Hastanenin bir koğuşunda üç kötürüm bulunuyordu.Bunlardan koğuşa ilk gelen pencerenin önüne,ikincisi ortaya,üçüncüsü ise kapı kenarına yatırılmıştı.Ortadaki hasta iyimser bir adam olduğu için,neşeli konuşmaları ile ötekileride eğlendiriyor ve kederlerini azaltmaya çalışıyordu.Soğuk bir kış gecesi,pencerenin yanındaki hasta öldü.Onu kaldırdıktan sonra,ortadaki hastayı pencerenin önüne,,kapının yanındakini de ortaya yatırarak,boşalan yere yeni bir hasta getirdiler.Pencere önüne alınan iyimser adam,dışarda gördüklerini arkadaşlarına anlatmaya başladı.
Yol kenarındaki parkı,dev çınar ağaçlarını,cıvıldaşan kuşları,işlerine koşan insanları,neşeli çocukları ve karşı dağlardaki çiçek dolu tarlaları uzun uzun anlatarak ,çaresiz durumdaki arkadaşlarını rahatlatıyordu.Adam kısa bir süre sonra,gelip geçenlere isimler takmaya başladı.Öteki hastalar ,artık sabah işe gidenlerin,seyyar satıcıların ve akşam vakti yorgun argın eve dönenlerin öykülerini dinleye dinleye ,onları gözleri önünde canlandırabiliyorlardı.
Kısa bir süre sonra hastanenin ruha ağırlık veren havası dağılmış ve bir türlü geçmek bilmeyen can sıkıntısı saatleri tatlı öyküler doldurmuştu.Birgün ortada yatan hastanın aklına bir fikir geldi.Eğer pencerenin önündeki hastaya birşey olursa oraya kendisi geçecek ve onun öykülerini dinlemektense ,dışardaki renkli ve canlı yaşamı kendi gözleriyle görecekti.Yattığı yerden hep bunu düşünüyor ve çareler araştırıyordu.Sonunda onu da buldu.pencerenin önündeki hastaya bazen kalp krizleri geliyordu.Adam bu durumda komodinin üzerindeki ilacına güçlükle uzanıyor ve odada hastabakıcı olmadığından ilacı kendisi alıyordu.
Bir gece ,pencere önündeki hastaya yine bir kriz geldiğinde ortada yatan hasta büyük bir gayretle doğrularak,onun ilacını deviriverdi.Şişe yere düşmüş ve paramparça olmuştu.Ertesi sabah,pencerenin önündeki hastayı ölü buldular.Ve onu kaldırdıktan sonra ortada yatan hastayı ,cam kenarına geçirdiler.Adam göreceği manzaranın heycanıyla dışarıya baktığında ,beyninden vurulmuşa döndü ,Pencerenin birkaç metre ötesinde ,simsiyah bir duvardan başka hiçbirşey yoktu.
Yol kenarındaki parkı,dev çınar ağaçlarını,cıvıldaşan kuşları,işlerine koşan insanları,neşeli çocukları ve karşı dağlardaki çiçek dolu tarlaları uzun uzun anlatarak ,çaresiz durumdaki arkadaşlarını rahatlatıyordu.Adam kısa bir süre sonra,gelip geçenlere isimler takmaya başladı.Öteki hastalar ,artık sabah işe gidenlerin,seyyar satıcıların ve akşam vakti yorgun argın eve dönenlerin öykülerini dinleye dinleye ,onları gözleri önünde canlandırabiliyorlardı.
Kısa bir süre sonra hastanenin ruha ağırlık veren havası dağılmış ve bir türlü geçmek bilmeyen can sıkıntısı saatleri tatlı öyküler doldurmuştu.Birgün ortada yatan hastanın aklına bir fikir geldi.Eğer pencerenin önündeki hastaya birşey olursa oraya kendisi geçecek ve onun öykülerini dinlemektense ,dışardaki renkli ve canlı yaşamı kendi gözleriyle görecekti.Yattığı yerden hep bunu düşünüyor ve çareler araştırıyordu.Sonunda onu da buldu.pencerenin önündeki hastaya bazen kalp krizleri geliyordu.Adam bu durumda komodinin üzerindeki ilacına güçlükle uzanıyor ve odada hastabakıcı olmadığından ilacı kendisi alıyordu.
Bir gece ,pencere önündeki hastaya yine bir kriz geldiğinde ortada yatan hasta büyük bir gayretle doğrularak,onun ilacını deviriverdi.Şişe yere düşmüş ve paramparça olmuştu.Ertesi sabah,pencerenin önündeki hastayı ölü buldular.Ve onu kaldırdıktan sonra ortada yatan hastayı ,cam kenarına geçirdiler.Adam göreceği manzaranın heycanıyla dışarıya baktığında ,beyninden vurulmuşa döndü ,Pencerenin birkaç metre ötesinde ,simsiyah bir duvardan başka hiçbirşey yoktu.
..) hayat zaten kırlı ders aldıgımız olaylar tebessum etmemıze neden olsun. sanırım bugun ıyı gunumde degılım hıkayeyı nerden nereye goturdum kusuruma bakmayın sevgıler
