Biri 8 diğeri 2 yaşında. Kendi kendine oyuna yönlendirmenizde lazım sürekli onunla oynamanız tatili gözünüzde büyütüyor zaten. Oyun grupları, yaşı tutuyorsa anaokulu tavsiyemdir yine.Sizin adınıza sevindim, ne güzel kendi hayatınıza adapte etmişsiniz. Biz de aslında iyi gidiyoruz gibi görsem de yine de ailecek birlikte geçirdiğimiz zamanlara baktığımda hep ona göre yaşamışız diyorum. Mesela denize gitsek bütün gün onun peşinde koşuyoruz, gün sonunda ben amele yanığıBir de yaşıtlarıyla oynamayı pek seven bir çocuk değil, çocuklu aile fazla yok görüştüğümüz. O yüzden tek oyun arkadaşı biziz, bu da yoruyor. Sizin kızınız kaç yaşında şimdi?
Muhteşem tesbitler. Aslında söylemek istediğim bu, ip çocuktaysa yorulan ebeveyn oluyor. Merkez çocuk değil eşit dağılım olmalı.Bence yaşadıklarınız çok olağan, kendinizi suçlamayın.
Çocuğum yok fakat dışarıdan bir göz olarak bazı ailelerde gözlemediğim bir şeyi belirtmek isterim belki size bir faydası dokunur. Yatağa gitmeye zor ikna ediyorum, hep naz gibi şeyler yazmışsınız. Bazı aileler maalesef, çocuklara sınır koyma konusunda çok yetersiz kalıyor, ben bakıyorum mesela çocuk küçük bir patronmuş gibi tüm aileyi, haftasonunu, boş vakti, yenilecek yemeğin ne olacağını yönetiyor. Gidilen her yeri zehir ediyor, yetişkinlere bir sohbet hakkı bile tanımıyor, ilgi hep çocuğu memnun etmeye yönelik oluyor. Ve gördüğüm bir şey var bu tarz çocuklar aksine aşırı memnuniyetsiz ve hırçın oluyor. Birden fazla örnekte uzun zaman gözlemledim bunu.
Eski jenerasyonlar gibi çocuğa hiç söz hakkı tanımayan ebeveynler olmayalım fakat, çocuğu da sürekli yapması gerekenler için "ikna edilmesi" gereken bir birey olarak konumlamak anne baba için de çocuk için de çok sağlıksız. Sizin yıprandığınızı tahmin edebiliyorum, ben dışarıdan biri olarak bile yıpranabiliyorum bu tarz ailelerle görüştüğüm zaman, çünkü sohbet bile resmen çocuktan izin alınarak devam ediyor neredeyse. Tatil bölgesinde yaşıyorum ben, konuştuğum zaman çoğu Türk ailesi onlar yabancı, genleri farklı gibi komik şeyler söylüyor fakat, yabancı çocuklar inanın restoranlarda ses çıkarmıyor, sakin tonda konuşuyor. Ben ne zaman sıkışık masaların arasında her yeri devirerek, sandalyeme çarparak geçen birini görsem Türk çocuğu. Yinede istisnalar kaideyi bozmaz diyelim.
Bunu eleştiriyorum çünkü bunun ne çocuğa ne aileye ne de topluma faydası var. Siz de belki kendinize karşı yorgun ve motivasyonsuz hissediyorsanız, çocuğun eşinizle size eşlik eden bir birey değil de merkezde sürekli tatmin edilmesi gereken bir canlı olarak konumlanmasından olabilir. Bence bu konularda düşünüp okuyabilirsiniz, çocuğunuz kaç yaşında bilmiyorum ama belirli bir yaştan sonra eşinizle de paylaşımlarınızda çocuk bölücü bir etken olmamalı. Kendi hayatınıza devam edebilmelisiniz. Maalesef yabancılarda bu çok güzel işliyor, bizde yapılamaz olarak bakılıyor. Sonuç ya evliliklerde paylaşımın bitmesi ya da annenin annelik dışında bir rolünün kalmaması olarak gelişiyor.
