2008 yılında başladı bizim hkayemiz aslında....
deli gibi aşık olduğum adamla evlenirken hemen çocuk istediğimi biliyordum...
hiç korunmadık ve evlendikten 3 ay sonra beklenen adet gelmeyince 2. gün hemen eczaneden bir test aldım ve hemen yaptım sonuç silik bir 2. çizgi....
mutluluktan deliye döndüm tabi akşam olup eşimin eve gelmesini zor bekledim haber vermek için...
eşim eve gelip mutlu haberi öğrenince hadi hemen gidip kan tahlili yaptıralım dedi...çıktık yaptırdık ve sonuç evet hamileydim...daha eve gelmeden herkese hamile olduğum haberini verdik....hemen doktor araştırmasına girdim 3 gün sonraya randevu aldım bir dr dan ancak doktora gidemeden kanamam oldu ve düşük yaptım 5 haftalıktı bebeğim gittiğinde....çok üzüldük tabi...dediler ki 3 ay korunun sonra yeniden deneyin..öyle yaptık am bu seferde olmuyordu işte bir türlü o 2. çizgi belirmiyordu...6 ay sonra adetim 5 gün gecikince dedm tamam hamileyim...o 2 gün boyunca yaptığım 10 adet civarında test hep negatif çıktım ama emindim hamileydim ben....3 gün yeniden bir test aldım ve bu sefer varla yok artası 2. çizgiyi gördüm yine o testte....hemen ertesi gün doktorda aldım soluğu tabi...kan tahlili sonucu evet hamileyim....sevinçten deliriyoruz eşimle...rutin kontrollere başladık....9. hafta oldu ve kontrolde bebeğimin kalbinin atmadığını öğrendik...doppler istedi doktorumuz ve anladıkki bebeğim gitmişti yine benden...acilen kürtaj olmam gerekiyordu...hemen ertesi gün ameliyata alındım....dünyam başıma yıkıldı sanki....günlerce yataktan çıkmadan ağladım sadece...pataloji sonucumuzdada mol gebelik sonucu bebeğimi kaybettiğim çıktı...bu bir tür kanserdi ve en az 1 yıl boyunca hamile kalmamam gerekiyordu....1 yıl boyuınca her hafta kan tahlilleri ile takip ettiler hastalığımı...ben anne olmayı bu kadar çok isterken neden benim başıma btün bunlar geliyor diye isyan etme noktasına kadar gelmiştim artık...1 yıl doldu derken o ay reglim yine gecikti...test yaptım negatif çıktı hemen doktora gittim kan tahlili ve usg sonrası sıradan bir gecikme olduğunu öğrendik ve bu kontrolde doktorum artık korunmayı bırakabileceğimi söyledi....
ertesi ay....
yine adet gecikmesi....offf dedim artık....3-4-5- derken adetim geçeli 1 hafta oldu....eczaneye gidip bir test aldım ama öyle umutsuzum ki artık....testi yaptım ve anında kalın mı kalın 2. çizgi yine ordaydı..sevinmelimiydim bilmiyordum çünkü 3. kez kaybetmeye dayanamazdım....akşam eşim eve gelince onada söyledim...oda çıkıp nöbetçi eczaneden bir kaç test daha aldı ve hepsi pozitif çıkıuyordu....bir kaç gün sonra doktora gittim...usgde bakalım dedi doktor 10 günlük gecikme ile en azından keseyi görmemiz lazım...baktık ve işte ordaydı bebeğim....5 haftalık hamilesin dedi...hemen kan tahlilleri ilaçlar vs kontrollere başladık....her kontrole onu kaybettiğim haberini alıcam diye gittim...ama bebeğim sıkı sıkı tutunmuştu bana...hiç zorlamıyordu beni...nbe mide bulantısı nede başka bir sıkıntı yaşamıyordum...o içerde aslında çok iyiyken ben hep kendimi sıkıntıya sokuyordum...hep kötü bir şey olacakmış gibi hissediyordum4. ay kızımız olacağını öğrendik...böyle böyle 39. haftaya kadar geldik....39. hafta kontrolümüzde dr çatımın dar olduğunu doğumda zorlanabileceğimi söyleyince sezeryan olmaya karar verdim...
ertesi gün için anlaştık drla...bu arada kan verdim bazı tahliller istedi.yarın tahlil beklemeyelim dedi...
o gece sabaha kadar uyuyamadım tabi...yarın kızıma kavuşacaktım....
sabah erkenden kalktım duşumu aldım...sabah 9 gibi evden çıkıp hastaneye gittik...
