinde olur farklı bir süreçte olur hep bunu paylaşmak isterim.Halbuki içe dönük bir insanım ama böyle. o kişi öyle biri ki beni asla yargılamayacak bundan emin olmam gerekir ama böyle biri yok.Acaba bu his yani yaşadığım her şeyi anlatma,paylaşma isteği yaşım gereği mi(genç yaş) yoksa bunun yalnızlığını hep mi yaşarım? İçimde gördüklerim karşısında geleceğine yönelik umutlar tükenir seviyeye gelmekte heleki yaşamak bile mucize şu devirde.Ama dediğim bu hisler yaşamı da zorlaştiriyor.Yalnizlik hissi 2 kat artiyor.Bunun çozumu nedir ki?
 
ben 27 yasindayim ve kendimi bildim bileli bu his var. o yüzden sürekli başka birine anlatıyormusum gibi kendime anlatırım. artık öyle yalnızlık hissi gibi de gelmiyor. kendimi iyi hissediyorum hatta çoğu zaman yalnız kalmayı tercih ediyorum. daha olgun, daha sakin biri oldum bu sayede.
 
Çokta kasmayın o an kime içinizi dökmek istiyorsanız dökün. Hangimiz yapmıyoruz ki sağlam birini bulunca dertleşmek istemeyi filan. Hobiler edinebilirsiniz extra hem enerjiniz de yükselir. Bi düşünün çok şey bulursunuz
 
Çünkü duygularınızı "asıl" paylaşmanız gereken insanlarla açık ve net olarak paylaşmıyorsunuz. Bunun iç sıkıntısı sebebiyle gidip ona buna anlatıyorsunuz. Duygularını bastıran insanlar dertli dönemlerinde güvendiği kişilerin başının etini yerler. Birine mi aşıksın? Git söyle. Birine mi kızdın? Git söyle. Ama duygularını net ifade ederek söyle. O zaman bu durum değişir.
 
Bir tanıdığım sabahtan akşama kadar ne yaptıysa gelir anlatırdı ve çok sıkılırdım. Çok ilginç bir hayatımız yoksa aşağı yukarı her günü aynı geçiyor insanın zaten.
 
Yani dertleşmek, fikir alışverişi yapmak mı istiyorsun? Bunları istemeyen kim var ki…
 
Ben de öyle biriyim ve üniversiteden beri ara ara böyle insanlar karşıma çıkardı. Gerçek şeyler paylaşırdık çok samimi arkadaş olurduk ve araya mesafe girene kadar da bozulmazdı. Araya km ler girse bile hala uzaktan uzağa devam da ediyor aslında ama ben bu hissi yaşasam da böyle biri arayışına girmediğimde karşıma çıkardı bu insan. Bilemiyorum beklentiyi düşürmek, insanlar arasında biraz daha gizemli görünmek belki yardımcı olur.
 
çoğu geleneksel aile hep kendi tarafından bakar olaya
arkadaşlar da ( istisnalar haricinde ) ellerinde koz olarak bekletiyorlar günü geldiginde kullanırız diye

sizi yargılamadan dinleyebilecek tek kişi psikologtur
bunun dışında ibadet ederek de biraz olsun rahatlama saglayabilirsiniz
fakat psikologu mutlaka deneyin
ben de sizin tam tersinizim kimseyle birşeyimi paylaşmam konuşmam ve bundan skıntı duymam
 
Bende çoğu zaman böyle hissediyorum ve yaşım 26 ne çok ne az bir yaş , demek ki yaş ile alakası yok. Ben böyle olduğumda hep yazarım günlük gibi. Ne düşünüyorsam kendimden bile sansürlemeden yazarım . Defterlere , telefonda not uygulamasına. Binlerce not var telefonumda. İyi geliyor. Bunları bir süre sonra okuyunca kendi durumuna biraz dışarıdan bakmış gibi oluyorsun.
Benim yalnızlığım sebebi biraz belli biraz da kişiliğim böyle sanırım kendi bildim bileli içe dönük biri oldum. İçimden her şeyi çok fazla düşünüyorum. Şimdi tek istediğim kendime bir hayat kurmak. 26 yaşındayım öğretmenim kpss ile atanmaya çalışıyorum iyi puan aldım mülakata da girdim ve iyi geçti ama bakanlık atama yapmıyor yakın zamanda da yapmayacak sanırım. Tek istediğim başka bir şehirde kendi mesleğimi yapmak , kendime ait bir alan. Bu kadar ama bunu bile yapamıyorum.

Merak ediyorum şu an nasılsın , hiç değişiklik var mı ? Terapiye gidebiliyorsan mutlaka git derim maddi durumum elverseydi giderdim ben.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…