- 6 Şubat 2022
- 149
- 65
- 30
-
- Konu Sahibi yesmakarna
- #1
Okuduğum en anlamlı kitap tavsiye ederim, yazınızı görmüştüm atmak geldi içimden. Biz aslında o içimizdeki kişi değiliz , bende yıllarıdr anksiyete bozukluğu yaşıyorum ama içimdeki canavarı uğraştıkça yenemedim o yüzden hastalık hastalığımı da bıraktım artık bi kenara ne olursa olsun diyorumHerkese selamlar. Yaşayan vardır belki diye sizlerden fikir almaya geldim arkadaşlar. Ben hastalık hastasıyım. Son 2 yıldır zirveye ulaşmış durumda. Aslında çocukluğumdan beri böyleyim hatta annemin evhamlı olmasından bende bunun travma olduğunu düşünüyorum. Ancak son 2 yıldır gitmediğim doktor, bölüm kalmadı. Genel olarak birşey çıkmıyor sadece birkaç kere basit kistlerle karşılaştım onlar içinde gittiğim doktorlar kötü bir durum yok sadece kontrol diyor. Genel anlamda iyiyim yani. Ama gelin görün ki benim içimdeki korku hiç gitmiyor. Sürekli kanser olduğumu sürekli hasta olduğumu düşünüyorum nasıl nerde tedavi olurum atlatabilir miyim diye planlar yapıyorum kafamda. Ve buna asla dur diyemiyorumYani öyle bir hal aldı ki artık hayattan zevk almıyorum. 29 yaşında mutlu bir evliliği olan ne maddi ne ailevi hiçbir sıkıntısı olmayan biriyim ama bu korkular beni mahvediyor. Psikiyatri düşündüm ancak eşim sıcak bakmıyor ilaç vs kullanmamı istemiyor bir de “ölüm korkun var biraz dine yönel bu korkunu yen sen çok boş kalıyorsun kendini dinliyorsun” falan diyor. Ama benim içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Sadece internette hastalık araştırıp kendime teşhis koyuyorum. Ve sanki kafamda başka biri var o sürekli bana hasta olduğumu doktorların benden gerçeği sakladığını falan söylüyor. İnanın gittiğim doktorları, şüphelendiğim şeyleri ve yaptıklarımı anlatsam buraya sığmaz o yüzden bu kadarla bitiriyorum. Benim gibi bu durumu yaşayıp yenebilen var mı? Ve bana tavsiyeniz ne olur? Yardımcı olursanız çok memnun olurum teşekkür ederim
Bu bir miktar bende de var malesef. En ufak hastalıklarda en kötü ihtimalleri düşünüp netten belirtilerin okuyuo o belirtileri yaşıyorum. Meşgul olmak çok önemli. Boş kaldıkça sarıyor insanHerkese selamlar. Yaşayan vardır belki diye sizlerden fikir almaya geldim arkadaşlar. Ben hastalık hastasıyım. Son 2 yıldır zirveye ulaşmış durumda. Aslında çocukluğumdan beri böyleyim hatta annemin evhamlı olmasından bende bunun travma olduğunu düşünüyorum. Ancak son 2 yıldır gitmediğim doktor, bölüm kalmadı. Genel olarak birşey çıkmıyor sadece birkaç kere basit kistlerle karşılaştım onlar içinde gittiğim doktorlar kötü bir durum yok sadece kontrol diyor. Genel anlamda iyiyim yani. Ama gelin görün ki benim içimdeki korku hiç gitmiyor. Sürekli kanser olduğumu sürekli hasta olduğumu düşünüyorum nasıl nerde tedavi olurum atlatabilir miyim diye planlar yapıyorum kafamda. Ve buna asla dur diyemiyorumYani öyle bir hal aldı ki artık hayattan zevk almıyorum. 