hafifmeşrep

nereye gidceğim hakkında hi birşey bilmiyorum.
Tek bildiğim nerede olduğum ve
orası da sesini duyuramadığın yer.
çok derin ve loş,
bazen farelerin ciyaklarını duyduğum ve umursamadğım,
çürümeye devam ettiğim
istekle, şevkle...
tek seçeneğime sarılmaktan ,
başka bir şeye takatim yok çünkü.
ve ölüm,
çukurun dibindeki biri için fazla umut verici...
ümitlenmeye gücüm yok.
hayat ise ışıltılı ve parlak bir sosyete kızı.
eteklerini sallaya sallaya cilveleşiyor tepemizde,
ve saçlarını savuruyor
hafifmeşrep ağzı ,sivri diliyle sokuyor kalplerimizi.
zehrini tadamadan daha,
ölümü bile...aşık oluveriyoruz al, ateşli dudaklarına dolgun hayatın ,
Bizi yeniden çarpmak üzere yüzeye çıkarıyor,
Öpüyor ve vuruyor,
Seviyor ve ısırıyor,
Hayatla sevişiyoruz bağır çağır ve
Zevkin doruğunda çıkarıyor kınından şanlı kılıcını...
Kirli elleriyle tutuyor onu ,
Kinle bakan gözleriyle sevgi sözleri sıralıyor,
Son bir öpücükle batırıyor bağrımıza kanlı kılıcını.
Acının ve zevkin yoğunluğunu fark edemeden,
Kurtuluyoruz tüm bunlardan.
Hiçliğe doğru bir yolculuk.
Yine nereye gideceğini bilmeden.
Aynı tas aynı hamam. Aynı kısırdöngü içinde.
Olduğumuz yerde kalmak için zıplayıp durmuşuz yıllarca meğer.
Ben hep burada olacağım derken deli aşklarımıza ,
Doğru söylüyormuşuz bilmeden.
Bir adım ilerleyemeden vazgeçiyoruz nefes almaktan.
İlk nefesimizin son nefesimizden farkı olmadan.
Yaşıyor muyuz , ölüyor muyuz diye soramadan.
Zaten ölmüş oluyoruz.