Evde de çok verimli çalışılmıyor. Toparlar mıyız hiçbir fikrim yokDaha bu sabah iş yerinde arkadaşlara söyledim aynısını, hiç bir şey yapmak istemiyorum işe zorla geliyorum geçen gün sabah evden çıkarken ağladım hatta işe gitmek istemiyorum diyeburhan altıntop gibi öldüm bittim sendromuna girdim sanıyorum. İki çocuk var bende de ne onlara ne kendime zaman ayıramıyorum.
Eve gidince yemek bulaşık faslı sonra yatış, e yardımcı alacak maddi imkanım da yok.
Siz en azından evde çalışıyorsunuz ne güzel.
Yani size verecek tavsiyem yok ama durumum daha vahim, bu da demek oluyor ki yaşadıklarımız normalen azından tek ben değilmişim.
Geçti gibi anlatmışsınız şimdi ne durumdasınız? Geçiyor deyin nolurBenimki araba sireni gibiydi.Koy arabaya çık evden bildiğin araba sinyali.Hic susmaz hiç durmaz hiç uyumazmi bir çocuk .Ne doktor ne tavsiye ne benim meditasyonlar hiçbir halta yaramadı.Dedimki bumuymus.Bittim ben.O günleri yaşarken hiç bitmeyecek gibi geliyor ben anladimki benim kapasitem bu.Ben bir çocuk daha kaldiraramam.Öylede oldu çocukları bebekleri çok seviyorum ama bende o güç yokmuş bunu anladım.
Allah bağışlasın, sizinkiler belki birlikte de vakit geçiriyordur, oyun oynuyordur.Biri 8 diğeri 2 yaşında. Kendi kendine oyuna yönlendirmenizde lazım sürekli onunla oynamanız tatili gözünüzde büyütüyor zaten. Oyun grupları, yaşı tutuyorsa anaokulu tavsiyemdir yine.
Evde de çok verimli çalışılmıyor. Toparlar mıyız hiçbir fikrim yok
Bir söz vardı. Ebeveynlerin kral olduğu dönemde çocuk, çocukların kral olduğu dönemde ebeveyn olduk diyeMuhteşem tesbitler. Aslında söylemek istediğim bu, ip çocuktaysa yorulan ebeveyn oluyor. Merkez çocuk değil eşit dağılım olmalı.
Yani sabah hazırlanma, süslenme derdi yok, trafik derdi yok müthiş bir şey kesinlikle. Ne giycem derdi yok ya en önemlisi benim için. Yapabilsem süper ama şu 1 aydır iç disiplinim yok, saldım diyorum. Dışarıda çalışmayı denicem yarından itibaren, umarım işe yararValla kanka ben hiç katılmııyorum ona. Bizim şirket full uzaktan çalışıyor, herkes uzaktan ve verimli çalışıyor niye söyleyeyim herkes çok disiplinli ve bu işi ciddiye alıyor.Sen önce gerçekten çalışacak mısın ona karar ver. Ondan sonra gereken düzenlemeleri yap.Bir kere çalışacaksan gerçekten , yalnız olmalısın etrafında da kesinlikle dikkat dağııtan kimse olmamalı özellikle de çocuk. Sende çocuk yok, 9-16 arasında piyasada yok, verimli çalışırsan koskoca 7 saatlik bir zaman bu çalışmamak için gerçekten bahanen yok. İçdisiplinin varsa var, yoksa yok sende şu an yok ama motive ol biraz gir canavar gibi çık ucundan. Olmazsa evden uzaklaşabilirsin her gün kütüphaneye gidebilirsin veya coworking space bakabilirsin. İstanbul Ankara gibi büyükşehirlerde çok sayııda coworking space var , postala çocuğu okula sonra çık git gerisi gelir.
Evet evden çalışmayı beceremiyorum sanırım ben, bir ara iyi gidiyordu sonra devam ettiremedim. Dışarıda deneyeceğim çalışmayı. Daha ilkokula başlamadık onu düşünemiyorum bile.Evden çalışmak çok zor bir şey. Mesai gerek size. Her gün oğlunuzdan sonra evden çıkın, kütüphaneye gidip orada çalışın. Saat 16’da da eve gelin. Bu şekilde çözersiniz bu sorununuzu.
Çocuk işine gelince, evet, çocuk çok zor. Özellikle ilkokula başladıktan sonra yavaş yavaş düzelecek her şey. Oğlunuzun enerjisini atması için bir spora veya dansa mı yönlendirseniz acaba?
ama bunu yapan biziz yine...Bir söz vardı. Ebeveynlerin kral olduğu dönemde çocuk, çocukların kral olduğu dönemde ebeveyn olduk diyeHep aklıma gelir.
Şimdi mesela takma tırnak japon makyajı saçları maviye boyatmak crop dan başka birşey giymemek onuda bu soğukta giymek göbek kulak deldirmek istemek.Klasik özgürlük naraları var.Yani büyüdü dertler çeşitlendi seç seç al durumundayım.Her şeye mantıklı bir hayır demek isterken olabilir derken buluyorum kendimiGeçti gibi anlatmışsınız şimdi ne durumdasınız? Geçiyor deyin nolurBen bir de uykuyu da seven bi insanım, uyuyamazsam direkt dünyam kayıyor. Hadi bunu atlattım da benim de ikinci çocuğa cesaretim yok, istemiyorum.
O kadar haklısınız ki ben bu çocukları gördükçe çok üzülüyorum çevremde o kadar çok var ki ben 3 çocuk annesiyim heryere gidebiliyorum evet zorlayıcı oluyor bazen ama sınırlarımız var bizim yapabildiklerimiz,yapamadiklarimiz fikirlerini soruyoruz ama mantigimiza yatarsa nihayetinde karar ebeveynler olarak bizimBence yaşadıklarınız çok olağan, kendinizi suçlamayın.
Çocuğum yok fakat dışarıdan bir göz olarak bazı ailelerde gözlemediğim bir şeyi belirtmek isterim belki size bir faydası dokunur. Yatağa gitmeye zor ikna ediyorum, hep naz gibi şeyler yazmışsınız. Bazı aileler maalesef, çocuklara sınır koyma konusunda çok yetersiz kalıyor, ben bakıyorum mesela çocuk küçük bir patronmuş gibi tüm aileyi, haftasonunu, boş vakti, yenilecek yemeğin ne olacağını yönetiyor. Gidilen her yeri zehir ediyor, yetişkinlere bir sohbet hakkı bile tanımıyor, ilgi hep çocuğu memnun etmeye yönelik oluyor. Ve gördüğüm bir şey var bu tarz çocuklar aksine aşırı memnuniyetsiz ve hırçın oluyor. Birden fazla örnekte uzun zaman gözlemledim bunu.
Eski jenerasyonlar gibi çocuğa hiç söz hakkı tanımayan ebeveynler olmayalım fakat, çocuğu da sürekli yapması gerekenler için "ikna edilmesi" gereken bir birey olarak konumlamak anne baba için de çocuk için de çok sağlıksız. Sizin yıprandığınızı tahmin edebiliyorum, ben dışarıdan biri olarak bile yıpranabiliyorum bu tarz ailelerle görüştüğüm zaman, çünkü sohbet bile resmen çocuktan izin alınarak devam ediyor neredeyse. Tatil bölgesinde yaşıyorum ben, konuştuğum zaman çoğu Türk ailesi onlar yabancı, genleri farklı gibi komik şeyler söylüyor fakat, yabancı çocuklar inanın restoranlarda ses çıkarmıyor, sakin tonda konuşuyor. Ben ne zaman sıkışık masaların arasında her yeri devirerek, sandalyeme çarparak geçen birini görsem Türk çocuğu. Yinede istisnalar kaideyi bozmaz diyelim.
Bunu eleştiriyorum çünkü bunun ne çocuğa ne aileye ne de topluma faydası var. Siz de belki kendinize karşı yorgun ve motivasyonsuz hissediyorsanız, çocuğun eşinizle size eşlik eden bir birey değil de merkezde sürekli tatmin edilmesi gereken bir canlı olarak konumlanmasından olabilir. Bence bu konularda düşünüp okuyabilirsiniz, çocuğunuz kaç yaşında bilmiyorum ama belirli bir yaştan sonra eşinizle de paylaşımlarınızda çocuk bölücü bir etken olmamalı. Kendi hayatınıza devam edebilmelisiniz. Maalesef yabancılarda bu çok güzel işliyor, bizde yapılamaz olarak bakılıyor. Sonuç ya evliliklerde paylaşımın bitmesi ya da annenin annelik dışında bir rolünün kalmaması olarak gelişiyor.
Verimli olur mu bilemiyorum tabi daha önce evden hiç çalışmadım. Ama sizden farkım yok çok bitik durumda yorgun hissediyorum. Bu bir süreçse umarım bir an önce geçer. Çok suratsız nemrut bi şey oldumEvde de çok verimli çalışılmıyor. Toparlar mıyız hiçbir fikrim yok
Acaba bir yatırım yapmış borcun altına girsen seni motive eder mi bu durum ? Bi kaç arkadaşım var böyle motive oluyorlarBeni kendime getirin diye açıyorum konuyu, biraz hırpalanmam gerek çünkü.
Ben eskiden de böyle aşırı mücadeleci bir tip değildim, yani başarı hırsım hep vardı, başarılı bir okul hayatım oldu ama salınca tam salıyorum işte şimdiki gibi.
Oğlum doğmadan önce iyi giden bir kariyerim vardı, çok istediğim bir firmaya geçiş yapacakken hamile olduğumu öğrendim, sonrasında erken doğum vs olduğu için çalışmaya ara verdim. Sonra devam ederim diye. Büyümesini bekledim, oğlum büyüyünce de çok ara verdiğim için eski işime devam edip tekrar yalpalamak istemedim, sektör değiştirdim tamamen, o sektörü sevdim, 2 sene içinde çok iyi birkaç projede görev aldım, ama işin yurtdışı tarafı olduğu için(geceleri çalışmam gerekebiliyordu) yine aile hayatımı gözeterek işten çıktım.
Şuanki çalışma modelimde evden çalışmam gerek, bir proje çıkarmam gerek ortaya, ama enerjim yok! Projeyi ortaya koyunca çok güzel paralar kazanabilirim ama o bile motive etmiyor. Ve bu projeyi yetiştirmem gerek. Ne zaman motive olsam işe başlasam oğlum hasta oluyor, bir hafta evdeyiz ona bakıyorum, evle uğraş, kendi de uyumuyor akşamları bir saat uyutmakla uğraş, okuldan gelince onunla oyna, sabah okula bırakmak için binbir naz vs. Yani okula gitmesine rağmen, benim evde zamanım olmasına rağmen bütün hayat enerjimi emiyor.(Okula 9-16 gidiyor)
Annelik çok zor geliyor bazen. Annelik, çocukla ilgilenme, ev düzeni, yemek… Kariyerimi düşünüyorum sonra, daha iyi yapabilirim diye ama hevesim kalmadı, komple bırakasım geliyor her şeyi, hepsine yetişemiyorum. Haftada bir temizliğe biri geliyor. Ama ben sürekli iş yapıyorum, çünkü biraz temizlik-düzen takıntım var.
Hiçbir şeyden hevesimi alamadım, evlendikten kısa süre sonra çocuk sahibi olduk, yani rahat rahat tatile gidemedik, gezemedik. Tatile gitsek sürekli oğlumun peşinde koşuyoruz bütün gün onun istekleri de bitmiyor ki. Haftasonları keza öyle. Evlenip 7-8 sene eşiyle vakit geçiren hemen çocuk yapmayan çiftlere özenirken buluyorum kendimi, biz o evreyi yaşayamadık.(Lütfen o zaman doğurmadan önce düşünseydin demeyin farklı birkaç durum var uzatmak istemediğim için yazmıyorum). Bunların hep birikmişliği var sanırım, depresyonda mıyım neyim uyuduğum uykudan da bir şey anlamıyorum sürekli yorgunum. Hayatımda bir şeyler yarım kalmış gibi. Benim gibi çocuktan sonra böyle aşırı yorgun ve her şeyden bıkmış hisseden var mı?
Bilemedim ki ne gibi mesela, ne gibi şeyler alıyorlar mesela biliyor musunuz? Mantıklı buldum :)Acaba bir yatırım yapmış borcun altına girsen seni motive eder mi bu durum ? Bi kaç arkadaşım var böyle motive oluyorlar