- 20 Ağustos 2011
- 7.054
- 839
- 173
Doktorları, Boyunlarındaki stetoskoptan tanıyoruz.
Hemşireleri ise, Ucundan su fışkıran iğnelerinden.
Fışkıran ilaç illaki, Ben su sanırdım ama küçükken; İğneden aklı çıkan her çocuk gibi.
Hemşire bu; İllaki tek işi, Hastalıktan beti benzi solmuş çocuğa iğne dürtmek değil.
Tansiyona bakar, Ateş ölçer, Hap verir, Vermekle kalmaz ağzına tutar, Ardından su verir, Su genzine alır sırtına vurur
Hizmet bitmez yani hemşire de.
Kimileri ameliyata girer;
Doktorun koca bir mağara ağzı gibi açtığı hastanın karnını diker, Evinde kendi söküğünü dikemezken.
Kimisi; Elden ayaktan düşmüş hastanın altını alır, Adamın karısı bile midesi
kaldırmadığından besbelli üç metre uzaktan seyrederken.
Kimi zaman kötü gün dostudur hemşire; Kurtaramadık babanızı, Toprağı bol olsun derken.
Kimi zamansa iyi haber müjdecisidir, Nur topu gibi bir kızınız oldu derken.
Uzun lafın kısası; O sallar önce iki bacağını tutup baş aşağı, Doğarken insanın. O kapatır sonra iki göz kapağını başı aşağıda, Ölürken insanın.
Bir zamanlar hepsi beyaz giyerdi, Bu beyaz meleklerin. Şimdi kimisi beyaz, Kimisi laci, Kimisi yeşil mişik.
Eskiden hepsinin başında kep vardı, Şimdi isteyenin herhal.
Hani bir de hastane duvarlarını süsleyen suscu hemşire vardı, Şimdi o da yok, Depolarda kitli.
Her meslek kutsal kendi içinde, Eyvallah. Taş taşıyana da, Harf öğretene de; Zerre sözümüz yok.
Ama ya; Her dakika mesaisini etrafını sanki ağlama duvarı gibi çeviren hastalarla geçiren bu sağlık emekçisi
kardeşlerimize ne demeli peki?...
Kutsallığın bir sınırı, Fedakarlığın ölçeri, Alın terinin kıymeti,
Bacaklarda kesilen dermanın telafisi var mı acep?
Yahut, Geceleri uykulardan hoplamanın,
Sabah elinde can veren hasta çocuk rüyasına girdiğinde.
Kulağında uğuldarken, Bacağı kopan gencin feryadı,
Ocaktaki yemeği unutup yakmanın ya da
Para için yapılır mı bu iş, Söyleyin. Yahut meslek diye
Eğer melekten beyaz değilse, Hemşirenin kalbi; Söyleyin,
Hangi kalbin gücü yeter,
O kadar hastanın acısına her gün tütün basmaya.
Gazeteci Yazar / Mustafa AFACAN
Hemşireleri ise, Ucundan su fışkıran iğnelerinden.
Fışkıran ilaç illaki, Ben su sanırdım ama küçükken; İğneden aklı çıkan her çocuk gibi.
Hemşire bu; İllaki tek işi, Hastalıktan beti benzi solmuş çocuğa iğne dürtmek değil.
Tansiyona bakar, Ateş ölçer, Hap verir, Vermekle kalmaz ağzına tutar, Ardından su verir, Su genzine alır sırtına vurur
Hizmet bitmez yani hemşire de.
Kimileri ameliyata girer;
Doktorun koca bir mağara ağzı gibi açtığı hastanın karnını diker, Evinde kendi söküğünü dikemezken.
Kimisi; Elden ayaktan düşmüş hastanın altını alır, Adamın karısı bile midesi
kaldırmadığından besbelli üç metre uzaktan seyrederken.
Kimi zaman kötü gün dostudur hemşire; Kurtaramadık babanızı, Toprağı bol olsun derken.
Kimi zamansa iyi haber müjdecisidir, Nur topu gibi bir kızınız oldu derken.
Uzun lafın kısası; O sallar önce iki bacağını tutup baş aşağı, Doğarken insanın. O kapatır sonra iki göz kapağını başı aşağıda, Ölürken insanın.
Bir zamanlar hepsi beyaz giyerdi, Bu beyaz meleklerin. Şimdi kimisi beyaz, Kimisi laci, Kimisi yeşil mişik.
Eskiden hepsinin başında kep vardı, Şimdi isteyenin herhal.
Hani bir de hastane duvarlarını süsleyen suscu hemşire vardı, Şimdi o da yok, Depolarda kitli.
Her meslek kutsal kendi içinde, Eyvallah. Taş taşıyana da, Harf öğretene de; Zerre sözümüz yok.
Ama ya; Her dakika mesaisini etrafını sanki ağlama duvarı gibi çeviren hastalarla geçiren bu sağlık emekçisi
kardeşlerimize ne demeli peki?...
Kutsallığın bir sınırı, Fedakarlığın ölçeri, Alın terinin kıymeti,
Bacaklarda kesilen dermanın telafisi var mı acep?
Yahut, Geceleri uykulardan hoplamanın,
Sabah elinde can veren hasta çocuk rüyasına girdiğinde.
Kulağında uğuldarken, Bacağı kopan gencin feryadı,
Ocaktaki yemeği unutup yakmanın ya da
Para için yapılır mı bu iş, Söyleyin. Yahut meslek diye
Eğer melekten beyaz değilse, Hemşirenin kalbi; Söyleyin,
Hangi kalbin gücü yeter,
O kadar hastanın acısına her gün tütün basmaya.
Gazeteci Yazar / Mustafa AFACAN