gerçeklerle yüzleşmek

İki tarafın ailesinden yana şanssız bir evlilik yaptık eşimle. Çok şükür biz kendi içimizde evladımızla mutluyuz günlük hayat telaşında yuvarlanıp gidiyoruz. Şu aralar sorun çıkarma sırası benim ailemde, mantıksız sebeplerle beni çok üzdüler. Bir süredir terapi alıyorum, gözüm açıldı desem yeridir ve artık farkediyorum ki benim hiçbir zaman destekleyici, pozitif, eleştirmek yerine yapıcı davranan, sorumluluk alan bir ailem olmayacak. Hiçbir özel günde koşarak gidemeyeceğiz iki aileye de eşimle. Hep bi burukluk içimde. Bu hissi yaşayan, üstesinden gelebilen varsa tavsiyelerinizi çok isterim. Kalbim sızlıyor birkaç gündür.

matmazelvera .!.:

eşinle ve çocuğunla mutluysan gerisi boş

Genişletmek için tıkla...

Ben de öyle avunuyorum, ama büyük ailelere çok özeniyorum. Çocukluğumdan beri.

iz de öyleyiz. iki taraf da birbirinden beter. eşimin ailesiyle hiç görüşmüyoruz. kendi ailemle köprüleri yakacak bir durum olmadı henüz ama olmayacaginin da bir garantisi yok. hiçbir zaman hiçbir durumda bana destek olmayacaklarını aile gibi guvenemeyevwgimi biliyorum.

zoru.a gidiyor mu evet ama yapacak bir şey yok. Ben de isterdim kayın ailemle güvenli huzurlu ilişkiler kurmayı kendi aileme güvenmeyi ama olmayınca da olmuyor.

Ayni duyguları yaşıyorum. Daha bugün aradı abim annem bir günlük gittiğimiz termal tatili kıskanmış ona dert yanmış. Hep gezmelerimjzi kıskandı. Evlendigimiz ilk günden beri iyi gibi gözüküp alttan alttan doldurdu ne hamileligimi bildim ne de cicim aylarımi. İşin korkunç yani esimin annesi de öyle. Babalar zaten yok . Hep bu kadar benzer olur ikimizin de anneleri ve aileleri . Kardeşler zaten kopmuş. Baksan çok büyük aileyiz ama değiliz. Özel günler zaten izdirap. Yani işin özü yalnız değilsin. Elimden geleni yapıp vicdanimi rahatlatiyoyirm hepsi bu ..Yarin oburgun olmayacaklar çünkü. Aştın mi dersen . Kısmen astim diyebilirim.sanirim tamamen de aşılması imkansız. Ailevbu kolay değil.