merhaba kızlar. 1 yıldır Allaha şükür mutlu giden bi evliliğim var.. evliliğimi annem ve babam onaylamamıştı. sebep de evlenmek istediğim kişinin boşanmış ve bir kızı oluşu. annem ve babama 4 ay boyunca telefonda yalvardım.( ben çalıştığım için uzak şehirlerde yaşıyoruz ) iyi bi insan , beni bi kerecik olsun dinleyin, tanışın beğenmezseniz tekrar düşünürüm dedim. oraya gelelim yüzüyüze konuşalım , tlfda olmuyor dedim. ne benim tek başıma gelmemi, ne de ikimizin gitmesini, kısacası konuşmayı her defasında reddettiler. ben yılmadım, telefondan onları razı etmeye çalıştım evliliğime.. babam bana tehditler yağdırdı. oraya gelicem seni işinden istifa ettiricem, çalışmycaksın evde oturacaksın diye..çok ağladım, çok yalvardım .
4 ayın sonunda çok yıprandım. ayrılmayı düşündüm, ama çok sevdiğim için yapamadım ve ailemden habersiz nikah kıydık. sonrasında söyledim ve tabi bana küstüler.. küsen sadece annem ve babamdı.. kardeşimle konuşmaya devam ettim. küsmekte haklılar belki de bilemiyorum... evlendikten sonra babamı da annemi de defalarca aradım mesaj attım hiçbirine dönmediler. 6 ay da evlendikten sonra uğraştım yani...bu arada eşim de benim ilk evliliğim olduğu için herşeyin en iyisi olsun istiyordu.düğün yapmaya karar verdik. gelinlik aldık salon tuttuk eşimin ailesinin olduğu yerde olacaktı mecburen. annemler telefonlarıma cevap vermediği için kardeşimden babanemden haber gönderiyordum, uzatmayalım bu kırgınlığı olan oldu, en azından kınam orda olsun, hayatımda bi kere olcak birşy dedim , yanımda olsunlar dedim, dinletemedim...
babaneme gittiğimizde anneme de gittik, kapıyı defaalrca çaldık ama açmadı, evde olduğunu kardeşimden biliyorduk.. neyse dedim artık istemiyor, düğün de kına da sizin orda olacak dedim eşime. düğün günü geldi, akşam kuafördeyim pat bi telefon... annem teyzem yengem ve dayım düğüne gelmişler, ben şokkkk... neyse ben ellerini öptüm, hal hatır sordum sonra düğüne geçtik. herşey güzeldi ama ben sevinsem mi ağlasam mı bilemedim. o kadar yalvardım, sonra düğünde gördüm. teyzem ve yengemler de dedikoduyu çok severler, işte ailesi kabul etmedi , düğünü de istrdiği gibi olmadı diye konuşacaklardı, biliyordum.
bu arada annemi de o kadar yalvarmalardan sonra kapıyı da açmayınca sinirlenip numarasını engellemiştim. düğünden 2 gün sonra beni aramış, tabi engelli numara olduğu için görmüyorum. unutmuşum kaldırmayı çünkü. kardeşim aradı annemi mi engelldin ,, aradı seni, ulaşamadı diye. kaldırdım engeli, yolda olduğumuz için de tekrar arar diye düşünüp aramadım. o gece geçti bir daha da annem aramadı beni
şimdi diyeceksiiniz sen niye aramadın diye ,, neden mi ? çünkü annem tam olarak 10 ayımı mahvetmişti. o kadar ağlamayla kızgınlıkla öfkeyle çaresizlikle geçen 10 ayın arkasından düğüne gelerek herşey yoluna girmemişti benim içimde... sadece 10 ay diyorum ama annem küçüklüğümde çalıştığı için beni babanem büyüttü, öyle ki akşamları bile babanemde kalıyordum..annemle olan anılarım çok azdır benim. babam zaten kendimi bildim bileli yurt dışında çalışıyor, ayda yılda bir gelir eve. üniden mezun olduğumda babanemin ısrarıyla zorla gelmişti annem mezuniyetime. öğrenciliğimde de aylık devlet yurdu paramı öderdi, devlet bursu haricinde bi kuruş para istemedim, bilgisayar istmedim, hiçbr masrafım olmadı yurt parası haricinde onlara..kardeşime üni ye başlar başlamaz bilgisayar alındı, ama nasılsa çalışıyorum ben diyip sesimi çıakrmamıştım. şimdi de devlet kredisi borcumu ben ödüyorum..
eşim her fırsatta ara anneni babanı diyor, her konumda bana destek oluyor. Allah onu başımdan eksik etmesin... ama artık o kadar soğumuşum ki içimden hiçbirşey gelmiyor onlara karşı, aramak bile istemiiyorum.
biraz uzun oldu kusura bakmayın, sizin de fikirlerinizi almak istedim. aramalı mıyım , ararsam herşey düzene girer mi, yoksa en ufak bişreyde kafama mı kakar evliliğimi...