Geleceğe karşı umutsuzluk

skyrose .!.:

Hanımlar merhaba. Fikrinizi almak istediğim bir konu var. Ben 29 yaşındayım daha önce evlendim boşandım çocuğum yok. Çalışıyorum iyi bir işim var. 4 yıl ilişki + 3 yıl evlilik yaşadım eski eşimle. 2 sene önce fiilen ayrıldık. Resmî olarak da 7 ay önce boşandık. Bu tamamiyle benim bu işi süründürmemden kaynaklı uzadı.

Genel olarak zor bi hayatım oldu. Annemle babam ayrılardı. Şiddet, aldatılma, alkol bağımlılığı hepsi vardı anne ve babamın evliliğinde. Ve ben o kadar istedim ki en azından benim güzel bi yuvam olmasını. Fakat türlü sebeplerden olmadı yapamadık.

Şimdi asıl konuya gelecek olursam 2 yıllık ayrılık sürecinde ara ara konuştuğumuz, bir şeyleri düzeltmeye çalıştığımız zamanlar oldu. Fakat bu 1 ay iyiysek 3-4 ay küs ve iletişimsiz olma şeklinde gerçekleşti ve yine ayrı yaşayama devam ettik. Fakat ben son ana kadar o kadar umut ettim ki.

Şuan tüm umutlarım tükenmiş, boşanma dahi gerçekleşmiş ve 2 senedir ayrı olmamıza rağmen hayatıma birini alma düşüncesi dahi ona karşı vicdan azabı duymama sanki ona ihanet ediyormuşum hissine kapılmama sebep oluyor ve bu normal değil. Sanırım ben ona karşı bağımlılık duyuyorum.

Aslında 4 ay önce biriyle tanıştım onca zaman sonra birini çok beğendim ve günden güne yeniden dengemi kaybetmeye başladım. Bu süreçte eski eşim tekrar aramaya başladı o ayrı dengemi bozdu. Hal böyle olunca ben yeni bir şeylere hazır değilim dedim ve görüşmeyi kestim.

Aslında iyi biriydi ona da dikkat edeceğim, buna da dikkat edeceğim, senin istediğin gibi olacağım gibi bir tavır içindeydi sürekli. Mesela bu bi ilişkiye evrilirse dahi ben cinsellik yaşamak istemediğimi söyledim. Çünkü kendimi zaten çok değersiz hissediyorum ve aksi bir durumda yaşadıklarımın sorumluluğunu taşıyamam ve psikolojik anlamda çok sarsılırım dedim ve buna da anlayış göstermişti.

Şuan üzülüyorum ama en doğrusu buydu diye telkin ediyorum kendimi. Hata yapmaktan duygularımla hareket etmekten çok korkuyorum artık. İnsanlara olan inancım güvenim sıfırlandı. Sizce ihtiyacım olan biraz daha fazla zaman mı? Psikolojik destek de alıyorum ama ben kendimi sürekli çok mutsuz hissediyorum. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim?

Genişletmek için tıkla...

Medusan .!.:

Kadınlar erkeklerden farklıdır erkek boşandığında çok rahat önüne bakıyor çocuklu çocuksuz gorduğum tüm boşanmalarda neredeyse böyle erkek 3 4 ay sonra farklı bir iliskiye başlayıp sosyal hayata hemen karışabiliyor. Kadınlarda tam tersi bir bunalım yıkılış gibi bir süreç oluyor. Biz daha duygusalız maalesef. Eski eşinizle fiili olarak 2 yıl önce boşanmışsınız ama irtibatınız hep olmuş bu da bence sizin tam olarak boşanma psikolojisine girmenizi engellemis. Eski eşinize karşı hala duygularınız var mı içinizde? Bir de zaten eskiden sorunlu bir aileden çıkmışsınız en büyük isteğiniz sizin güzel bir yuva kurmanız ama o da olmamış hala sanki durumu toparlayabilirmiyiz psikolojisi var sizde ondan çıkamamışsınız gibi geldi. Boşanmak son değil şanslısınız ki o kadar yılınız gitmemiş 3 yılda boşanmışsınız çocuğunuz da yok yaşınız da çok genç. Bence önce yapmanız gereken şey eski esinizle iletisimi kesmeniz ortada cocuk yok bir sey yok bosanmis gitmissiniz hala niye ariyor sizi. Sonra psikolojik destek alın mutlaka bu süreçler zor surecler en basit seylerde bile insanlar destek alıyor sizin 2 sene suruncemeli bosanma sureciniz var ve hala esinize bagli hissediyorsunuz kendinizi mutlaka destek alin. Ve biraz daha zaman verin kendinize simdi bu ruh hali ile kuracaginiz iliskiler de cok sağlıklı olmayacaktır.

