- 17 Ağustos 2015
- 20
- 26
- 24
-
- Konu Sahibi defnegulucu
- #1
Bu foruma kayıt amacım sadece bir soru sormak: Geleceği görebilir miyim?
15 yaşındayım. 4 yıl önce gayet masumca birine aşık oldum. Ya da olduğumu zannediyorum. İkimiz de muhafazakar ailelerin çocuklarıyız ve birbirimizle ders haricinde bir şey konuşmadan, daha doğrusu konuşamadan, iki yıl boyunca aynı sınıfta yaşadık. Sonra okullarımız ayrıldı, iki yıl geçti üzerinden, ama o hâlâ benim aklımda ve kalbimde.
Ben şanslı biriyim, kalbim mantığımla uyuşacak birini seçti. Çalışkan, zeki, kibar... Ama şanssızım, çünkü erken seçti.
Ondan bana hayalinden ve şans eseri duyduğum ve unutmadığım ev telefonundan başka hiçbir şey kalmadı. Daha fazlasına da ihtiyacım yok onu hatırlamak için.
Görüşmediğimiz 2 yıl boyunca ara sıra duygularımın geçici olduğu hissine kapıldım. Ama hiçbir zaman uzun sürmedi bu his.
Bir ay önce günde ortalama iki kez girdiğim markete girdiğimde acayip duygular hissetmeye başladım. Marketten hiç çıkmak istemiyordum. Bu duyguları klimanın rahatlatıcılığına bağladım. Ama bunun yanında 5 yaşındayken doktora gitmeme sebep olan hızlı kalp çarpıntım ilk defa on yıl sonra tekrar göründü. Ne olduğunu anlamadım tâ kî 10 dk sonra ailesiyle birlikte alışveriş yaparken görene kadar... Neden bildiğini bilmiyorum ama annesi benim adımı biliyordu ve beni görünce benimle muhabbet etmeye başladı. Normalde benim gibi aşırı heyecanlı bir insanın bu durumda kalp krizi geçirmesi gerekirken garip bir şekilde rahat rahat konuştum.
Ben bu insanı untmayı istersem başarabileceğimi biliyorum, zira bu güne kadar pek çok duygumu bastırabildim, ama ben "sevdim" dediğim bir kişiyi unutmak istemiyorum.
Onun beni sevdiği veya sevmediği hakkında hiçbir fikrim yok, ama iyi biri olduğumu düşünüyor.
Ben bu güzel insanı 2 yıl boyunca beklediysem, bir ömür boyu da beklerim. Ama beklememe değer mi? Bulduğum kişi o olacak mı? Zira tanıdığım şahsiyet 13 yaşındaydı.
Benim bu duygularımı paylaşacağım, akıl alabileceğim kimse olmadı. Şimdi sizden bir cevap alabilirsem gerçekten mutlu olurum. Ben ilkimin sonunun olmamasını istiyorum. Ve şu ana kadar gördüğüm en doğru kişi oydu. (Belki etrafım ergen kaynadığı içindir.)* Onu unutmayı denemeli miyim?
*Böyle diyince bahsetmeden edemedim, şu an tanıdığım, karakteri bahsettiğim insanın tıpkısınının aynısının kendisinin fotokopisinin biraz daha törpülenmiş hâli olan biri daha var. Diğerinden bariz bir şekilde daha yakışıklı. Beni sevmesi diğerinden daha mümkün. Daha doğrusu bu konuda gerçekliği meçhul söylentiler var. Ama bana onu o kadar hatırlatırken, onun yanında olmayı o kadar isterken nedensizce ondan uzak duruyorum. Sizce bu insana karşı duruşum ne olmalı?
15 yaşındayım. 4 yıl önce gayet masumca birine aşık oldum. Ya da olduğumu zannediyorum. İkimiz de muhafazakar ailelerin çocuklarıyız ve birbirimizle ders haricinde bir şey konuşmadan, daha doğrusu konuşamadan, iki yıl boyunca aynı sınıfta yaşadık. Sonra okullarımız ayrıldı, iki yıl geçti üzerinden, ama o hâlâ benim aklımda ve kalbimde.
Ben şanslı biriyim, kalbim mantığımla uyuşacak birini seçti. Çalışkan, zeki, kibar... Ama şanssızım, çünkü erken seçti.
Ondan bana hayalinden ve şans eseri duyduğum ve unutmadığım ev telefonundan başka hiçbir şey kalmadı. Daha fazlasına da ihtiyacım yok onu hatırlamak için.
Görüşmediğimiz 2 yıl boyunca ara sıra duygularımın geçici olduğu hissine kapıldım. Ama hiçbir zaman uzun sürmedi bu his.
Bir ay önce günde ortalama iki kez girdiğim markete girdiğimde acayip duygular hissetmeye başladım. Marketten hiç çıkmak istemiyordum. Bu duyguları klimanın rahatlatıcılığına bağladım. Ama bunun yanında 5 yaşındayken doktora gitmeme sebep olan hızlı kalp çarpıntım ilk defa on yıl sonra tekrar göründü. Ne olduğunu anlamadım tâ kî 10 dk sonra ailesiyle birlikte alışveriş yaparken görene kadar... Neden bildiğini bilmiyorum ama annesi benim adımı biliyordu ve beni görünce benimle muhabbet etmeye başladı. Normalde benim gibi aşırı heyecanlı bir insanın bu durumda kalp krizi geçirmesi gerekirken garip bir şekilde rahat rahat konuştum.
Ben bu insanı untmayı istersem başarabileceğimi biliyorum, zira bu güne kadar pek çok duygumu bastırabildim, ama ben "sevdim" dediğim bir kişiyi unutmak istemiyorum.
Onun beni sevdiği veya sevmediği hakkında hiçbir fikrim yok, ama iyi biri olduğumu düşünüyor.
Ben bu güzel insanı 2 yıl boyunca beklediysem, bir ömür boyu da beklerim. Ama beklememe değer mi? Bulduğum kişi o olacak mı? Zira tanıdığım şahsiyet 13 yaşındaydı.
Benim bu duygularımı paylaşacağım, akıl alabileceğim kimse olmadı. Şimdi sizden bir cevap alabilirsem gerçekten mutlu olurum. Ben ilkimin sonunun olmamasını istiyorum. Ve şu ana kadar gördüğüm en doğru kişi oydu. (Belki etrafım ergen kaynadığı içindir.)* Onu unutmayı denemeli miyim?
*Böyle diyince bahsetmeden edemedim, şu an tanıdığım, karakteri bahsettiğim insanın tıpkısınının aynısının kendisinin fotokopisinin biraz daha törpülenmiş hâli olan biri daha var. Diğerinden bariz bir şekilde daha yakışıklı. Beni sevmesi diğerinden daha mümkün. Daha doğrusu bu konuda gerçekliği meçhul söylentiler var. Ama bana onu o kadar hatırlatırken, onun yanında olmayı o kadar isterken nedensizce ondan uzak duruyorum. Sizce bu insana karşı duruşum ne olmalı?
Son düzenleme: