Artı daha 3 aylık evikiyim etrafta herkes istiyor diye düşünüp bir anlık hevesle bir iki kez denemiştik hemen tuttu şimdi ise detaylı düşünmeden davranmışım kendimi çok suçluyıyprum daha kendimi iyileştirmeden bir bebeğe bakacak özgüveni nasıl hissettim bilmiyorum1 buçuk aylık hamileyim ama bebeği istemiyor gibi hissediyorum bebek kelimesini bile duymak istemiyorum annelik hissim yok,zaten kaygılı bir insanım daha da geleceği düşündükçe kaygılarım artıyor,5 yıldır panik atak hastalığım var ilaç kullanıyordum benzer şeyler yaşayan var mı?aldırmayı düşünüyorum çünkü bebek karnındayken atak geçiriyorum stresle sağlıksız bir hayatı olacak
İstenmeyen bir gebelik sanirim. Bakamayacaginizi dusunuyorsaniz aldirin bence. Bir dahakine de daha dikkatli korunun.1 buçuk aylık hamileyim ama bebeği istemiyor gibi hissediyorum bebek kelimesini bile duymak istemiyorum annelik hissim yok,zaten kaygılı bir insanım daha da geleceği düşündükçe kaygılarım artıyor,5 yıldır panik atak hastalığım var ilaç kullanıyordum benzer şeyler yaşayan var mı?aldırmayı düşünüyorum çünkü bebek karnındayken atak geçiriyorum stresle sağlıksız bir hayatı olacak
İstemiyor olsan endişelenmezsin bence senin altta yatan başka korkuların olabilir kesinlikle terapi almanı öneririm canım1 buçuk aylık hamileyim ama bebeği istemiyor gibi hissediyorum bebek kelimesini bile duymak istemiyorum annelik hissim yok,zaten kaygılı bir insanım daha da geleceği düşündükçe kaygılarım artıyor,5 yıldır panik atak hastalığım var ilaç kullanıyordum benzer şeyler yaşayan var mı?aldırmayı düşünüyorum çünkü bebek karnındayken atak geçiriyorum stresle sağlıksız bir hayatı olacak
Aslında eşimi seviyorum ailesini de öyle onlar çok istiyordu kendi ailemle çok büyük travmalı bir geçmişim var ama onlara zaafım var kardeşim hapiste onlarda mutlu olur diyerek bende heveslenmeye başladım eşimle de aram iyi olunca iyi baba olucağına emin oldum kendimi de psikolojikmen son üç aydır iyi hissediyordum bir buçuk yıldır psikolojik tedavi ilaç ve terapi görüyordum son üç ayda atak geçirmeyince iyileştim sandım ama hamile olduğumu öğrendikten sonra kaygılar geri geldi yaşam hevesim gitti mutlu bir anne olacağımı hissetmiyorum araştırdım bir iki hafta olur ise hormon artışından vs yazıyor ama bir aydır böyleyim uyuyamıyorum iştahım yok yaşama hevesim yok sadece ölmek için yaşıyormuşum gibi hissediyorum günler hızlı geçsin bitsin gibi bakıyorum,aldırıp pişman olur muyum korkusu var ama belli ki ben anneliği kaldıracak psikolojide değilim ben gibi bir şeyler yaşanlar var mı merak ediyorumİstenmeyen bir gebelik sanirim. Bakamayacaginizi dusunuyorsaniz aldirin bence. Bir dahakine de daha dikkatli korunun.
