- 27 Ocak 2011
- 816
- 95
Merhabalar arkadaşlar,
Hastalık... Ama grip, nezle gibi sıradan hastalıklar değil. Atlatılması daha zor olan hatta bazen de maalesef atlatılamayan hastalıklardan bahsediyorum. Eskiden televizyonda gördüğümde ya da bir film izlerken böyle hastalıklara rastladığımda hep içimden şu geçerdi: "Biz baya katkılı, hormonlu gıdalar alıyoruz; o kadar radyasyona maruz kalıyoruz ama çok şükür gayet sağlıklıyız." Meğer ben bu cümleyi aklımdan geçirirken benimde beynimde sinsice büyüyen bir tümör varmış. (Merak eden arkadaşlar için: http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/455155-tumorum-sevgilim-film.html)
Ben Allah'a şükür şanslıydım, ameliyatımı oldum, tümörüm iyi huyluydu, tamamı alındı ve şuana kadar hiçbir sorun olmadı çok şükür. Ama bir de bu kadar şanslı olmayan bir yakınım var şuan gerçekten bir kere daha hayat bir film gibi geliyor bana, acıklı bir senaryoyla... Bahsettiğim kişi abimin kayınçosu yani yengemin abisi. Özellikle son 1 senedir sağ tarafında ağrı varmış ama midesinde gastrit olduğu için hep ondan kaynaklandığını düşünmüş. Doktora gittiğinde safra kesesinde taş olduğu saptanmış. Ameliyat olacakken bir ultrasonla anlaşılıyor ki ters bir şeyler var, çünkü karaciğerinde birden fazla sayıda kitle saptanmış... Biyopsiye gönderilmiş ve sonuç kanser. Ama değişik bir kanser türü, çünkü aslında 60 yaş üstü insanlarda baş gösteren bir türmüş. Karaciğeri iflas durumunda, nakil faydasız deniyor, kemoterapiye muhtemelen cevap vermeyecek ama o deneniyor şuan. Madalyonun diğer tarafından bakarsak, henüz 32 yaşında 3 yıllık evli ve 3 aylık bir bebeği var, eşi de 30'unda bile değil... Durumu aslında çok ümitsiz, çünkü sırf karaciğerinde birden fazla kitle varmış ama hastanın kendisi de dahil bu kadar kötü olduğunu bilmiyor kimse, abim ve yengem hariç, nitekim onlar doktor ve her şeyin farkındalar... Yıl değil ama kaç ay var onu bile bilmiyoruz ve gerçekten içi acıyor insanın... Dua etmekten başka bir şey gelmiyor insanın elinden... Kalakaldık böyle... :26:
Benim de 6 ay oldu ameliyatımı olalı ve artık kontrol zamanım ama haddinden fazla korkuyorum. Geçen gün şehir dışındaydım arkadaşlarla, biraz başım dönünce durumumu bildikleri için apar topar hastaneye götürdüler beni hemen. Doktor da ameliyatı duyunca tomografi çektirdi ama doktorun sorduğu hiçbir soruya cevap bile veremedim ağlamaktan, çünkü hastane, hastalık kelimeleri beni çok korkutur oldu artık... Emar çekinmem lazım ama resmen hastane fobisi oluştu bende, çok korkuyorum ya bir şey çıkarsa yine diye. O makineye nasıl gireceğim diye düşünüyorum sürekli... Herkes beni cesaretlendirmeye çalışıyor ama işte elimde değil...
Hasta olan insanları ümitsizliğe falan düşürmek değildir niyetim, sadece hassasiyetimi ve korkumu dile getirmek istedim. Hasta olan herkese acil şifalar. Dualarınızı bekliyorum... Okuyan, yorum yapan herkese çok teşekkürler şimdiden...
Hastalık... Ama grip, nezle gibi sıradan hastalıklar değil. Atlatılması daha zor olan hatta bazen de maalesef atlatılamayan hastalıklardan bahsediyorum. Eskiden televizyonda gördüğümde ya da bir film izlerken böyle hastalıklara rastladığımda hep içimden şu geçerdi: "Biz baya katkılı, hormonlu gıdalar alıyoruz; o kadar radyasyona maruz kalıyoruz ama çok şükür gayet sağlıklıyız." Meğer ben bu cümleyi aklımdan geçirirken benimde beynimde sinsice büyüyen bir tümör varmış. (Merak eden arkadaşlar için: http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/455155-tumorum-sevgilim-film.html)
Ben Allah'a şükür şanslıydım, ameliyatımı oldum, tümörüm iyi huyluydu, tamamı alındı ve şuana kadar hiçbir sorun olmadı çok şükür. Ama bir de bu kadar şanslı olmayan bir yakınım var şuan gerçekten bir kere daha hayat bir film gibi geliyor bana, acıklı bir senaryoyla... Bahsettiğim kişi abimin kayınçosu yani yengemin abisi. Özellikle son 1 senedir sağ tarafında ağrı varmış ama midesinde gastrit olduğu için hep ondan kaynaklandığını düşünmüş. Doktora gittiğinde safra kesesinde taş olduğu saptanmış. Ameliyat olacakken bir ultrasonla anlaşılıyor ki ters bir şeyler var, çünkü karaciğerinde birden fazla sayıda kitle saptanmış... Biyopsiye gönderilmiş ve sonuç kanser. Ama değişik bir kanser türü, çünkü aslında 60 yaş üstü insanlarda baş gösteren bir türmüş. Karaciğeri iflas durumunda, nakil faydasız deniyor, kemoterapiye muhtemelen cevap vermeyecek ama o deneniyor şuan. Madalyonun diğer tarafından bakarsak, henüz 32 yaşında 3 yıllık evli ve 3 aylık bir bebeği var, eşi de 30'unda bile değil... Durumu aslında çok ümitsiz, çünkü sırf karaciğerinde birden fazla kitle varmış ama hastanın kendisi de dahil bu kadar kötü olduğunu bilmiyor kimse, abim ve yengem hariç, nitekim onlar doktor ve her şeyin farkındalar... Yıl değil ama kaç ay var onu bile bilmiyoruz ve gerçekten içi acıyor insanın... Dua etmekten başka bir şey gelmiyor insanın elinden... Kalakaldık böyle... :26:
Benim de 6 ay oldu ameliyatımı olalı ve artık kontrol zamanım ama haddinden fazla korkuyorum. Geçen gün şehir dışındaydım arkadaşlarla, biraz başım dönünce durumumu bildikleri için apar topar hastaneye götürdüler beni hemen. Doktor da ameliyatı duyunca tomografi çektirdi ama doktorun sorduğu hiçbir soruya cevap bile veremedim ağlamaktan, çünkü hastane, hastalık kelimeleri beni çok korkutur oldu artık... Emar çekinmem lazım ama resmen hastane fobisi oluştu bende, çok korkuyorum ya bir şey çıkarsa yine diye. O makineye nasıl gireceğim diye düşünüyorum sürekli... Herkes beni cesaretlendirmeye çalışıyor ama işte elimde değil...
Hasta olan insanları ümitsizliğe falan düşürmek değildir niyetim, sadece hassasiyetimi ve korkumu dile getirmek istedim. Hasta olan herkese acil şifalar. Dualarınızı bekliyorum... Okuyan, yorum yapan herkese çok teşekkürler şimdiden...