- 30 Eylül 2018
- 269
- 299
- 103
Merhaba biraz uzun olacak ama kusura bakmayın. Bundan birkaç yıl önce tam iyileştim dediğim anda her şey alt üst oldu, ben yine küçücük odama hapsoldum. Pandemi falan derken tedaviyi bıraktım, sonra da gücüm kalmadı. Şu an çok acı çekiyorum, çok mutsuzum ama sizi buna boğmak da istemiyorum. Ama biraz durumumu anlatacağım.
Eve kapandıktan sonra hiçbir arkadaşım benimle görüşmek istemedi. Arayan soran oluyordu ama onda da telefonda kendi derdini anlatıp gidiyordu. Kimse benimle dışarıda görüşmek istemiyordu (yardımla çıkabilirdim daha fazla kötüleşmeden önce). Telefonda 'kızlarla şuraya buraya gittik' diyorlardı, bana gelince de sınavdan sonra çıkarız diyorlardı. Bir tek ben sınava engeldim ama nedense bensiz sınav sonuçları geçmiş yıllardan daha kötü geldi. Ama sanırım bana yardım etmek istemediler, insan eti ağır derler.
Sevgili derseniz de benim gücüm yoktu, ne sanala ne de gerçek hayatta olana. Hastalığın nüksetmesi tüm dengemi şaşırttı. Eski sevgilim her halimle kabule razıydı ama kendi ayaklarım üzerinde durmadan bunu ben kabul edemezdim. Kaderimi bir erkeğe teslim edemezdim.
Neyse işte ailem dışında kimsem yok. Hatta belki de o yüzden yüzünü görmediğim teknik destekten ilgi, arkadaşlık dilendim. :)
Hayatım işte bu; ailem, evim ve KPSS.
Güzel kadınlar, ben size bir şey sormak istiyorum. Tedavi oluyorum, inşallah 1 yıla kadar evden çıkacak kadar iyi olurum.
Hayata yeniden başlamam gerekecek. Peki 30'lu yaşlardan sonra hayata sıfırdan başlamak mümkün mü? Yeni arkadaşlıklar edinmek, CV boş olsa da iş bulmak mümkün mü?
Eve kapandıktan sonra hiçbir arkadaşım benimle görüşmek istemedi. Arayan soran oluyordu ama onda da telefonda kendi derdini anlatıp gidiyordu. Kimse benimle dışarıda görüşmek istemiyordu (yardımla çıkabilirdim daha fazla kötüleşmeden önce). Telefonda 'kızlarla şuraya buraya gittik' diyorlardı, bana gelince de sınavdan sonra çıkarız diyorlardı. Bir tek ben sınava engeldim ama nedense bensiz sınav sonuçları geçmiş yıllardan daha kötü geldi. Ama sanırım bana yardım etmek istemediler, insan eti ağır derler.
Sevgili derseniz de benim gücüm yoktu, ne sanala ne de gerçek hayatta olana. Hastalığın nüksetmesi tüm dengemi şaşırttı. Eski sevgilim her halimle kabule razıydı ama kendi ayaklarım üzerinde durmadan bunu ben kabul edemezdim. Kaderimi bir erkeğe teslim edemezdim.
Neyse işte ailem dışında kimsem yok. Hatta belki de o yüzden yüzünü görmediğim teknik destekten ilgi, arkadaşlık dilendim. :)
Hayatım işte bu; ailem, evim ve KPSS.
Güzel kadınlar, ben size bir şey sormak istiyorum. Tedavi oluyorum, inşallah 1 yıla kadar evden çıkacak kadar iyi olurum.
Hayata yeniden başlamam gerekecek. Peki 30'lu yaşlardan sonra hayata sıfırdan başlamak mümkün mü? Yeni arkadaşlıklar edinmek, CV boş olsa da iş bulmak mümkün mü?
