Oncelikle ben butun yorumlari okumadim ama kendi acimdan yorumda bulunmak isterim. 28 yasindayim, 29a giricem ve hala evli degilim ben de. 20li yaslarimda 26 yasi tam evlenme yasi olarak goruyordum. Biraz 25in yukarisi, 20 ile 20 nin ortasi gibi dusunuyordum. 20li yaslar bana gore evlenmek icin fazlasiyla kucuktu ve karsiydim da bu yaslarda evlilige. Zaten okuyordum da o zamana okulumu bitirmis olurdum, meslegimi elime almis olurdum ve geriye evlenmek kalirdi sadece. Evlenmeyi asla zaruret olarak gormedim. Bana gore evlilik bundan sonraki hayatin icin onemli bir adimdi. Kendi duzenini kurmak, baska sorumluluklar edinmek demekti. Bizde ilk ablam evlendi 26 yasinda. Pesine en kucuk kizkardesim evlendi 22 yasinda. Ayni yil abim evlendi. Sonrasinda yine benden kucuk kizkardesim evlendi 24 yasinda. Gel zaman git zaman coluk cocuga karistilar. Bana hep soruyorlardi nasil musade ettin senden once evlenmelerine diye dugunlerde. Biz de buyuk evlenmeden kucuk evlenemez gibi bir gelenek yok zaten. Zamani gelen evleniyor bunun sirasi olmaz diyordum ki dogru da. Ailem bu durumu asla sorun etmedi. Hicbir sekilde illa evleneceksin diye baski gormedim. Cevreden de e artik evlenmen gerekiyor diyenler oluyordu tabi maalesef. Sanki karsima hep adam gibi birileri cikiyor da ben reddediyorum gibi dusunuyor bazilari. Bu tur insanlara da sinir oluyorum iste zorlari dertleri birinin ne zaman evlenecegi olan insanlar. Bir sure sonra sen koca bul da evleneyime getiriyordum lafi o zaman susuyorlar. Icten ice cok uzuluyordum, hayatimda birisinin olmasini istiyordum ama olmayinca da olduramazdim sonucta. Neyse En kucugumuz erkek kardesim de abla ne zaman evleneceksin ben de evleneyim sen evlen de diye sakalasirdi benimle. 25 yasindaydi. Gecen sene cok feci bir sekilde kaybettik kardesimi. Kardesimle cok sey paylasirdim, o vefat edince dunyam basima yikildi. Kendimi bir boslukta hissettim. Cenaze esnasinda ve sonrasinda kardeslerime baktigimda hepsini teselli eden sevdikleri vardi yanlarinda. Hic o kadar kendimi yalniz hissetmemistim. Bu olaydan sonra isime verdim kendimi ama o da belirli bir sure mesgul ediyordu kafami. Eve geldigimde yine yapayalniz hissediyordum kendimi. Cok zor zamanlardi benim icin. Basini omuzuna koyup aglamak istedigim bir insan, beni en azindan gulusuyle mutlu edebilecek bir cocugumun olmasini cok istedim o zamanlar.
Kardesimin vefatindan once bu kadar kafama takmiyordum evliligi ama sonrasinda cok degisti dusuncelerim. Artik kariyer felan hic gozumde yok,normal isimde part time calisayim bu bana yeter diyorum. Eskiden evlensem bile hemen cocuk dusunmuyordum ama simdi hemen istiyorum. Ne zaman ölecegimiz hic belli degil ve ben bu duygulari yasamadan ölmek istemiyorum. Soyle de bir durum var ki belirli bir yastan sonra cocuk sahibi olmak zor. Ve ben cocugumun yaninda yasli durmak istemiyorum. En onemlisi artik kendi duzenimi kurmak istiyorum ve anne olmak istiyorum. Tabiki bunun icin bir de koca lazim, bakalim insAllah buluruz :)
Bunlar benim kisisel gorusum ve ben konu sahibini iyi anliyorum. O cevre baskisini iyi bilirim. Ama evlenmek icinde evlenmem. Oyle olsa coktan evliydim. Hayatima girenler oldu, 1 sefer soz kesilmesi esiginden döndüm ama sevmeden, kalbin isinmadan da olmaz. Uzun lafin kisasi evlilik kendini hazir hissettiginde bence bir sorun degil. Ama 25 yas ile de evde kalmis degilsin. Fakat 25li 30lu yaslardan sonra karsilasilan en buyuk sorun sanirim karsina kismetler cikmasi ama onlarinda misal evlenip bosanmis olmasi. Son olarak birkac yorumda gordum guzel olanlar sansli diye. Beni de guzel gorurler, fizik olarak yuz olarak ama ben bir artisini goremedim. Karakter olarak sakin bir yapiya sahibim belkide ondan ama bence cirkin sansin olacak, guzel sansi degil :)
