- 3 Eylül 2021
- 25
- 14
- 18
- Konu Sahibi Sureyya_gul
- #1
Herkese merhaba,
29 Yaşındayım 40 günlük evliyim. Ve biyolojik olarak 8 haftalık hamileyim.
Ve gelin görün ki ben her gün farklı bir benim...
20 li yaşlarımda kabalık bir ailenin hayalini kuran ben 25 yaşımdan sonra evlilik düşünmezken eşimle tanıştım. Evlilik kararı aldım. Fakat dünyamız şartlarında bir evlat sahibi olmanın manevi ve maddi yönde ciddi bir sorumluluk olduğunu ve ona güzel bir gelecek veremedikten sonra bir çocuk doğurmanın o çocuğa yapılan kötülükten başka bir şey olmadığına inandım. Ve çocuk güzel bir hayal fakat benim doğrularımın dünyasından uzaktı. Derken evlendim ve yaşayacağım ilk cinsel tecrübenin korunaksız olmasını ben istedim. Sonrasında ise korunmamıza rağmen 3 haftalık evliyken hamile olduğumu öğrendim. Pişman mıyım değilim. Çünkü böyle hesapsız, plansız olmasa bir gün hesapla kitapla olmasına ben müsaade etmeyecektim. O yüzden pişman değilim. Hayatın karşıma çıkardığı her şeyi yaşamam gerektiğine inanırım. Bir yere geç mi kaldım, bir kaza beladan korunmuşumdur. Birinden kazık mı yedim almam gereken bir ders vardır. derim... Ama bu aralar kendimi hiç kendim gibi hissetmiyorum.
Değişen bedenim, bir anda hayatımdan çıkarmak zorunda kaldığım alışkanlıklarım (sigara, alkol gibi) bana kendimi hiç olmadığım bir ben gibi hissettiriyor. Bir tarafım heyecanla onu bekliyor, bir tarafım içimde ki çocuk onunla beraber yok olacakmış gibi bana kötü şeyler fısıldıyor. Eşimle sürekli gülen eğlenen biriyken şimdi sürekli sırtım ağrıyor, midem bulanıyor gibi şeyler ile eşimin karşısına çıkmak mı bana böyle hissettiriyor. Anlamıyorum ! Neden?
Hiç aldırmayı düşünmedim, Allah ta bu fikirden korusun. Ama neden böyle hissediyorum?
29 Yaşındayım 40 günlük evliyim. Ve biyolojik olarak 8 haftalık hamileyim.
Ve gelin görün ki ben her gün farklı bir benim...
20 li yaşlarımda kabalık bir ailenin hayalini kuran ben 25 yaşımdan sonra evlilik düşünmezken eşimle tanıştım. Evlilik kararı aldım. Fakat dünyamız şartlarında bir evlat sahibi olmanın manevi ve maddi yönde ciddi bir sorumluluk olduğunu ve ona güzel bir gelecek veremedikten sonra bir çocuk doğurmanın o çocuğa yapılan kötülükten başka bir şey olmadığına inandım. Ve çocuk güzel bir hayal fakat benim doğrularımın dünyasından uzaktı. Derken evlendim ve yaşayacağım ilk cinsel tecrübenin korunaksız olmasını ben istedim. Sonrasında ise korunmamıza rağmen 3 haftalık evliyken hamile olduğumu öğrendim. Pişman mıyım değilim. Çünkü böyle hesapsız, plansız olmasa bir gün hesapla kitapla olmasına ben müsaade etmeyecektim. O yüzden pişman değilim. Hayatın karşıma çıkardığı her şeyi yaşamam gerektiğine inanırım. Bir yere geç mi kaldım, bir kaza beladan korunmuşumdur. Birinden kazık mı yedim almam gereken bir ders vardır. derim... Ama bu aralar kendimi hiç kendim gibi hissetmiyorum.
Değişen bedenim, bir anda hayatımdan çıkarmak zorunda kaldığım alışkanlıklarım (sigara, alkol gibi) bana kendimi hiç olmadığım bir ben gibi hissettiriyor. Bir tarafım heyecanla onu bekliyor, bir tarafım içimde ki çocuk onunla beraber yok olacakmış gibi bana kötü şeyler fısıldıyor. Eşimle sürekli gülen eğlenen biriyken şimdi sürekli sırtım ağrıyor, midem bulanıyor gibi şeyler ile eşimin karşısına çıkmak mı bana böyle hissettiriyor. Anlamıyorum ! Neden?
Hiç aldırmayı düşünmedim, Allah ta bu fikirden korusun. Ama neden böyle hissediyorum?
