Merhabalar,34 yaşındayım,hayatımda kimse yok.İlişkilerim uzun sürmüyor.Evliliğe gider gibi olursa panikliyorum ve sonrası kaçış veya bana iyi gelmeyecek insanlarla ilişki.
Sınırları olan,kendi halinde yaşayan bir insanım.Çevremdeki arkadaşlarım evlendi,çocukları oldu.Mutlu bir aile olmayı kim istemez ki,ama yok.Korkuyorum.Anksiyete krizlerim tutuyor.
İlk korkumu 25 yaşında yaşadım.Nişanlıydım,süreç sıkıntılı ilerliyordu.İadeyi ziyarete gitmiştik,gece sabaha kadar düşünmekten uyuyamış ve panik atak geçirmiştim.Hatta “ne yapıyorum ben,ne evliliği ,Mutlu saçmalama ,bu adam da kim” demiştim.Birine bağlı olmak çok ürkütücü gelmişti,esas nedenini bulamıyorum.
Acaba gerçekten istemiyor muyum diye düşünüyorum.Bu soruya da net cevap veremiyorum.Bu korkumu tetikleyen ne olabilir?Terapiye gidiyorum,bir çözüm yok henüz,daha doğrusu oralara daha gelmedik.
Eski görev yerimden bir erkek arkadaş var,çok severim,sürekli iletişim halindeyiz.Birbirimize de benzeriz.Sıkıntılarımızı,sevinçlermizi,hüzünlerimizi paylaşırız,ikimiz de evlilikten korkarız…Bu konuyu da irdeleriz.Aslında birbirimizde gönlümüz de var ama itiraf da edemeyiz.Bugün yine konuşurken benimle çok ciddi konuştu.Samimiydi.Sanki kafasındaki taşları oturtmuştu.İki saat filan konuştuk.
İçimi bir heyecan sardı,mutlu oldum.Neden olmasın ki,dedim.X’den iyisini mi bulacağım.
Ne zamandır hayatımda zaten ,arkadaşça da olsa…(Bu arada beş sene önce benden hoşlandığını biliyordum,arkadaşı da fikrimi sormuştu bu konuda,ben red cevabı vermiştim,arkadaşlığını daha çok sevmişti .Zaman geçtikçe de ,tayin istememe rağmen düzenli olarak hep konuştuk.Hoşlanıyorum da kendisinden,o da benden ama hepsi bu…)Ötesinde frenliyorum ve bu herkese böyle.
Velhasıl olabilir aslında yaa derken,
Sonrasında bir panikledim.Dur mutlu,saçmalama ,hopp,ne evliliği..
Korkunun bir sebebi vardır?Onu bir bulsam,sorunu çözeceğim.Benim gibi olan var mı acaba?Ben yoksa evlenmek mi istemiyorum?Ya da ne istiyorum?
Sınırları olan,kendi halinde yaşayan bir insanım.Çevremdeki arkadaşlarım evlendi,çocukları oldu.Mutlu bir aile olmayı kim istemez ki,ama yok.Korkuyorum.Anksiyete krizlerim tutuyor.
İlk korkumu 25 yaşında yaşadım.Nişanlıydım,süreç sıkıntılı ilerliyordu.İadeyi ziyarete gitmiştik,gece sabaha kadar düşünmekten uyuyamış ve panik atak geçirmiştim.Hatta “ne yapıyorum ben,ne evliliği ,Mutlu saçmalama ,bu adam da kim” demiştim.Birine bağlı olmak çok ürkütücü gelmişti,esas nedenini bulamıyorum.
Acaba gerçekten istemiyor muyum diye düşünüyorum.Bu soruya da net cevap veremiyorum.Bu korkumu tetikleyen ne olabilir?Terapiye gidiyorum,bir çözüm yok henüz,daha doğrusu oralara daha gelmedik.
Eski görev yerimden bir erkek arkadaş var,çok severim,sürekli iletişim halindeyiz.Birbirimize de benzeriz.Sıkıntılarımızı,sevinçlermizi,hüzünlerimizi paylaşırız,ikimiz de evlilikten korkarız…Bu konuyu da irdeleriz.Aslında birbirimizde gönlümüz de var ama itiraf da edemeyiz.Bugün yine konuşurken benimle çok ciddi konuştu.Samimiydi.Sanki kafasındaki taşları oturtmuştu.İki saat filan konuştuk.
İçimi bir heyecan sardı,mutlu oldum.Neden olmasın ki,dedim.X’den iyisini mi bulacağım.
Ne zamandır hayatımda zaten ,arkadaşça da olsa…(Bu arada beş sene önce benden hoşlandığını biliyordum,arkadaşı da fikrimi sormuştu bu konuda,ben red cevabı vermiştim,arkadaşlığını daha çok sevmişti .Zaman geçtikçe de ,tayin istememe rağmen düzenli olarak hep konuştuk.Hoşlanıyorum da kendisinden,o da benden ama hepsi bu…)Ötesinde frenliyorum ve bu herkese böyle.
Velhasıl olabilir aslında yaa derken,
Sonrasında bir panikledim.Dur mutlu,saçmalama ,hopp,ne evliliği..
Korkunun bir sebebi vardır?Onu bir bulsam,sorunu çözeceğim.Benim gibi olan var mı acaba?Ben yoksa evlenmek mi istemiyorum?Ya da ne istiyorum?
ayni evi paylasan sevgililikten cokta farki yok isin icine cocugu katmazsak.
