- 25 Haziran 2015
- 30
- 33
-
- Konu Sahibi merdumgiriz21
- #1
merhabalar, bu senenin başından beri hiç hesapta olmayan şeylerle boğuşuyorum. 3-2-1 yeni yııl derken kim bilebilirdi ki bi kaç hafta sonra neler olacağını, yepyeni başlayan koca bir senenin hastalıklar içinde geçeceğini..
yılbaşından 3 hafta sonra başladım güçsüzleşmeye, ağrılar sızılar, çabuk yorulmalar, kilo kayıpları. bi gün çok şiddetli bi ağrı başladı soluğu acilde aldık. serumun içine bana verilmemesi gereken bir ilaç koymuşlar, sonrası koca bir boşluk ani bir felç.. neyse ki geçici bi şeydi 1 aya toparladım hemen hemen. toparlanmamın hemen ardından kemik ağrılarım geçmeyince kan tahlilleri filmler derken sonuç: Brucella pozitif! hastayı yatırıyoruz..
Mart ayında bu bok hastalıkla bir hastane yatışları başladı, 50 gün sürecek ilaç tedavisine başlandı. ağır antibiyotikler, bütün gün kusup öğürüp iyice kilo kaybetmeler, iğneden kevgire dönen vücudum rutine bağlanmıştı.. ama ters giden bi şeyler vardı; tekrar yürüyememeye başlamıştım. brucella virüsü vücuda sıçramadan, hasar bırakmadan gitmez demişlerdi hep ama binde birlik nadir hasar bırakmayan insanlardan olurum sanmıştım. önce tiroitleri harap etti(haşimato), sonra eklemlerime sıçradı ve booom; artık gencecik bir romatizma hastasıyım! yine 1 ay daha Romatoid Artrit tedavisi için yatış, tahliller, her gün bir yeni mr, tekerlekli sandalyeli bir hayat, bütün arkadaşların bu zor zamanda teker teker kaybolması.. yürüyememekten daha çok koymuştu dost eksikliği. bugün hastaneden çıkalı tam 1 ay oldu. allaha çok şükür mükemmel bir ailem ve canımın içi bir sözlüm var, bu insanlara muhtaçlı halimde bile bi an olsun elimi bırakmadı. şuan desteksiz yürüyemesem de az çok kendi işimi görebiliyorum, bu hastalığı ömür boyu çekecek olmaya ve buna göre hayat planımı çizmeye çalışıyorum, alışmaya çalışıyorum. ''neden ben'' diye sormamam, isyan etmemem gerektiğini bilsem de bu soruyu kendime sormadığım tek bir an yok malesef. sağlıklı günlerime dönecek miyim, bi kaç ay içinde nasıl bi hal alıcam hayatım nasıl gidecek şeklinde bir belirsizliğin içindeyim.
hayatta herşeyin yeri ayrı olduğu gibi dostun yeri de çok ayrı ve bu yeri dolduracak, içimi dökeceğim bir dostum yok ne yazık ki. uzun zamandır burayı takip etmeme rağmen ilk defa bugün buraya üye olma ihtiyacı hissettim. artık sıkıntıdan tanımadığı insanları esir alan, konuşmaya çalışan teyzeler gibi davranmaya başladım. ama yalan yok, yazınca çook rahatladım. henüz 20 yaşındayım; bu hastalığın esir aldığı ne kadar insan varsa tanışmak konuşmak isterim, benden hepiciğinize sağlıklı günler.
yılbaşından 3 hafta sonra başladım güçsüzleşmeye, ağrılar sızılar, çabuk yorulmalar, kilo kayıpları. bi gün çok şiddetli bi ağrı başladı soluğu acilde aldık. serumun içine bana verilmemesi gereken bir ilaç koymuşlar, sonrası koca bir boşluk ani bir felç.. neyse ki geçici bi şeydi 1 aya toparladım hemen hemen. toparlanmamın hemen ardından kemik ağrılarım geçmeyince kan tahlilleri filmler derken sonuç: Brucella pozitif! hastayı yatırıyoruz..
Mart ayında bu bok hastalıkla bir hastane yatışları başladı, 50 gün sürecek ilaç tedavisine başlandı. ağır antibiyotikler, bütün gün kusup öğürüp iyice kilo kaybetmeler, iğneden kevgire dönen vücudum rutine bağlanmıştı.. ama ters giden bi şeyler vardı; tekrar yürüyememeye başlamıştım. brucella virüsü vücuda sıçramadan, hasar bırakmadan gitmez demişlerdi hep ama binde birlik nadir hasar bırakmayan insanlardan olurum sanmıştım. önce tiroitleri harap etti(haşimato), sonra eklemlerime sıçradı ve booom; artık gencecik bir romatizma hastasıyım! yine 1 ay daha Romatoid Artrit tedavisi için yatış, tahliller, her gün bir yeni mr, tekerlekli sandalyeli bir hayat, bütün arkadaşların bu zor zamanda teker teker kaybolması.. yürüyememekten daha çok koymuştu dost eksikliği. bugün hastaneden çıkalı tam 1 ay oldu. allaha çok şükür mükemmel bir ailem ve canımın içi bir sözlüm var, bu insanlara muhtaçlı halimde bile bi an olsun elimi bırakmadı. şuan desteksiz yürüyemesem de az çok kendi işimi görebiliyorum, bu hastalığı ömür boyu çekecek olmaya ve buna göre hayat planımı çizmeye çalışıyorum, alışmaya çalışıyorum. ''neden ben'' diye sormamam, isyan etmemem gerektiğini bilsem de bu soruyu kendime sormadığım tek bir an yok malesef. sağlıklı günlerime dönecek miyim, bi kaç ay içinde nasıl bi hal alıcam hayatım nasıl gidecek şeklinde bir belirsizliğin içindeyim.
hayatta herşeyin yeri ayrı olduğu gibi dostun yeri de çok ayrı ve bu yeri dolduracak, içimi dökeceğim bir dostum yok ne yazık ki. uzun zamandır burayı takip etmeme rağmen ilk defa bugün buraya üye olma ihtiyacı hissettim. artık sıkıntıdan tanımadığı insanları esir alan, konuşmaya çalışan teyzeler gibi davranmaya başladım. ama yalan yok, yazınca çook rahatladım. henüz 20 yaşındayım; bu hastalığın esir aldığı ne kadar insan varsa tanışmak konuşmak isterim, benden hepiciğinize sağlıklı günler.