9:30 da yatışım yapıldı ve hazırlıklara başlandı...önce lavman yapıldı...sonra gelip damar yolumu açtılar...serum verdiler...biraz sonra anestezi uzmanı geldi...epidural istediğimi söyledim ama kan tahlil sonuçlarıma göre epidural veya spinal anestezi yapamayacaklarını genel anestezi yapmak zorunda olduklarını anlattı...mecburen kabul ettim...biraz sonra da gelip sondamı taktılar...bu işlem biraz canımı acıttı ama bu tamamen benden kaynaklanıyordu...çok korkuyordum bu nedenle kendimi çok sıkıyordum....sonra ameliyathaneden geldiler beni almaya...tir tir titriyordum....ameliyathanenin kapısınım önünde son kez eşime anneme k.,valideme baktım el salladım ve kapı kapandı...içerde bi sürü insan vardı hazırlık yapıyolardı...sonra doktorumu gördüm o an içim biraz rahatladı..ona çok güveniyordum çünkü...önüme perde gerdiler...doktorum birazdan başlıcaz ama korkma hiç bir şey hissetmeyeceksin şimdi karnını temizleyeceğim biraz soğuk gelebilir filan anlatıyo bu arada anestesici başımda birazdan uyuyacaksın diyor...derken inanılmaz bir acı ile uyandım birileri adımı söylüyordu...bana sesleniyorlardı ama gözlerimi açamıyordum ve çok canım acıyordu....o anda aklıma ilk gelen şey kızımdı...bebeğim dediğimi hatırlıyorum...bebeğim nasıl....iyi dediler...sonra biri dediki aç gözlerini bak çok güzel bir kızın var...zorla açtım dünyalar güzeli kızım yanımdaydı...öyle güzel öyle masumduki onun benim olduğuna inanamadım bi an....
kızım 15 nisan cuma günü 3260 gr ve 50 cm olarak dünyaya gözlerini açtı...
şimdi şu anda da ağlamaya başladı beni çağırıyor yine...
allah isteyen herkese bu duyguyu nasip etsin....
deli gibi aşık olduğum adamla evlenirken hemen çocuk istediğimi biliyordum...
hiç korunmadık ve evlendikten 3 ay sonra beklenen adet gelmeyince 2. gün hemen eczaneden bir test aldım ve hemen yaptım sonuç silik bir 2. çizgi....
mutluluktan deliye döndüm tabi akşam olup eşimin eve gelmesini zor bekledim haber vermek için...
eşim eve gelip mutlu haberi öğrenince hadi hemen gidip kan tahlili yaptıralım dedi...çıktık yaptırdık ve sonuç evet hamileydim...daha eve gelmeden herkese hamile olduğum haberini verdik....hemen doktor araştırmasına girdim 3 gün sonraya randevu aldım bir dr dan ancak doktora gidemeden kanamam oldu ve düşük yaptım 5 haftalıktı bebeğim gittiğinde....çok üzüldük tabi...dediler ki 3 ay korunun sonra yeniden deneyin..öyle yaptık am bu seferde olmuyordu işte bir türlü o 2. çizgi belirmiyordu...6 ay sonra adetim 5 gün gecikince dedm tamam hamileyim...o 2 gün boyunca yaptığım 10 adet civarında test hep negatif çıktım ama emindim hamileydim ben....3 gün yeniden bir test aldım ve bu sefer varla yok artası 2. çizgiyi gördüm yine o testte....hemen ertesi gün doktorda aldım soluğu tabi...kan tahlili sonucu evet hamileyim....sevinçten deliriyoruz eşimle...rutin kontrollere başladık....9. hafta oldu ve kontrolde bebeğimin kalbinin atmadığını öğrendik...doppler istedi doktorumuz ve anladıkki bebeğim gitmişti yine benden...acilen kürtaj olmam gerekiyordu...hemen ertesi gün ameliyata alındım....dünyam başıma yıkıldı sanki....günlerce yataktan çıkmadan ağladım sadece...pataloji sonucumuzdada mol gebelik sonucu bebeğimi kaybettiğim çıktı...bu bir tür kanserdi ve en az 1 yıl boyunca hamile kalmamam gerekiyordu....1 yıl boyuınca her hafta kan tahlilleri ile takip ettiler hastalığımı...ben anne olmayı bu kadar çok isterken neden benim başıma btün bunlar geliyor diye isyan etme noktasına kadar gelmiştim artık...1 yıl doldu derken o ay reglim yine gecikti...test yaptım negatif çıktı hemen doktora gittim kan tahlili ve usg sonrası sıradan bir gecikme olduğunu öğrendik ve bu kontrolde doktorum artık korunmayı bırakabileceğimi söyledi....
