- 5 Şubat 2016
- 490
- 399
- 37
Aslan olmaya geç kalmış Başağın başında bir garip kadınım ben...
Hep güçlü olmaya çalışmış ama herkes uyuduğunda yada daldığında başka hayatlara sessizce ağlarım.
Baba evimi 18ime gelmeden okumak için terketmiş, evlendiğimde sevdiğim adamı 10 yıl beklemiş biriyim..
Üniversitede çocuk yapmayı aklına koyup evlendiğinde beklediği kocasına doymak için 4 buçuk yıl ertelemiş biri olarak bebeklerini kaybetmiş biriyim. Doğal yolla haaa, hem de ailede ikiz olduğunu bilmeden.
eşim işe gidince gizliden sakladığım yerden çıkarırım biberonunu.. Bilmiyorum takıyorum galiba bu kaybetmişliği... Çok da üzülmemiş GİBİ DAVRANIYORUM... ama kahroluyorum.. boğazımda düğümleniyorum.. konuşsam kaçacak benden biliyorum susuyorum..
yaşadığım en ağır şey değildi belki bu kaybediş, ama son damlaydı sanki. ne gördüysem ne yaşadıysam ne bildiysem; üzüldüklerimi unutmak için hep zorladım kendimi..
Bu yüzden çabuk unuturum, çoğu kelimeyi bile hatırlayamam, isimleri aklımda tutmayı bırak çoğu zaman annemi bugün aradım mı acaba diye sorarım kendime sonra anneme.. arkadaşlarım unutkanlığımı kabul etmiş durumdalar biliyorlar beni.. anlamayanlar küsüyorlar zaten.. unutmaya çalışa çalışa unutkan oluyorum. Güçlü gibi davranarak güçlü olmuyorum ama..
Karamsar değilim bir gün bir şekilde çocuk sahibi olacağım, belki evlat edinirim. Ama kaybettiklerim .. dedimya boğazımda düğüm, konuşsam kaçacak biliyorum susuyorum..
Hep güçlü olmaya çalışmış ama herkes uyuduğunda yada daldığında başka hayatlara sessizce ağlarım.
Baba evimi 18ime gelmeden okumak için terketmiş, evlendiğimde sevdiğim adamı 10 yıl beklemiş biriyim..
Üniversitede çocuk yapmayı aklına koyup evlendiğinde beklediği kocasına doymak için 4 buçuk yıl ertelemiş biri olarak bebeklerini kaybetmiş biriyim. Doğal yolla haaa, hem de ailede ikiz olduğunu bilmeden.
eşim işe gidince gizliden sakladığım yerden çıkarırım biberonunu.. Bilmiyorum takıyorum galiba bu kaybetmişliği... Çok da üzülmemiş GİBİ DAVRANIYORUM... ama kahroluyorum.. boğazımda düğümleniyorum.. konuşsam kaçacak benden biliyorum susuyorum..
yaşadığım en ağır şey değildi belki bu kaybediş, ama son damlaydı sanki. ne gördüysem ne yaşadıysam ne bildiysem; üzüldüklerimi unutmak için hep zorladım kendimi..
Bu yüzden çabuk unuturum, çoğu kelimeyi bile hatırlayamam, isimleri aklımda tutmayı bırak çoğu zaman annemi bugün aradım mı acaba diye sorarım kendime sonra anneme.. arkadaşlarım unutkanlığımı kabul etmiş durumdalar biliyorlar beni.. anlamayanlar küsüyorlar zaten.. unutmaya çalışa çalışa unutkan oluyorum. Güçlü gibi davranarak güçlü olmuyorum ama..
Karamsar değilim bir gün bir şekilde çocuk sahibi olacağım, belki evlat edinirim. Ama kaybettiklerim .. dedimya boğazımda düğüm, konuşsam kaçacak biliyorum susuyorum..
Son düzenleme:
