merhaba meltem hanım.benim çok ilerlemiş bir hastalığım var sanırım.geceleri korkudan uyuyamıyorum,karanlıkta kendimi yalnız ve çaresiz hissediyorum.evin her yerinde birileri varmış hissine kapılıp sürekli gelecek olanları bekliyorum.eşim yanımda olmasına rağmen o benden önce uyursa sabaha karşı anca uyuyabiliyorum.hatta bebeğim ağladığından karanlık olmayan aydınlık bir odaya bile tek başıma gidemiyorum.yani odanın ışığı yansa bile ama bu sadece geceleri oluyor.bu aralar çoğaldı.bebeğimi ağlatan şeyin bir varlık olduğunu düşünüp yalnız başıma yanına gidip ona bakamıyorum,yanımda eşimide götürüyorum.ya da gece uyanıp su içmek istediğimde eşimi uyandırıp onunla gidiyorum mutfağa.bana cevap yazarsanız çok memnun olurum,sanırım benimki klinik bir vaka ne yapmalıyım?aslında bununlada kalmıyor birde balkonlardan korkuyorum balkona çıktığımda eğer bulunduğum kat yüksekse kendimi aşağıya atarken hayal edip,parçalanmış bedenimi görüyorum yerde.bi şeyler arkamdan itiyor sanki.kendimi atmamak için zor kaçıyorum.şimdilik bu kadar.yanıtlarınız benim için çok önemli olacak.teşekkürler.
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
geceleri korkudan uyuyamıyorum!..
- Konu Sahibi kuxsxum
- Başlangıç Tarihi
inanmıyorum, anlattıklarının tıpatıp aynısını bende yıllardır yaşıyorum. herkes sadece çok korkak olduğumu söyleyip duruyor bana (hatta eşim bile... bu yüzden ben onu kaldıramıyorum geceleri tabi ki) evimiz bide altıncı kat, teras bir kabus resmen seni çok iyi anlıyorum. ama kimse bu duygularımı anlamıyor dediğim gibi korkak diyolar. meltem hanımın yorumunu bende dört gözle bekliyorum..
M
marita_272
Ziyaretçi
benim dr hanıma bi sorum var ayrıca.bizler nasıl davranmalıyız bu durumda?bazen sabrım taşıyor kızıyorum.hayatı boyunca birilerine muhtaç kalacağı için eğer kendini aşmaya çalışmazsa.psikiyatr tamam belki,ama söyleneni kabul ederse.korkusunu itiraf etmiyor ayrıca,sanki öyle bi durum yokmuş gibi.dua okuyor (bazen içten);ben oku diyince ürküyo....
Dostlar, bunların yaşanmaması için çocuklarımızı yetiştirirken bağımsız bireyler olarak yetiştirmek çok önemli. Sonrasında gördüğünüz gibi erişkinlikte ciddi zorluklar yaşanabiliyor. Siz siz olun çocuklarınızla birlikte yatmayın. Her çocuğunuzun şartlar el verdiği kadarıyla ayrı odası olsun. Şartlar ayrı odaya el vermiyorsa, odada ayrı bölümler oluşturun. Ama mutlak çocuklarımız birey olabilecek özgürlüğe sahip olsunlar.
sağlıkla kalın,
sağlıkla kalın,
M
marita_272
Ziyaretçi
saol kuşum .ancak bugün bu sayfaya girebildim.
dr.hanım sizinde ilginize ve önerinize teşekkür ederim
ben mümkün olduğunca sabredip konuşmaya çalışsamda,kızım sabit fikirli.sanki sorununu çözmek için destek veya çaba harcamak istemiyormuş gibi.
bu arada kızım ergenlik çağına girmiş bulunuyor,ama sorunumuz küçük yaşta başlamıştı.kardeşini etkiliyor;kabuletmeliyimki herkes gibi bende ürkekdim,ama bu kadarı fazla diyorum. anne olduktan sonra güçlü olmak ve korkumu yenmek zorundayım dedim kendime.çocuklarımın bana tutulmaları,güvenmeleri gerek dedim ve yendim çok şükür.
kızım korkusundanmı bilmem,uyurken dışardan gelen sesleri abartıyor ve yaz kış kulaklarına varana kadar bürünmüş-uyku tulumu misali- yatıyor.üzülüyorum bu duruma.babası psikoloji dersleri görmesine rağmen asıl mesleğinden dolayı,hiç destek olayım demedi.bundan sonrada diyecek fırsat bulacağını sanmıyorum...