29 yaşında mutlu bir evliliği olan ne maddi ne ailevi hiçbir sıkıntısı olmayan biriyim ama bu korkular beni mahvediyor. Psikiyatri düşündüm ancak eşim sıcak bakmıyor ilaç vs kullanmamı istemiyor bir de “ölüm korkun var biraz dine yönel bu korkunu yen sen çok boş kalıyorsun kendini dinliyorsun” falan diyor. Ama benim içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Sadece internette hastalık araştırıp kendime teşhis koyuyorum. Ve sanki kafamda başka biri var o sürekli bana hasta olduğumu doktorların benden gerçeği sakladığını falan söylüyor. İnanın gittiğim doktorları, şüphelendiğim şeyleri ve yaptıklarımı anlatsam buraya sığmaz o yüzden bu kadarla bitiriyorum. Benim gibi bu durumu yaşayıp yenebilen var mı? Ve bana tavsiyeniz ne olur? Yardımcı olursanız çok memnun olurum teşekkür ederim
Meşgul etmeye çalışıyorum kendimi. Ama ben yapamıyorum malesef sürekli aklımda hayatımın her anında o korkuBen de hastalık hastasıyım ama bir çözüm bulamadım maalesef. Allah beterinden korusun diyip kendimi meşgul etmeye çalışıyorum
Bazen bana da böyle bi his geliyor amaaan nolursa olsun olcağı varsa olcak zaten diyorum ama o rahatlık maksimum 5 dk sürüyor yine eski halime dönüyorum. Kitap tavsiyesi için teşekkür ederimOkuduğum en anlamlı kitap tavsiye ederim, yazınızı görmüştüm atmak geldi içimden. Biz aslında o içimizdeki kişi değiliz , bende yıllarıdr anksiyete bozukluğu yaşıyorum ama içimdeki canavarı uğraştıkça yenemedim o yüzden hastalık hastalığımı da bıraktım artık bi kenara ne olursa olsun diyorum
Eşim benim tam tersim hiçbir şeyi kafasına takmaz her gelene eyvallah der ne yapması gerekiyorsa yapar olursa olur olmazsa olmaz o kafada. Keşke onun gibi olabilsem bende ama maalesefKocanızı dinleyip hayatı zindan etmeyin kendinize.
Ben meşgul olmayı da denedim olmuyor. Müzik dinliyorum kafamda o düşünce. Film izliyorum ama kafam o düşüncede çok değişik.. yapıştı gitmiyor resmenBu bir miktar bende de var malesef. En ufak hastalıklarda en kötü ihtimalleri düşünüp netten belirtilerin okuyuo o belirtileri yaşıyorum. Meşgul olmak çok önemli. Boş kaldıkça sarıyor insan
En fazla ne olabilir , en fazla ne yaşayabilirsin , Allah korusun kanser olsan da vade bitmeden ölmüyor insan , başka birşey olsa da. Yani Allah’ın bize biçtiği ömür kadar yaşıyoruz o yüzden biraz böyle bakmaya çalış düşüncelerin ne kadar korkunc olduğunu tahmin edebiliyorum ama sana şu zamana kadar ne yararı oldu öyle düşün sadece daha çok kaygılandırmadımı seni daha kötü olmadın mı düşündükçe . Düşüncen gelince bekle sonra onu dinle sonra da mantığına bak hiçbir mantık bulamayacaksın emin ol. Ama düşüncelerinden kaçma kaçtıkça yapışıyor çünküBazen bana da böyle bi his geliyor amaaan nolursa olsun olcağı varsa olcak zaten diyorum ama o rahatlık maksimum 5 dk sürüyor yine eski halime dönüyorum. Kitap tavsiyesi için teşekkür ederimbakıcam şimdi
Opsesyon işte sen ehemmiyet verdikçe büyüyorBen meşgul olmayı da denedim olmuyor. Müzik dinliyorum kafamda o düşünce. Film izliyorum ama kafam o düşüncede çok değişik.. yapıştı gitmiyor resmen
