Doğru bir evlilik nasıl olur bilmediğim için benim normalim gibi olmuş bu anlattıklarım. Saygı sevgi çerçevesinde yürüyen hiç bir tane evlilik görmedim ne ailemde ne çevremde dediğim gibi bu benim normalim olmuş. Aylardır kimseyle konuşmuyorum içimi döküp fikir alacağım kimsem yok. burda yazarken sıkıntımı anlatırken sizlerin fikirlerini okurken dank ediyor bazı şeyler. Diyorum nasıl katlanıyorum bunlara nasıl duruyorum sonrada bakıyorum ki alışmışım hepsine normalim gibi olmuş günden güne erimemden hayattan kopmamdan anlıyorum çok kötü şeyler yaşadığımı.. Kendimi o kadar çok suçluyorum ki bunlardan bile fazlasını hakediyorum gibi hissediyorum. Acı çekersem belki vicdanen rahatlarım diye düşünüyorum. Kendime saygım sevgim kalmamış kimsenin beni sevmediğini tiksindiğini düşünüyorum bunlarda cesaretsizliğe itiyor olabilir..Böyle bir "evlilikte" insanın gözü hicbir şeyi görmez. Konu sahibi ömrün çürüyor sen hala koltuk, eşya derdindesin.
Eşim işteyken kıyafetlerimi alır ailemin yanına dönerdim ve asla geriye bakmazdım. Ama sende o cesaret yok cesaretsizsin. Adamdan tiksindiğini söylüyorsun ama diğer taraftan bağımlısı olmuşsun. Adam seni terketse sen yine barişmanın yollarını ararsın.
Bende 2 gündür toksik ilişki hakkında araştırma yapıyordum tam parmak bastınız. Yüzde bir milyon toksik ilişki ama bu psikolojiden nasıl kurtulacam bilsem. Bende hiç yaşama gücü kalmadı aile desteği görmezsem yapamayacak gibi hissediyorum o kadar ki öz güvenimi bitirdi..Kurtarılabilecek bir evlilik kalmamış. Toksik bir ilişki.
Hayatınızla ilgili kararlarınızda aileniz dahi hiç kimseye söz hakkı vermeyin.
Esyalar sizin ruh halinizden kiymetli degil. Sözleşmeleri evden ayrildiktan sonra bitirebilirsiniz 1 saatinizi almaz. Illa esya diyorsaniz evden ayrilirken cagirin bir nakliyeci, toplayin götürün. Yahut spotcu ile anlasin, onlar satin alsin, tasiyip gotursunler. Kafaniza taktiginiz seylerin cozumu cok kolay. Verdiginiz emegin karsiligini alamiyorsaniz daha fazla emek vermenizin anlami yokHayır burdayım sadece giremedim.. Dünden beri uyumadım düşünüyorum ne yapacağımı ne yapmam gerektiğini.. İnsanca olmayacağını bende biliyorum ama hesap kitap yapmadan evden çıkıp gidemem ki önce anneme ablama anlatıp danışacam ne yapmam gerekiyor abimle mi konusalım ne yapayım felan... Çekip git diyorsunuz biliyorum ama kira elektrik su herşeyin sözleşmesi bende ve 1.5 senedir bir işte çalışıyorum evimin eşyalarına o kadar emek verdim birden yıkıp gitmek zoruma gidiyor pat diye gidemiyorum o gitsin neden hazıra konsun diyorum. Sonra senden önemli mi diyorum... Gerçekten psikolojik olarak yerlerdeyim ne düşüneyim bilmiyorum. İyi ki çocugum yok çok şükür. Lütfen birazcık canımın yandığını çok üzüldüğümü düşünerek yorum yapın çok kırıcı oluyorsunuz bazen ben sizden fikirlerinizden güç bulurken lütfen
Can güvenliğiniz bile yok hâlâ milleti düşünüyorsunuz.hergün televizyonlara çıkan 2 dakikalık kadın cinayeti habaerlerine mi konu opmak iatiyorsunuz.tam uç nokta bir psikopatla aynı evi paylaşıyorsuz şuan.her dakika risk altındasınız.Ablalarım kardeşlerim biliyorum ki son pişmanlık fayda etmiyor, bana kızanlar olacak,haketmişsin diyenler olacak ama içimi dökmezsem sonum kötü olacak
