- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 358
- 45
Anlattığımız dünyanın en güzel ve sıcak masalı da olsa, yürekten akan bir deneyimden daha ısıtıcı olabilir mi?
Bu, “kime ve neye göre” diye sorgulanır bir durum aslında.
“Geç”?
Neresindeyiz zamanın?
Biz mi, yaşadıklarımız mı akıyor?
Kimin zamanlaması ile?
Okuduğu kitaptan aşka dair bir alıntısını paylaştı Berlin’den mesajlaştığım Berat. “Tutunmak kolay onu öğrenmiyoruz. Aşkta deneyimlememiz gereken sadece bırakmak”
“We need to practice only this:
letting each other go. For holding on
comes easily; we do not need to learn it.”
Tam olarak hayat işte! (Aşk da hayat ya zaten)
Ucunu bırakmak değil, kendini bırakmak hiç değil.
Sadece bırakmak… Akışa bırakmak.
Oluşun karşısında durmak değil. Bir şeyler yapmak değil.
Olmak, olanı izlemek... Bırakmak…
Öyleyse gecikmek nedir? Neye geç kalır insan?
Olması gereken oluyorsa her an.
Hayat tüm sadeliği ile akıyorsa ve biz “yaparken” bozuyorsak…
Egonun gaddarlığında beyinden konuşuyorsak…
Anlattığımız dünyanın en güzel ve sıcak masalı da olsa, yürekten akan bir deneyimden daha ısıtıcı olabilir mi?
Deneyime ise zaman gerek.
“Gecikme” fikrinden uzaklaşarak, zamana tanıklık gerek.
Değişimin parçalanarak büyüyen ve büyüten kucağındayım.
Geç deneyimlerim, genç deneyimlerim…
Şimdi hissettiğim bütünlenmeye doğru yol aldığım.
Her deneyimin bütünlenme yolunda kattıklarına,
tüm öğretilerin keskinliğinden sıyrılarak,
sadece şükran duyabilir insan.
Şükran duyalım dostlar. Gecikmeden:)
alıntıdıra.s.
Bu, “kime ve neye göre” diye sorgulanır bir durum aslında.
“Geç”?
Neresindeyiz zamanın?
Biz mi, yaşadıklarımız mı akıyor?
Kimin zamanlaması ile?
Okuduğu kitaptan aşka dair bir alıntısını paylaştı Berlin’den mesajlaştığım Berat. “Tutunmak kolay onu öğrenmiyoruz. Aşkta deneyimlememiz gereken sadece bırakmak”
“We need to practice only this:
letting each other go. For holding on
comes easily; we do not need to learn it.”
Tam olarak hayat işte! (Aşk da hayat ya zaten)
Ucunu bırakmak değil, kendini bırakmak hiç değil.
Sadece bırakmak… Akışa bırakmak.
Oluşun karşısında durmak değil. Bir şeyler yapmak değil.
Olmak, olanı izlemek... Bırakmak…
Öyleyse gecikmek nedir? Neye geç kalır insan?
Olması gereken oluyorsa her an.
Hayat tüm sadeliği ile akıyorsa ve biz “yaparken” bozuyorsak…
Egonun gaddarlığında beyinden konuşuyorsak…
Anlattığımız dünyanın en güzel ve sıcak masalı da olsa, yürekten akan bir deneyimden daha ısıtıcı olabilir mi?
Deneyime ise zaman gerek.
“Gecikme” fikrinden uzaklaşarak, zamana tanıklık gerek.
Değişimin parçalanarak büyüyen ve büyüten kucağındayım.
Geç deneyimlerim, genç deneyimlerim…
Şimdi hissettiğim bütünlenmeye doğru yol aldığım.
Her deneyimin bütünlenme yolunda kattıklarına,
tüm öğretilerin keskinliğinden sıyrılarak,
sadece şükran duyabilir insan.
Şükran duyalım dostlar. Gecikmeden:)
alıntıdıra.s.
