Konuya direkt giriyim.Ruhsal olarak bi yanlızlık içerisindeyim hani çevremde insan var ,arkadaş var ama yalnızlık çekiyorum.Bunun çok nedeni var tabi.Herhangi bir şey olduğunda gün içerisinde olur farklı bir süreçte olur hep bunu paylaşmak isterim.Halbuki içe dönük bir insanım ama böyle. o kişi öyle biri ki beni asla yargılamayacak bundan emin olmam gerekir ama böyle biri yok.Acaba bu his yani yaşadığım her şeyi anlatma,paylaşma isteği yaşım gereği mi(genç yaş) yoksa bunun yalnızlığını hep mi yaşarım? İçimde gördüklerim karşısında geleceğine yönelik umutlar tükenir seviyeye gelmekte heleki yaşamak bile mucize şu devirde.Ama dediğim bu hisler yaşamı da zorlaştiriyor.Yalnizlik hissi 2 kat artiyor.Bunun çozumu nedir ki?