Geçenlerde küçükken yazdığım günlüklerimi ve askerde olan kuzenime yazdığım mektupları buldum. sonra peşin sıra fotoğraf albümlerini inceledim uzun uzun baktım ve meğer ne kadarda özlemişim teknolojinin öncesinde ki o güzel günleri. Eskiden kart atılırdı mesela yıllar geçsede hep kalır onlar. her baktığında mektuplarda, kartlarda heycanlandırır insanı. Ama şimdi öyle mi? telefon özelikle bu yeni modeller icat edildi edileli dostluklarda ölmeye başladı. Cafelere bir göz atın arkadaşlar. ordaki insanlara bakın. genç kesimin elinde telefon ve ona gömülmüş. masa da ne bir muhabbet var ne bir atraksiyon. tek eğlenceleri o ellerindeki aletler.
ben bunları neden yazıyorum biliyomusunuz? benim gibi düşünen insanları bulmak için. eski zamanlardaki güzel duyguları paylaşmak, mektuplaşmak, geçmişi yad etmek, dertleşmek, sır vermek sır almak ve en önemlisi benim gibi düşünen insanlarla örgütlenip en azından çocuklarımıza bu güzellikleri yaşatmak. ben 20 yaşındaym ve çocuğum yok. ama ileride olursa ona benim yaşadığm kadar güzel bir çocukluk yaşatıcam. teknoloji hayatımızın odak noktası olmıcak. onsuzda yaşanabildiğini göstericem ona. sizde yapın bunu. hadi birlik olalım ve birazda olsa eski değerlerimizi korumaya çalışalım.
Var mıdır benim gibi düşünen? Var mıdır acaba benimle mektuplaşacak kadar değerlerine sahip çıkan ve kolayı değilde zoru seçmek isteyen???? 3 saniyede atılan bir mesaj mı değerlidir yoksa el emeği göz nuru düşünülerek ve samimi olarak yazılıp postaneye götürülen ve heycanla cevap gelmesini beklemek mi değerlidir??
HADİ ARKADAŞLAR NOSTALJİ YAŞAMAYA VARMISINIZ? :)