Evet takıntı anksiyete panik herşey mevcut bende. Dediğiniz gibi o an düşünüyorum düşündükçe daha da korkunç oluyor kendimi inandırıyorum. Ama o düşünceyi normal dışardan bi insana anlatsam güler geçer sen deli misin der yani o kadar mantıksız. Ve işin kötüsü mantıksız olduğunu bile bile inanıyorum. Berbat bir duyguOpsesyon işte sen ehemmiyet verdikçe büyüyor
Uzman bir kişiden mutlaka destek alın. Kendi başımıza ya da çevremizde ki insanlara anlatarak anlaşıamadigimiz, aşamadığımız şeyler olabilir insan kendine yetemeyebiliyor bazen bu çok doğal birşey. Bu durumun altında yatan sebepleri tespit edebilecek profesyonel bir destek almak, bizim güçsüz olduğumuz anlamına gelmez bizlerde insanız her durumu kendi başımıza cözemeyebiliriz.Herkese selamlar. Yaşayan vardır belki diye sizlerden fikir almaya geldim arkadaşlar. Ben hastalık hastasıyım. Son 2 yıldır zirveye ulaşmış durumda. Aslında çocukluğumdan beri böyleyim hatta annemin evhamlı olmasından bende bunun travma olduğunu düşünüyorum. Ancak son 2 yıldır gitmediğim doktor, bölüm kalmadı. Genel olarak birşey çıkmıyor sadece birkaç kere basit kistlerle karşılaştım onlar içinde gittiğim doktorlar kötü bir durum yok sadece kontrol diyor. Genel anlamda iyiyim yani. Ama gelin görün ki benim içimdeki korku hiç gitmiyor. Sürekli kanser olduğumu sürekli hasta olduğumu düşünüyorum nasıl nerde tedavi olurum atlatabilir miyim diye planlar yapıyorum kafamda. Ve buna asla dur diyemiyorumYani öyle bir hal aldı ki artık hayattan zevk almıyorum. 29 yaşında mutlu bir evliliği olan ne maddi ne ailevi hiçbir sıkıntısı olmayan biriyim ama bu korkular beni mahvediyor. Psikiyatri düşündüm ancak eşim sıcak bakmıyor ilaç vs kullanmamı istemiyor bir de “ölüm korkun var biraz dine yönel bu korkunu yen sen çok boş kalıyorsun kendini dinliyorsun” falan diyor. Ama benim içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Sadece internette hastalık araştırıp kendime teşhis koyuyorum. Ve sanki kafamda başka biri var o sürekli bana hasta olduğumu doktorların benden gerçeği sakladığını falan söylüyor. İnanın gittiğim doktorları, şüphelendiğim şeyleri ve yaptıklarımı anlatsam buraya sığmaz o yüzden bu kadarla bitiriyorum. Benim gibi bu durumu yaşayıp yenebilen var mı? Ve bana tavsiyeniz ne olur? Yardımcı olursanız çok memnun olurum teşekkür ederim
Evet biliyorum bunu asla güçsüzlük olarak görmüyorum tabi… Ama eşim ve çevremdeki birkaç kişi beni desteksiz kendi kendime halledebilirmişim gibi inandırdı. Ve malesef olmuyor tek başımaUzman bir kişiden mutlaka destek alın. Kendi başımıza ya da çevremizde ki insanlara anlatarak anlaşıamadigimiz, aşamadığımız şeyler olabilir insan kendine yetemeyebiliyor bazen bu çok doğal birşey. Bu durumun altında yatan sebepleri tespit edebilecek profesyonel bir destek almak, bizim güçsüz olduğumuz anlamına gelmez bizlerde insanız her durumu kendi başımıza cözemeyebiliriz.