Geçen sene eski konularımda boşanma aşamasında olduğumu söylemiştim ancak işler düşündüğüm gibi ilerlemedi. Ailemde ki (onlar haklı ama çok kırıcı oldular) baskılardan dolayı eşime tekrar döndüm ve davamı geri çektim yeni bir yere taşındık ikimizde işe girdik. 2 ay herşey çok güzeldi bütün kötü şeyleri bıraktı. Sonra bildiğiniz malum son yavaş yavaş eski haline dönmeye başladı.son 5 6 aydır kendimi hiç olmadığım kadar değersiz iğrenç hiç bir şey haketmeyen biri olarak hissediyorum aynaya bile bakmıyorum sürekli eski hayatımı özlüyorum annemi özlediğim için sürekli ağlıyorum ama göndermiyor gidersin bir daha gelmezsin diyor. 1 gün anlaşıyorsak diğer günler sürekli kavga kapıları yumruklama koltuklara tekme atma bıçağı fırlatıp masaya saplama VS bir ton olay yaşıyorum artık dayanacak gücüm kalmadı hissediyorum ama ailemede yüzüm yok anlatsam bir kanıtım yokyanında hiç mutlu değilim istemiyorum onu sürekli iş yerinde kalmasını eve gelmemesini söylüyorum. Boşanmak istediğimi söyledim onu öldürmezsem boşanamayacağımı yada evi terk edip kendini öldüreceğini söylüyor. Çok zarar veriyoruz birbirimize ama boşanmayı başarısızlık olarak görüyor birinden boşandım bundanda boşanırsam ne derler diye düşünüyor. Sürekli senin için memleketi çocuklarımı terk ettim daha ne istiyorsun diyor bende senin için gençliğimi yaktım herkesin düşman kesilmesine karşın 2. Defa seninle geldim diyorum kavga tekrar başlıyor.. Geçen aylarda eski eşinden boşanma davalarının dilekçelerine ulaştım evli bir kadını kaçırıp onla yaşamış kendi çocuklarına bakmayıp kaçırdığı kadının çocuğuna bakmış, 3 defa boşanma davası açıp feragat etmişler. İlk davayı eşim açmış daha sonra "eşimi çok seviyorum boşanmak istemiyorum davamdan vazgeçiyorum" yazmış. Bana eski eşini hiç sevmediğini söylemişti bu yazıyı görünce yıkıldım.. Daha neler neler yaşanmış bunları okudukça iyice tiksindim. Bana dokunmasını dahi istemiyorum ama mecbur katlanıyorum.
eşime göre herşey konuşup tartışılınca ilişki eski haline dönüyor mutluyuz sanıyor.. Ne yapacağımı bilemez oldum gerçekten çok yoruldum biraz karışık oldu özür dilerim ama kelimeleri bile toparlayamaz oldum
Kimseyle görüşmüyorum kendime asla bakmıyorum iyice kötü alışkanlıklara düşüyorum kendimi bırak kadın gibi hissetmeyi insan gibi bile hissedemiyorum sürekli kendime zarar verme düşüncesi ile boğuşuyorum bir yandan diyorum deymez hiç bir şey için ama kafamın içindekiler susmuyor işteee.. Uzun oldu özür dilerim içimi dökmek istedim. Düşüncelerinize o kadar ihtiyacım var ki anlatamam
iki anne, baba şikayeti dinlemek yerine şiddete meyilli bir psikopattan, hakaretler, aşağilamalar duymayı yeğliyorsunuz yani.süper mantığınız varmış.ne derlerse desinler onlar anne, baba.Evet yanımdaydı ama hergün biz sana demiştik, sen bizi yok saydın, bundan başka şansın yok bir daha hata yapma lüksün yok başımızı yere eğdin. Böyle bir adamı nasıl seçtin gibi gibi bir sürü söz söylüyorlardı. Zaten canım yanıyor böyle destek olmaz ki artık dayanamadım bu lafları duymaktansa gideyim dedim ama keşke biraz daha yumuşak olsalardı tamam hata yapmışsın pişmansın olur böyle şeyler diyip az Bi teselli etselerdi böyle bir düşünceye düşmezdim
Benim babam yok. Annem dese sineye çekerdim ama abimden duydum bu lafları çok suçladım kendimi karısıyla kavga etse çocuklarına bağırsa hep kendimden bildim. Adamın kendi derdi sıkıntısı var ben yük olmayayım kendi evimde kendi sıkıntımı çekerim dedim. Demez olaydım hepiniz buna takılmışsınız Ama o anki bunalım suçluluk duygusu utanç duygusu bunları bilmiyorsunuz.iki anne, baba şikayeti dinlemek yerine şiddete meyilli bir psikopattan, hakaretler, aşağilamalar duymayı yeğliyorsunuz yani.süper mantığınız varmış.ne derlerse desinler onlar anne, baba.
Hiçbir etken fiziksel şiddetle karşılaştırılamaz.böyle olmaz sana söyleyeyim.bu adam dediği gibi ya seni öldürür, ya ikinizi.kendi ağzından söylemiş adam kendine gel.Benim babam yok. Annem dese sineye çekerdim ama abimden duydum bu lafları çok suçladım kendimi karısıyla kavga etse çocuklarına bağırsa hep kendimden bildim. Adamın kendi derdi sıkıntısı var ben yük olmayayım kendi evimde kendi sıkıntımı çekerim dedim. Demez olaydım hepiniz buna takılmışsınız Ama o anki bunalım suçluluk duygusu utanç duygusu bunları bilmiyorsunuz.
Hayır bahane etmiyorum hep çalıştım hiç param olmadı hep ev eksiği onun borçları çocukların mSrafları derken ilk evimden arkama bile bakmadan ayrıldım cebimde 5 kuruş Para yoktu evde ki eşyaları sattı yedi yedirdi. Şimdi ki evimde yeni eşyLarım gene aynı durumdayım 1. 5 senedir çalışıyorum cebimde 5 kuruş yok. Aynısını yaşamak istemiyorum bu seferde Kendi gitsin istiyorum ama istediğim gibi olmayacak başımın gözümün sadakası olsun deyip gitmem Lazım biliyorum.Konunun öncesini hatırlamadım pek ama eşyaları alırlen o kadar emek verdim neden bırakıp gideyim yazmış konu sahibi
Çocuk olmayınca bu mu bahane sayılıyor anlamadım ki
Yazdıklarımı ve buraya yazamadıklarımı tekrar tekrar okuyorum kendi kafamda düşünüyorum. Sanırım nerden başlayacağımı bilmiyorumHiçbir etken fiziksel şiddetle karşılaştırılamaz.böyle olmaz sana söyleyeyim.bu adam dediği gibi ya seni öldürür, ya ikinizi.kendi ağzından söylemiş adam kendine gel.
Benim babam yok. Annem dese sineye çekerdim ama abimden duydum bu lafları çok suçladım kendimi karısıyla kavga etse çocuklarına bağırsa hep kendimden bildim. Adamın kendi derdi sıkıntısı var ben yük olmayayım kendi evimde kendi sıkıntımı çekerim dedim. Demez olaydım hepiniz buna takılmışsınız Ama o anki bunalım suçluluk duygusu utanç duygusu bunları bilmiyorsunuz.
Şöyle söyleyeyim çocuklarımı terk ettim derken memleket olarak bahsediyor sadece. Mesela aynı memlekette otururken 2 güne bir yada hergün yanlarına giderdi kaynanam bakıyor bu arada çocuklara. Şimdi ise uzaktayız 3 4 ayda bir gidebiliyor yanlarına terkettimden kastı bu.. Yoksa sürekli görüşüyorlar telefondan felan Terk ettim diyinceÇocuklarını sizin için terk ederken hiç düşündünüz mü? Merakımdan soruyorum.
Hani büyükler der ya başkasının mutsuzluğu üzerine mutluluk kurulamaz felan.
Üstelik çocuklar.
Ne bileyim ya. Konunun içeriğini tam bilemiyorum ama bazıları cahillikten bazıları bencillikten bir şekilde ellerinde patlıyor ya aldıkları öyle bişey.
Çocuklarımı senin için terk ettim diyen eşinizin o cümleyi okuduktan sonra beynim biraz yandı.
Çalışıyorum yalnız da yaşayabilirim ama beni rahat bırakmaz medeni bir ayrılma olsa zaten uğraşmam kimseye laf anlatmakla.Calisiyorsun, evdeki esyalari sen almissin, kira faturalar senin ustuneymis. Eee zaten yalniz gecinebiliyorsun, o zaman abinin sozlerine katlanamamanin karsiligi kocana katlanmak miydi? Yalniz olamiyor musun?
Hem ben hala seni ortamdan kurtaran, bosanma davani acan abin neden ve nasil degisti onu anlayamadim?
Bunlar nasıl adamlar (!) ya. Bıçağı tezgaha saplamalar falan Nusret misin sen?Ablalarım kardeşlerim biliyorum ki son pişmanlık fayda etmiyor, bana kızanlar olacak,haketmişsin diyenler olacak ama içimi dökmezsem sonum kötü olacak
Geçen sene eski konularımda boşanma aşamasında olduğumu söylemiştim ancak işler düşündüğüm gibi ilerlemedi. Ailemde ki (onlar haklı ama çok kırıcı oldular) baskılardan dolayı eşime tekrar döndüm ve davamı geri çektim yeni bir yere taşındık ikimizde işe girdik. 2 ay herşey çok güzeldi bütün kötü şeyleri bıraktı. Sonra bildiğiniz malum son yavaş yavaş eski haline dönmeye başladı.son 5 6 aydır kendimi hiç olmadığım kadar değersiz iğrenç hiç bir şey haketmeyen biri olarak hissediyorum aynaya bile bakmıyorum sürekli eski hayatımı özlüyorum annemi özlediğim için sürekli ağlıyorum ama göndermiyor gidersin bir daha gelmezsin diyor. 1 gün anlaşıyorsak diğer günler sürekli kavga kapıları yumruklama koltuklara tekme atma bıçağı fırlatıp masaya saplama VS bir ton olay yaşıyorum artık dayanacak gücüm kalmadı hissediyorum ama ailemede yüzüm yok anlatsam bir kanıtım yokyanında hiç mutlu değilim istemiyorum onu sürekli iş yerinde kalmasını eve gelmemesini söylüyorum. Boşanmak istediğimi söyledim onu öldürmezsem boşanamayacağımı yada evi terk edip kendini öldüreceğini söylüyor. Çok zarar veriyoruz birbirimize ama boşanmayı başarısızlık olarak görüyor birinden boşandım bundanda boşanırsam ne derler diye düşünüyor. Sürekli senin için memleketi çocuklarımı terk ettim daha ne istiyorsun diyor bende senin için gençliğimi yaktım herkesin düşman kesilmesine karşın 2. Defa seninle geldim diyorum kavga tekrar başlıyor.. Geçen aylarda eski eşinden boşanma davalarının dilekçelerine ulaştım evli bir kadını kaçırıp onla yaşamış kendi çocuklarına bakmayıp kaçırdığı kadının çocuğuna bakmış, 3 defa boşanma davası açıp feragat etmişler. İlk davayı eşim açmış daha sonra "eşimi çok seviyorum boşanmak istemiyorum davamdan vazgeçiyorum" yazmış. Bana eski eşini hiç sevmediğini söylemişti bu yazıyı görünce yıkıldım.. Daha neler neler yaşanmış bunları okudukça iyice tiksindim. Bana dokunmasını dahi istemiyorum ama mecbur katlanıyorum.
eşime göre herşey konuşup tartışılınca ilişki eski haline dönüyor mutluyuz sanıyor.. Ne yapacağımı bilemez oldum gerçekten çok yoruldum biraz karışık oldu özür dilerim ama kelimeleri bile toparlayamaz oldum
Kimseyle görüşmüyorum kendime asla bakmıyorum iyice kötü alışkanlıklara düşüyorum kendimi bırak kadın gibi hissetmeyi insan gibi bile hissedemiyorum sürekli kendime zarar verme düşüncesi ile boğuşuyorum bir yandan diyorum deymez hiç bir şey için ama kafamın içindekiler susmuyor işteee.. Uzun oldu özür dilerim içimi dökmek istedim. Düşüncelerinize o kadar ihtiyacım var ki anlatamam
Arkadaşlar güncelleme burdan mı yapılıyor
Çocuk yoksa ayrılın.Can güvenliğiniz yok.Ablalarım kardeşlerim biliyorum ki son pişmanlık fayda etmiyor, bana kızanlar olacak,haketmişsin diyenler olacak ama içimi dökmezsem sonum kötü olacak
Geçen sene eski konularımda boşanma aşamasında olduğumu söylemiştim ancak işler düşündüğüm gibi ilerlemedi. Ailemde ki (onlar haklı ama çok kırıcı oldular) baskılardan dolayı eşime tekrar döndüm ve davamı geri çektim yeni bir yere taşındık ikimizde işe girdik. 2 ay herşey çok güzeldi bütün kötü şeyleri bıraktı. Sonra bildiğiniz malum son yavaş yavaş eski haline dönmeye başladı.son 5 6 aydır kendimi hiç olmadığım kadar değersiz iğrenç hiç bir şey haketmeyen biri olarak hissediyorum aynaya bile bakmıyorum sürekli eski hayatımı özlüyorum annemi özlediğim için sürekli ağlıyorum ama göndermiyor gidersin bir daha gelmezsin diyor. 1 gün anlaşıyorsak diğer günler sürekli kavga kapıları yumruklama koltuklara tekme atma bıçağı fırlatıp masaya saplama VS bir ton olay yaşıyorum artık dayanacak gücüm kalmadı hissediyorum ama ailemede yüzüm yok anlatsam bir kanıtım yokyanında hiç mutlu değilim istemiyorum onu sürekli iş yerinde kalmasını eve gelmemesini söylüyorum. Boşanmak istediğimi söyledim onu öldürmezsem boşanamayacağımı yada evi terk edip kendini öldüreceğini söylüyor. Çok zarar veriyoruz birbirimize ama boşanmayı başarısızlık olarak görüyor birinden boşandım bundanda boşanırsam ne derler diye düşünüyor. Sürekli senin için memleketi çocuklarımı terk ettim daha ne istiyorsun diyor bende senin için gençliğimi yaktım herkesin düşman kesilmesine karşın 2. Defa seninle geldim diyorum kavga tekrar başlıyor.. Geçen aylarda eski eşinden boşanma davalarının dilekçelerine ulaştım evli bir kadını kaçırıp onla yaşamış kendi çocuklarına bakmayıp kaçırdığı kadının çocuğuna bakmış, 3 defa boşanma davası açıp feragat etmişler. İlk davayı eşim açmış daha sonra "eşimi çok seviyorum boşanmak istemiyorum davamdan vazgeçiyorum" yazmış. Bana eski eşini hiç sevmediğini söylemişti bu yazıyı görünce yıkıldım.. Daha neler neler yaşanmış bunları okudukça iyice tiksindim. Bana dokunmasını dahi istemiyorum ama mecbur katlanıyorum.
eşime göre herşey konuşup tartışılınca ilişki eski haline dönüyor mutluyuz sanıyor.. Ne yapacağımı bilemez oldum gerçekten çok yoruldum biraz karışık oldu özür dilerim ama kelimeleri bile toparlayamaz oldum
Kimseyle görüşmüyorum kendime asla bakmıyorum iyice kötü alışkanlıklara düşüyorum kendimi bırak kadın gibi hissetmeyi insan gibi bile hissedemiyorum sürekli kendime zarar verme düşüncesi ile boğuşuyorum bir yandan diyorum deymez hiç bir şey için ama kafamın içindekiler susmuyor işteee.. Uzun oldu özür dilerim içimi dökmek istedim. Düşüncelerinize o kadar ihtiyacım var ki anlatamam
Arkadaşlar güncelleme burdan mı yapılıyor