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

7 ay önce resmi boşanma gerçekleşmiş yani bu ilişkiye dair tüm umutlar bitmiş artık sizi aramasına izin vermeyin. Terapide alıyormuşsunuz ne güzel gayret ediyorsunuz, kurmaya çalıştığınız hayatı sürekli yıkmasına izin vermeyin, kangrenli uzuv kesilir bitti gitti. Artık arkanıza bakmayın ancak o zaman sağlıklı bir ilişkiye başlayabilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

skyrose .!.:

Hanımlar merhaba. Fikrinizi almak istediğim bir konu var. Ben 29 yaşındayım daha önce evlendim boşandım çocuğum yok. Çalışıyorum iyi bir işim var. 4 yıl ilişki + 3 yıl evlilik yaşadım eski eşimle. 2 sene önce fiilen ayrıldık. Resmî olarak da 7 ay önce boşandık. Bu tamamiyle benim bu işi süründürmemden kaynaklı uzadı.

Genel olarak zor bi hayatım oldu. Annemle babam ayrılardı. Şiddet, aldatılma, alkol bağımlılığı hepsi vardı anne ve babamın evliliğinde. Ve ben o kadar istedim ki en azından benim güzel bi yuvam olmasını. Fakat türlü sebeplerden olmadı yapamadık.

Şimdi asıl konuya gelecek olursam 2 yıllık ayrılık sürecinde ara ara konuştuğumuz, bir şeyleri düzeltmeye çalıştığımız zamanlar oldu. Fakat bu 1 ay iyiysek 3-4 ay küs ve iletişimsiz olma şeklinde gerçekleşti ve yine ayrı yaşayama devam ettik. Fakat ben son ana kadar o kadar umut ettim ki.

Şuan tüm umutlarım tükenmiş, boşanma dahi gerçekleşmiş ve 2 senedir ayrı olmamıza rağmen hayatıma birini alma düşüncesi dahi ona karşı vicdan azabı duymama sanki ona ihanet ediyormuşum hissine kapılmama sebep oluyor ve bu normal değil. Sanırım ben ona karşı bağımlılık duyuyorum.

Aslında 4 ay önce biriyle tanıştım onca zaman sonra birini çok beğendim ve günden güne yeniden dengemi kaybetmeye başladım. Bu süreçte eski eşim tekrar aramaya başladı o ayrı dengemi bozdu. Hal böyle olunca ben yeni bir şeylere hazır değilim dedim ve görüşmeyi kestim.

Aslında iyi biriydi ona da dikkat edeceğim, buna da dikkat edeceğim, senin istediğin gibi olacağım gibi bir tavır içindeydi sürekli. Mesela bu bi ilişkiye evrilirse dahi ben cinsellik yaşamak istemediğimi söyledim. Çünkü kendimi zaten çok değersiz hissediyorum ve aksi bir durumda yaşadıklarımın sorumluluğunu taşıyamam ve psikolojik anlamda çok sarsılırım dedim ve buna da anlayış göstermişti.

Şuan üzülüyorum ama en doğrusu buydu diye telkin ediyorum kendimi. Hata yapmaktan duygularımla hareket etmekten çok korkuyorum artık. İnsanlara olan inancım güvenim sıfırlandı. Sizce ihtiyacım olan biraz daha fazla zaman mı? Psikolojik destek de alıyorum ama ben kendimi sürekli çok mutsuz hissediyorum. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim?

Genişletmek için tıkla...

skyrose .!.:

Hanımlar merhaba. Fikrinizi almak istediğim bir konu var. Ben 29 yaşındayım daha önce evlendim boşandım çocuğum yok. Çalışıyorum iyi bir işim var. 4 yıl ilişki + 3 yıl evlilik yaşadım eski eşimle. 2 sene önce fiilen ayrıldık. Resmî olarak da 7 ay önce boşandık. Bu tamamiyle benim bu işi süründürmemden kaynaklı uzadı.

Genel olarak zor bi hayatım oldu. Annemle babam ayrılardı. Şiddet, aldatılma, alkol bağımlılığı hepsi vardı anne ve babamın evliliğinde. Ve ben o kadar istedim ki en azından benim güzel bi yuvam olmasını. Fakat türlü sebeplerden olmadı yapamadık.

Şimdi asıl konuya gelecek olursam 2 yıllık ayrılık sürecinde ara ara konuştuğumuz, bir şeyleri düzeltmeye çalıştığımız zamanlar oldu. Fakat bu 1 ay iyiysek 3-4 ay küs ve iletişimsiz olma şeklinde gerçekleşti ve yine ayrı yaşayama devam ettik. Fakat ben son ana kadar o kadar umut ettim ki.

Şuan tüm umutlarım tükenmiş, boşanma dahi gerçekleşmiş ve 2 senedir ayrı olmamıza rağmen hayatıma birini alma düşüncesi dahi ona karşı vicdan azabı duymama sanki ona ihanet ediyormuşum hissine kapılmama sebep oluyor ve bu normal değil. Sanırım ben ona karşı bağımlılık duyuyorum.

Aslında 4 ay önce biriyle tanıştım onca zaman sonra birini çok beğendim ve günden güne yeniden dengemi kaybetmeye başladım. Bu süreçte eski eşim tekrar aramaya başladı o ayrı dengemi bozdu. Hal böyle olunca ben yeni bir şeylere hazır değilim dedim ve görüşmeyi kestim.

Aslında iyi biriydi ona da dikkat edeceğim, buna da dikkat edeceğim, senin istediğin gibi olacağım gibi bir tavır içindeydi sürekli. Mesela bu bi ilişkiye evrilirse dahi ben cinsellik yaşamak istemediğimi söyledim. Çünkü kendimi zaten çok değersiz hissediyorum ve aksi bir durumda yaşadıklarımın sorumluluğunu taşıyamam ve psikolojik anlamda çok sarsılırım dedim ve buna da anlayış göstermişti.

Şuan üzülüyorum ama en doğrusu buydu diye telkin ediyorum kendimi. Hata yapmaktan duygularımla hareket etmekten çok korkuyorum artık. İnsanlara olan inancım güvenim sıfırlandı. Sizce ihtiyacım olan biraz daha fazla zaman mı? Psikolojik destek de alıyorum ama ben kendimi sürekli çok mutsuz hissediyorum. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim?

Genişletmek için tıkla...

skyrose .!.:

Çok teşekkür ederim cevabınız için. Kesinlikle zaten çok duygusal ve hassas bir yapım var. Bu yüzden çok sarsıldım. Karşı taraf aksine rahat biraz da gamsız diye tanımlayabileceğim biri. Hayata karşı genel olarak böyle bir tavrı var. Ben başıma gelen bir şeye oturur günlerimi harcarım bi çıkar yol bulmak için mesela, o hallederiz der geçer. Bu yüzden hiç birbirimize benzemiyoruz. Ki bu bile sorunlara yol açtı evliliğimizde.

Dediğiniz gibi irtibatımız hep oldu. Ve şuan bunun için pişmanım çünkü iyileşme sürecimi uzatmış oldum. Ben çok seviyordum ve son ana kadar hani ayrı bile olsak elbet barışacağız ve ben evime döneceğim beni ikna edecek gözüyle bakıyordum. Fakat asla çabalamadı ve düzeltmesini umduğum tek bir şeyi dahi düzeltmedi aynı tas aynı hamam dolayısıyla boşanma kaçınılmaz oldu.

İnanın şuan ona karşı güzel hiç bir duygum yok. Seviyorum diyemem ama garip bir şekilde hala değer veriyorum. İletişime geçmesinde ki amaç sadece yoklamak ona göre herşeyin bi çaresi var ve biz yıllar geçse dahi yeniden evlenebiliriz . Amacını da anlamıyorum attığı mesajlar merhaba, nasılsın tarzı cevap vermiyorum geri siliyor. Hani hiç bir amacı olmayan saçma sapan şeyler. Ben en sonunda güzelce cevabını verdim o günden sonra yazmadı bir daha. Fakat yine de ruh halimi bozmayı başardı yeniden.

Garip bi şekilde sürekli suçluluk duyuyorum yine de ona karşı. Eskiden daha azdı ama bu yeni kişiden sonra ortaya çıktı daha çok.. Bütün yaşadıklarımız gözümün önünden geçiyor bazen dalıp gidiyorum şurada şöyle davransaydım burda böyle davransaydım diye. Kendi hatalarımı hatırlatıp vicdan azabı çekiyorum, onun hatalarını hatırlayıp öfkeleniyorum falan. Sanırım dediğiniz gibi benim biraz daha yalnız kalmam gerek.

Genişletmek için tıkla...