Siz yinede bunu uygun bir şekilde tekrardan konuşun biraz zaman geçince bunu kendi icinizde çözemediğinizi, sürekli bir doktora gitmekten yda birsey olacak korkusuyla yaşamaktan yorulduğunuzu, ondanda bu konuda destek beklediğinizi güzel bir dille anlatın. Hiç birsey sebepsiz yere değildir insanı bazen kaygıları yonetebiliyor umarım en kısa sürede sağlığınıza kavusursunuzEvet biliyorum bunu asla güçsüzlük olarak görmüyorum tabi… Ama eşim ve çevremdeki birkaç kişi beni desteksiz kendi kendime halledebilirmişim gibi inandırdı. Ve malesef olmuyor tek başımabirgün kendi elleriyle beni psikiyatriye götürcekler herhalde
UmarımSiz yinede bunu uygun bir şekilde tekrardan konuşun biraz zaman geçince bunu kendi icinizde çözemediğinizi, sürekli bir doktora gitmekten yda birsey olacak korkusuyla yaşamaktan yorulduğunuzu, ondanda bu konuda destek beklediğinizi güzel bir dille anlatın. Hiç birsey sebepsiz yere değildir insanı bazen kaygıları yonetebiliyor umarım en kısa sürede sağlığınıza kavusursunuz
Nasıl oldun bende aynıyım ama korkularım ve kaygılarım ailem için hem küçük qğrılarında kanserler mi diye düşünüyorum cok çıkmazdayımHerkese selamlar. Yaşayan vardır belki diye sizlerden fikir almaya geldim arkadaşlar. Ben hastalık hastasıyım. Son 2 yıldır zirveye ulaşmış durumda. Aslında çocukluğumdan beri böyleyim hatta annemin evhamlı olmasından bende bunun travma olduğunu düşünüyorum. Ancak son 2 yıldır gitmediğim doktor, bölüm kalmadı. Genel olarak birşey çıkmıyor sadece birkaç kere basit kistlerle karşılaştım onlar içinde gittiğim doktorlar kötü bir durum yok sadece kontrol diyor. Genel anlamda iyiyim yani. Ama gelin görün ki benim içimdeki korku hiç gitmiyor. Sürekli kanser olduğumu sürekli hasta olduğumu düşünüyorum nasıl nerde tedavi olurum atlatabilir miyim diye planlar yapıyorum kafamda. Ve buna asla dur diyemiyorumYani öyle bir hal aldı ki artık hayattan zevk almıyorum. 29 yaşında mutlu bir evliliği olan ne maddi ne ailevi hiçbir sıkıntısı olmayan biriyim ama bu korkular beni mahvediyor. Psikiyatri düşündüm ancak eşim sıcak bakmıyor ilaç vs kullanmamı istemiyor bir de “ölüm korkun var biraz dine yönel bu korkunu yen sen çok boş kalıyorsun kendini dinliyorsun” falan diyor. Ama benim içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Sadece internette hastalık araştırıp kendime teşhis koyuyorum. Ve sanki kafamda başka biri var o sürekli bana hasta olduğumu doktorların benden gerçeği sakladığını falan söylüyor. İnanın gittiğim doktorları, şüphelendiğim şeyleri ve yaptıklarımı anlatsam buraya sığmaz o yüzden bu kadarla bitiriyorum. Benim gibi bu durumu yaşayıp yenebilen var mı? Ve bana tavsiyeniz ne olur? Yardımcı olursanız çok memnun olurum teşekkür ederim
Açıkçası özel olarak birşey yapmıyorum şuan. Sadece aklıma kötü şeyler gelince düşündüklerimin mantıksız olduğunu tekrar ediyorum kendime. “Hastalık varsa vücudun da kendi savunması var öyle kolay değil bu hastalık işleri sakin ol birşey yok” falan diyorum sürekli kendi kendime…Nasıl oldun bende aynıyım ama korkularım ve kaygılarım ailem için hem küçük qğrılarında kanserler mi diye düşünüyorum cok çıkmazdayım
Bende bekarken öyleydim hastalık hastasısın derdi herkez bana az ağrım olsa niye ağırdı bende sık sık doktora giderdim .Bi sorun çıkmayınca acaba yanlışmı oldu bile düşünürdüm.sonra evlendim 2 çocuğum vefat edince hastalığım panik atağa döndü .Bu sefer başım niye ağırdı beyin kanamsımı oldum yok kalbim çok çarpıyor birsürü korkuyla başa çıkıyorum .Ama ilaçAçıkçası özel olarak birşey yapmıyorum şuan. Sadece aklıma kötü şeyler gelince düşündüklerimin mantıksız olduğunu tekrar ediyorum kendime. “Hastalık varsa vücudun da kendi savunması var öyle kolay değil bu hastalık işleri sakin ol birşey yok” falan diyorum sürekli kendi kendime…2 aydır daha rahatım eskiye nazaran. İnşallah tekrar tetiklenmem