1 buçuk aylık hamileyim ama bebeği istemiyor gibi hissediyorum bebek kelimesini bile duymak istemiyorum annelik hissim yok,zaten kaygılı bir insanım daha da geleceği düşündükçe kaygılarım artıyor,5 yıldır panik atak hastalığım var ilaç kullanıyordum benzer şeyler yaşayan var mı?aldırmayı düşünüyorum çünkü bebek karnındayken atak geçiriyorum stresle sağlıksız bir hayatı olacak
Normalde aldır bebeği demem de bu gel gitli ruh halini o bebek hak etmiyor. İstiyordum şimdi istemiyorum olayı ortada daha bebek yokken başladı. Yarın emmesi kakası büyümesi her şeyiyle özveri ve sevgi isteyen bir süreç. İstemediğiniz bebeği doğurmayın. Ona elalem değil siz bakacaksınız. Sevilmeyen istemeyen bir ortamda büyüyeceğine olmaması daha iyi bence. Siz mental ruhsal olarak kendinizi hazırlayın anne-baba sorumluluklarını öğrenin sonra bu gebelik olayını düşünün bence.Artı daha 3 aylık evikiyim etrafta herkes istiyor diye düşünüp bir anlık hevesle bir iki kez denemiştik hemen tuttu şimdi ise detaylı düşünmeden davranmışım kendimi çok suçluyıyprum daha kendimi iyileştirmeden bir bebeğe bakacak özgüveni nasıl hissettim bilmiyorum
Bende sizin gibi düşünüyorum devlet psikiyatrisinde son 5 yıldır ilaç trafikçisi son bir buçuk yıldır da devlet psikoloğunda terapi alıyorum ama onlara gittiğimde bu konuda risk almıyorlar hatta kafa karışıklığı yaşarım diye terapi bile almamı istemedi psikiyatri,üniversitede profesör bir psikoloğa görünmemi istedi ilaçı bıraktığımdan olduğunu düşünüyor ama ben öyle düşünmüyorum sadece pembe görmüyorum artık sorumluluk bir anksiyete ve panik bozukluğu olan bir için yıpratıcı ve hayattan bıktıran günlük sevdiği şeylerden bile zzevk alamamasını sağlayan bir şey şu an bende öyleyim her zaman atak geçirmiyorum ama hiçbir şeyden zevk almıyorum midem bulanmadığında bile sevdiğim yemekler artık sevmiyor normalde sevdiğim şeyleri artık yapmak içimden gelmiyor bütün yün koltukta oturuyorum yeterki atak geçirmeyeyim düşüncesi ile özel bir psikoloğa gideceğim ama bunda bile eşimi maddi anlamda zorlayacağım için kaygılanıyorumÖncelikle sakin ol. Kendi kendini panik yaptırma. Normalde çok çok isteyenler bile panik yapıyor hamile kaldığında. Senin de bir anlık deneyelim deyip tutmasına paniklemen çok normal. Fakat dışarıdan bir destek alsan o şekilde ilerleyek karar versen nasıl olur bunu bir düşün. Pişman olur musun bunun stresini kaygısını yaşar mısın sonradan o yüzden söylüyorum. Bebek sahibi olmak ve büyütmek zaten büyük sorumluluk ve sağlam psikoloji isteyen bir durum. O yüzden etraflıca düşünün ve ona göre karar verin aldırıp aldırmayacağınıza.
Bende bebek için korkuyorum ben gibi kaygılı bir hayat yaşamasını istemiyorum düşmanım bile yaşasın istemiyorum,ki hamileyken böyle kaygı ile dolu geçirirsem erken doğum ve bebeğin de stresli olma ihtimali varmış bunları yaşatmak istemiyorum ama günahından da korkuyorum bir şeyi öldürüyor olmak ve bunun günahı ve bir daha denemeye de cesaretim olmaz gibi geliyor belki de olmaması en iyisi olur bilmiyorumNormalde aldır bebeği demem de bu gel gitli ruh halini o bebek hak etmiyor. İstiyordum şimdi istemiyorum olayı ortada daha bebek yokken başladı. Yarın emmesi kakası büyümesi her şeyiyle özveri ve sevgi isteyen bir süreç. İstemediğiniz bebeği doğurmayın. Ona elalem değil siz bakacaksınız. Sevilmeyen istemeyen bir ortamda büyüyeceğine olmaması daha iyi bence. Siz mental ruhsal olarak kendinizi hazırlayın anne-baba sorumluluklarını öğrenin sonra bu gebelik olayını düşünün bence.
Atak geçirdiğimde olumsuz duyguları %50 oranında daha yoğun hissediyorum bir de ilk aylarda hormonsal istememe gibi bir şey olabiliyor diyorlar ama ben nedense böyle olduğunu düşünmüyorum 2018den beri kaygı ve panikle boğuşuyorum normal insanlardan daha fazla kaygılı hassas ve herkese üzülen biriyim dinime de bağlıyım birini küçücük üzsem yıllar sonra tekrar tekrar aklıma gelir onun için kürtajda korkutuyor birini öldürüupr gibi geliyor cehennemden korkuyorum ama böyle bir kaygılı anne ile birlikte bir çocuk mutlu olamaz ve bende mutlu olamam biraz inthara meyilim de var bu da korkutuyorPişman olabilme ihtimaliniz var mı? Yani bu ataklar filan derken normalden daha fazla pişman olabilir misiniz?
Ama eşimle tanıştığımdan beri kaygılarım biraz daha azalmıştı bazen hayata karşı pozitif eğlenceli biri olabiliyordum son üç aydır da atak geçirmeyince bir anlık bir iki haftalık düşünce ile bir bebek olsa o güzel baba olur ailelerimiz mutlu olur geri kafalı gibi yaşlanınca eşim ölürse yanımda benimle olan biri olur gibi düşündüm sonunda yalnız kalma korkusundan da istediğimi fark ettimAtak geçirdiğimde olumsuz duyguları %50 oranında daha yoğun hissediyorum bir de ilk aylarda hormonsal istememe gibi bir şey olabiliyor diyorlar ama ben nedense böyle olduğunu düşünmüyorum 2018den beri kaygı ve panikle boğuşuyorum normal insanlardan daha fazla kaygılı hassas ve herkese üzülen biriyim dinime de bağlıyım birini küçücük üzsem yıllar sonra tekrar tekrar aklıma gelir onun için kürtajda korkutuyor birini öldürüupr gibi geliyor cehennemden korkuyorum ama böyle bir kaygılı anne ile birlikte bir çocuk mutlu olamaz ve bende mutlu olamam biraz inthara meyilim de var bu da korkutuyor
Allah yardım etsin.Atak geçirdiğimde olumsuz duyguları %50 oranında daha yoğun hissediyorum bir de ilk aylarda hormonsal istememe gibi bir şey olabiliyor diyorlar ama ben nedense böyle olduğunu düşünmüyorum 2018den beri kaygı ve panikle boğuşuyorum normal insanlardan daha fazla kaygılı hassas ve herkese üzülen biriyim dinime de bağlıyım birini küçücük üzsem yıllar sonra tekrar tekrar aklıma gelir onun için kürtajda korkutuyor birini öldürüupr gibi geliyor cehennemden korkuyorum ama böyle bir kaygılı anne ile birlikte bir çocuk mutlu olamaz ve bende mutlu olamam biraz inthara meyilim de var bu da korkutuyor
Ben yogun kaygi bozuklugu yasayan tedavisi devam eden ve yasi 38 olan biriyim. Hemde d grubu ilac kullaniyorum ve buna ragmen bebek istiyorum. Yasadigin sey anksiyete. Tedavi olursan tum bu dusuncelerin gercek olmadigini goreceksin. Ben de atak gecirince bebek istemiyorum diye bagariyordum hemde gebe degilken! Kesinlikle tedaviye negtif bakma. O bebegi isteyen coook insan var unutmaTeşekkür ederim amin dua edin lütfen
Psikiyatrı ile görüştüm bir şey söylemediler ilaç tedavisine de devam edemeyeceklerini bir profösere gitmem gerektiğini söylediler çünkü atak halindeyim devamlı ya atak geçircem korkusu ile mutsuz ve ne uyuyabiliyorum ne yemek yiyebiliyordum bir profösere gittiğimde ilaçı bırakmaya hazır olmadığımı ama ilaçla devam edersem de bebeğin sakat riski olduğunu hatta bir ay kullandığım için şimdi bile olduğunu söyledi,kendim iyi olmadan ne kendime bakabiliyordum ne beslenebiliyordum kaygı ve panik bozukluktan gelecek kaygısından o da aldırmam gerektiği kararını verdi,aldırmak durumunda kaldım çünkü bebek sağlıklı doğsa bile ben ona bakabilecek durumda ya da sağlıklı bir doğum yapıcak duruma gelemezdim bunu açık açık söyledi kaygın azalmıcak dayanırım dersinde zor bir süreç olacak ve erken doğum riski var dedi,herkes istiyor diye hem kendimi hem bir bebeği mutsuz kaygılı etmek istemedim,karar benim için çok zordu herkesten baskı gördüm ama sağlık sadece fiziksel değildir anne sağlığı psikolojik olarakta kötü olabilir ben üç aydır atak yaşamadığım için iyileştim sanıp bir iki kere denemiştim olacağını düşünmeden,maalesef hazır değilmişim ilacı bıraktığım an kaygılarım aşırı arttı şu an da aldırdığıma değil sadece keşke daha çok ilaçlarım ve bebek hakkında bilgim olarak deneseydim etrafımdaki herkes birkaç denemede olmaz dediği için bir iki kere rahat davranmıştım en büyük pişmanlığım bu kendimi iyileştirmeden ne anne ne eş olabiliyorum,ondan olumsuz tarafına bakmamaya çalışıyorum çok üzgünüm bu kararı almak çok canımı yaktı ama kendimi onun yerine de koydumBen yogun kaygi bozuklugu yasayan tedavisi devam eden ve yasi 38 olan biriyim. Hemde d grubu ilac kullaniyorum ve buna ragmen bebek istiyorum. Yasadigin sey anksiyete. Tedavi olursan tum bu dusuncelerin gercek olmadigini goreceksin. Ben de atak gecirince bebek istemiyorum diye bagariyordum hemde gebe degilken! Kesinlikle tedaviye negtif bakma. O bebegi isteyen coook insan var unutma
Ben zaten son 5 yıldır psikiyatride ilaç kullanıyorum 1 yıl da devlette terapi gibi bir şey aldımBen yogun kaygi bozuklugu yasayan tedavisi devam eden ve yasi 38 olan biriyim. Hemde d grubu ilac kullaniyorum ve buna ragmen bebek istiyorum. Yasadigin sey anksiyete. Tedavi olursan tum bu dusuncelerin gercek olmadigini goreceksin. Ben de atak gecirince bebek istemiyorum diye bagariyordum hemde gebe degilken! Kesinlikle tedaviye negtif bakma. O bebegi isteyen coook insan var unutma