- 14 Eylül 2013
- 97
- 122
- 34
- Konu Sahibi mavisaclikiz35
- #1
daha önceki konularımda huzursuz bir ailede büyüdüğümü, bunun etkisiyle evlilikten bir miktar çekindiğimi ve olumsuz ilişki deneyimlerimi anlatmıştım. Detay vermek çok uzatır şu an konuyu. 30 yaşındayım, 6 ay sonra 31 olacağım; zaman çok hızlı geçiyor gibi geliyor ve sanki hayatı kaçırıyorum. Kendi işimin sahibiyim, iyi bir mesleğim var, eğitimliyim; ama bunların hiçbiri kar etmiyor galiba. Bütün toksikleşmiş ilişki ya da flört bağlarımı kestim, yalnızlığa alışmaya çalışıyorum. Hayatımda birinin olmasına ihtiyaç duyma/bağımlılık hissini yenmeye çalışıyorum. Yakın arkadaşlarım farklı şehirlerde yaşadığı ve ben çok uzunca bir süre kurduğum işi ayakta tutmaya çalışıp, o esnada da hayatımın merkezinde sadece eski sevgilim olduğu için mevcut çevrem de çok daraldı. Artık aklım başıma geldi sayılır ama kendimi yapayalnız hissediyorum. Yani ne sosyal çevre, ne adamakıllı bir ilişki… evet, evliliğe biraz tedirgin bakıyorum ama anne olmak istiyorum, daha çok gecikmek istemiyorum. Bazı günler yalnızlığın o karanlığına öyle bir çekiliyorum ki… Hele ki, vay be bu da mı evlenmiş, bunun da mı çocuğu olmuş dediğim kişileri sosyal medyada gördüğümde iyice üzülüyorum. Sizce gerçekten hayata geç kaldım mı? Bu yalnızlık (sadece ilişki anlamında değil) nasıl aşılır?
Ben de bazen böyle düşünüyorum aslında, yani o kadar karamsar düşüncemin içinde bazen böyle şeyler de geliyor aklıma. Bir şeylerden korundun, bir şeyleri tecrübe ettin; belki de bundan sonrasının iyi olması için bunları yaşaman gerekiyordu diyor bir yanım. Öte yanım, hayat geçip gidiyor ve hala bir düzen tutturamadın demeyi de asla kesmiyor tabii…