çocuğun bir takım dışardan gelen desteği veya mantığına işleyecek önerileri beyin olarak algılayıp kabuletmesini,iç dünyasının kapılarını açıp yardıma cevap vermesini nasıl sağlayabilirim???çabalarım çok az sonuç verdi bugüne kadar.
artık genç kız oluyor ve ilerde belki ben yanında olamıcam.başkalarına muhtaç olmak zorunda kalacak,korkularının onu başkalarına endeksli yaşamasına sebeb olacak-başına kötü şeylerin gelmesine fırsat vermiş olabilme durumları vs.
tüm bunları düşünmek beni çok üzüyor gerçekten ;kızmamın nedeni bundan ibaret.
dr.hanım sizinde ilginize ve önerinize teşekkür ederim
ben mümkün olduğunca sabredip konuşmaya çalışsamda,kızım sabit fikirli.sanki sorununu çözmek için destek veya çaba harcamak istemiyormuş gibi.
bu arada kızım ergenlik çağına girmiş bulunuyor,ama sorunumuz küçük yaşta başlamıştı.kardeşini etkiliyor;kabuletmeliyimki herkes gibi bende ürkekdim,ama bu kadarı fazla diyorum. anne olduktan sonra güçlü olmak ve korkumu yenmek zorundayım dedim kendime.çocuklarımın bana tutulmaları,güvenmeleri gerek dedim ve yendim çok şükür.
kızım korkusundanmı bilmem,uyurken dışardan gelen sesleri abartıyor ve yaz kış kulaklarına varana kadar bürünmüş-uyku tulumu misali- yatıyor.üzülüyorum bu duruma.babası psikoloji dersleri görmesine rağmen asıl mesleğinden dolayı,hiç destek olayım demedi.bundan sonrada diyecek fırsat bulacağını sanmıyorum...
çocuğun bir takım dışardan gelen desteği veya mantığına işleyecek önerileri beyin olarak algılayıp kabuletmesini,iç dünyasının kapılarını açıp yardıma cevap vermesini nasıl sağlayabilirim???çabalarım çok az sonuç verdi bugüne kadar.
artık genç kız oluyor ve ilerde belki ben yanında olamıcam.başkalarına muhtaç olmak zorunda kalacak,korkularının onu başkalarına endeksli yaşamasına sebeb olacak-başına kötü şeylerin gelmesine fırsat vermiş olabilme durumları vs.
tüm bunları düşünmek beni çok üzüyor gerçekten ;kızmamın nedeni bundan ibaret.
Ergenlikte korkular iyice yükselir. Siz de önceden böyle kaygıları ve korkuları yüksek biri idiyseniz, kızınızda genetik temel bu konuda zaten kuvvetlidir. Ondaki korkular da zaman içinde azalacak. Ama tamamen ortadan kalkar mı? Bilemiyorum. Baktınız, korkuları hayatını gerçekten çok zorlaştırıyor, okuldaki rehber öğretmeninin de yardımı ile bir meslektaşım ile görüşmeye yönlendirebilirsiniz kızınızı.
Sğalıkla kalın,
Sğalıkla kalın,
M
marita_272
Ziyaretçi
çok teşekkür ediyorum meltem hn.
tatilden yeni fırsat buldum msj okudum.korkuların genetik yönünü hiç düşünmemiştim.bu beni rahatlattı.doğru bende korkak bi yapıya sahiptim.zamanla azalıyo.tür-kan arkadaşım gibi ayaklarım kapalı olması gerek takıntısı vardı.artık kalmadı. ve aynen dilek-usa arkadaşımızın söylediklerine katılıyorum.diline sağlık ,çok güzel açıklamalar bunlar.herşey bizim elimizde.
manevi açıdan şunu söylüyorum her zaman :"biz insanlar herşeyden üstün yaratılmışız allah tarafından.bize üstünlük sağlamak için korku ve vesvese vermeye çalışan diğer boyuttaki varlıkları yenmenin yolu duadan geçer.çok basit ama çooooooookkkk etkili."
meltem hanim, bende esimle kavga edersem tahmin edilemeycek sekilde uzuluyorum sanki icimde benden biseyler aci icinde oluyor ya bu nasil anlatilir bilmiyorum ama o kadar uzuluyorumki bu uzuntunun sonunda kalp agrisi cekiyorum heleki butun gun aglarsam dusunursem bu seferde halusilasyon gormeye basliyorum ben napiyim peki
anlattığınız durumları ben 10 yaşımdan 20 yaşlarımın sonlarına kadar çok şiddetli yaşadım.tek başıma kalamazdım ,annemle yatardım .tuvalete ablamı kaldırırdım bunlar hep büyüklerimin beni korkutuğu için,o meşhur hikayelere çocuk yaşta kulak misafiri olduğumdan birde çocukluğumda yorgan altında izledğim korku filmleri bu yaşadıklarımı tetikledi diye düşündüm.hergece karabasan hergece çığlıklarla uyanırdım ailem en sonunda beni doktora götürdü.doktor bunların bilinçaltıma yerleşen korkular olduğunu söylesede ben doktoru yaşadığım şeylere inandırma çabasındaydım.neyse bana ilaç yazdı rahatlamam içn aldğım ilaçlar sayesinde hiç değilse uyuyordum.sonra bir gün gene çığlıkçığlıga uyandığımda bağırarak kendime gelin ne istiyorsanız alın gelin hadi gelin hadi sonra baktım annemden başka kimse odaya gelmedi.o gece korkularımla yüzleştiğim geceydi bunların beynimin bir oyunu olduğunu düşündüm. dikkatimi başka şeylere odakladım.hani tıkırtı ses filan duyduğumuzda o seslere daha dikkat ederiz gelen çıt sesleri bizi daha fazla içine çeker işte o sesleri önemsememeye başladım .şimdi 2 yaşında bir kızım var onu bu korkulardan uzak tutmaya çalışıyorum.keşke büyüklerimde bizi öcü geliyorlar diye korkutmasalardı.