ertesi ay....
yine adet gecikmesi....offf dedim artık....3-4-5- derken adetim geçeli 1 hafta oldu....eczaneye gidip bir test aldım ama öyle umutsuzum ki artık....testi yaptım ve anında kalın mı kalın 2. çizgi yine ordaydı..sevinmelimiydim bilmiyordum çünkü 3. kez kaybetmeye dayanamazdım....akşam eşim eve gelince onada söyledim...oda çıkıp nöbetçi eczaneden bir kaç test daha aldı ve hepsi pozitif çıkıuyordu....bir kaç gün sonra doktora gittim...usgde bakalım dedi doktor 10 günlük gecikme ile en azından keseyi görmemiz lazım...baktık ve işte ordaydı bebeğim....5 haftalık hamilesin dedi...hemen kan tahlilleri ilaçlar vs kontrollere başladık....her kontrole onu kaybettiğim haberini alıcam diye gittim...ama bebeğim sıkı sıkı tutunmuştu bana...hiç zorlamıyordu beni...nbe mide bulantısı nede başka bir sıkıntı yaşamıyordum...o içerde aslında çok iyiyken ben hep kendimi sıkıntıya sokuyordum...hep kötü bir şey olacakmış gibi hissediyordum4. ay kızımız olacağını öğrendik...böyle böyle 39. haftaya kadar geldik....39. hafta kontrolümüzde dr çatımın dar olduğunu doğumda zorlanabileceğimi söyleyince sezeryan olmaya karar verdim...
ertesi gün için anlaştık drla...bu arada kan verdim bazı tahliller istedi.yarın tahlil beklemeyelim dedi...
o gece sabaha kadar uyuyamadım tabi...yarın kızıma kavuşacaktım....
sabah erkenden kalktım duşumu aldım...sabah 9 gibi evden çıkıp hastaneye gittik...
9:30 da yatışım yapıldı ve hazırlıklara başlandı...önce lavman yapıldı...sonra gelip damar yolumu açtılar...serum verdiler...biraz sonra anestezi uzmanı geldi...epidural istediğimi söyledim ama kan tahlil sonuçlarıma göre epidural veya spinal anestezi yapamayacaklarını genel anestezi yapmak zorunda olduklarını anlattı...mecburen kabul ettim...biraz sonra da gelip sondamı taktılar...bu işlem biraz canımı acıttı ama bu tamamen benden kaynaklanıyordu...çok korkuyordum bu nedenle kendimi çok sıkıyordum....sonra ameliyathaneden geldiler beni almaya...tir tir titriyordum....ameliyathanenin kapısınım önünde son kez eşime anneme k.,valideme baktım el salladım ve kapı kapandı...içerde bi sürü insan vardı hazırlık yapıyolardı...sonra doktorumu gördüm o an içim biraz rahatladı..ona çok güveniyordum çünkü...önüme perde gerdiler...doktorum birazdan başlıcaz ama korkma hiç bir şey hissetmeyeceksin şimdi karnını temizleyeceğim biraz soğuk gelebilir filan anlatıyo bu arada anestesici başımda birazdan uyuyacaksın diyor...derken inanılmaz bir acı ile uyandım birileri adımı söylüyordu...bana sesleniyorlardı ama gözlerimi açamıyordum ve çok canım acıyordu....o anda aklıma ilk gelen şey kızımdı...bebeğim dediğimi hatırlıyorum...bebeğim nasıl....iyi dediler...sonra biri dediki aç gözlerini bak çok güzel bir kızın var...zorla açtım dünyalar güzeli kızım yanımdaydı...öyle güzel öyle masumduki onun benim olduğuna inanamadım bi an....
kızım 15 nisan cuma günü 3260 gr ve 50 cm olarak dünyaya gözlerini açtı...
şimdi şu anda da ağlamaya başladı beni çağırıyor yine...
allah isteyen herkese bu duyguyu nasip etsin....
