Bir gün hayat ikiye ayırırsa bizi, dilerim benden kopan sen, kalan benden daha mutlu olursun.” diye başlar hikaye. Ve hayat kaybettiklerimizi de ikiye katlar birden bire. Bitmezler biter, gitmezler gider… Özgürlüğün içinde bir tutsaklık başlar. Yalnız bir yalnızlık olur sonrası… Ve yalnızlıklarımız birbirine benzemeye başlar. Oysa o yalnızlık, yalnızca yaralar insanı ama bizi asıl öldüren kimsesizliktir. Kimsesizlerin kalbi küçük olur. “Kimdim ki kimse oldum?” dedirtir adama. Baştan başlar bütün susmalar. Fayda etmez “Madem gidecektin neden sana âşık olmama izin verdin” demeler. Bitmezler biter, gitmezler gider.
Kaybedecek hiçbir şeyin kalmadıysa, hayat sana muhakkak kaybedecek yeni şeyler verir. Çizeceksin hayat denen bu resmi; ve silgin yok elinde. Yanılıyor bak, her ayrılığı mesafe zannedenler! Zincirleme yalnızlıklar birikiyor her ayrılıkta. Bu yüzden kendini bir başka aşka sakla. Hayat bir acıyı öğrenmek için çok uzun, bir aşkı öğrenmek içinse çok kısadır. Yaşamakla oyalanır insan, ölüm gelene kadar. Ve hayat biter ansızın… Bitmezler de biter, gitmezler de gider. Yanılır kalırız oysa ki… Hayat değil, hayatlarımızdır biten!
Kimi insan yaşadığını zanneder yalnızlığın ortasında. Oysa yaşamıyor, sadece hayatta duruyordur öylece. Ölmeyi bile istemeyecek kadar bıkar hayattan. Kaybolur iki yokluk arasındaki mesafede. Neyi anlamaya çalıştığımızı anlamaya çalışırken geçip gitse de yine de hayata tutunmalıdır insan. Çünkü yanılır, yaşama fazla bağlanmanın yaşamı da ölümü de zorlaştırdığını düşünenler. Çok zaman düşünürüz acaba hayat denen bu sahnede yaşadığımızı mı oynuyoruz, yoksa oynadığımızı mı yaşıyoruz diye. Hayatı anlamak, geriye doğru bakmak kadar kolay, onu yaşamak geriye bakarken ileriye gitmek kadar zordur. Bitse de bitmezler, gitse de gitmezler, aşktır bizi diri tutan gerçekler!
Çünkü aşk, yaşandığı süreden daha uzun sürer...
Kahraman TAZEOĞLU
Kaybedecek hiçbir şeyin kalmadıysa, hayat sana muhakkak kaybedecek yeni şeyler verir. Çizeceksin hayat denen bu resmi; ve silgin yok elinde. Yanılıyor bak, her ayrılığı mesafe zannedenler! Zincirleme yalnızlıklar birikiyor her ayrılıkta. Bu yüzden kendini bir başka aşka sakla. Hayat bir acıyı öğrenmek için çok uzun, bir aşkı öğrenmek içinse çok kısadır. Yaşamakla oyalanır insan, ölüm gelene kadar. Ve hayat biter ansızın… Bitmezler de biter, gitmezler de gider. Yanılır kalırız oysa ki… Hayat değil, hayatlarımızdır biten!
Kimi insan yaşadığını zanneder yalnızlığın ortasında. Oysa yaşamıyor, sadece hayatta duruyordur öylece. Ölmeyi bile istemeyecek kadar bıkar hayattan. Kaybolur iki yokluk arasındaki mesafede. Neyi anlamaya çalıştığımızı anlamaya çalışırken geçip gitse de yine de hayata tutunmalıdır insan. Çünkü yanılır, yaşama fazla bağlanmanın yaşamı da ölümü de zorlaştırdığını düşünenler. Çok zaman düşünürüz acaba hayat denen bu sahnede yaşadığımızı mı oynuyoruz, yoksa oynadığımızı mı yaşıyoruz diye. Hayatı anlamak, geriye doğru bakmak kadar kolay, onu yaşamak geriye bakarken ileriye gitmek kadar zordur. Bitse de bitmezler, gitse de gitmezler, aşktır bizi diri tutan gerçekler!
Çünkü aşk, yaşandığı süreden daha uzun sürer...
Kahraman TAZEOĞLU
Son düzenleme:
