Ablalarım kardeşlerim biliyorum ki son pişmanlık fayda etmiyor, bana kızanlar olacak,haketmişsin diyenler olacak ama içimi dökmezsem sonum kötü olacak
Geçen sene eski konularımda boşanma aşamasında olduğumu söylemiştim ancak işler düşündüğüm gibi ilerlemedi. Ailemde ki (onlar haklı ama çok kırıcı oldular) baskılardan dolayı eşime tekrar döndüm ve davamı geri çektim yeni bir yere taşındık ikimizde işe girdik. 2 ay herşey çok güzeldi bütün kötü şeyleri bıraktı. Sonra bildiğiniz malum son yavaş yavaş eski haline dönmeye başladı.son 5 6 aydır kendimi hiç olmadığım kadar değersiz iğrenç hiç bir şey haketmeyen biri olarak hissediyorum aynaya bile bakmıyorum sürekli eski hayatımı özlüyorum annemi özlediğim için sürekli ağlıyorum ama göndermiyor gidersin bir daha gelmezsin diyor. 1 gün anlaşıyorsak diğer günler sürekli kavga kapıları yumruklama koltuklara tekme atma bıçağı fırlatıp masaya saplama VS bir ton olay yaşıyorum artık dayanacak gücüm kalmadı hissediyorum ama ailemede yüzüm yok anlatsam bir kanıtım yok
yanında hiç mutlu değilim istemiyorum onu sürekli iş yerinde kalmasını eve gelmemesini söylüyorum. Boşanmak istediğimi söyledim onu öldürmezsem boşanamayacağımı yada evi terk edip kendini öldüreceğini söylüyor. Çok zarar veriyoruz birbirimize ama boşanmayı başarısızlık olarak görüyor birinden boşandım bundanda boşanırsam ne derler diye düşünüyor. Sürekli senin için memleketi çocuklarımı terk ettim daha ne istiyorsun diyor bende senin için gençliğimi yaktım herkesin düşman kesilmesine karşın 2. Defa seninle geldim diyorum kavga tekrar başlıyor.. Geçen aylarda eski eşinden boşanma davalarının dilekçelerine ulaştım evli bir kadını kaçırıp onla yaşamış kendi çocuklarına bakmayıp kaçırdığı kadının çocuğuna bakmış, 3 defa boşanma davası açıp feragat etmişler. İlk davayı eşim açmış daha sonra "eşimi çok seviyorum boşanmak istemiyorum davamdan vazgeçiyorum" yazmış. Bana eski eşini hiç sevmediğini söylemişti bu yazıyı görünce yıkıldım.. Daha neler neler yaşanmış bunları okudukça iyice tiksindim. Bana dokunmasını dahi istemiyorum ama mecbur katlanıyorum.
eşime göre herşey konuşup tartışılınca ilişki eski haline dönüyor mutluyuz sanıyor.. Ne yapacağımı bilemez oldum gerçekten çok yoruldum biraz karışık oldu özür dilerim ama kelimeleri bile toparlayamaz oldum
Kimseyle görüşmüyorum kendime asla bakmıyorum iyice kötü alışkanlıklara düşüyorum kendimi bırak kadın gibi hissetmeyi insan gibi bile hissedemiyorum sürekli kendime zarar verme düşüncesi ile boğuşuyorum bir yandan diyorum deymez hiç bir şey için ama kafamın içindekiler susmuyor işteee.. Uzun oldu özür dilerim içimi dökmek istedim. Düşüncelerinize o kadar ihtiyacım var ki anlatamam
Arkadaşlar güncelleme burdan mı yapılıyor
