Kimse üvey anne diye beğenmedim atmadı. Konu içerisinde yazılanları okumadığınız çok belli. annesinden kalan tek hatıra olan fotoğrafları bile kıskanan biri var hayatında o çocukların. bile bile evlenilmiş ve başına neler geleceğini tahmin etmeliydi. Babasının evinde çok rahatmış o zaman bu hayatı çekmek zorunda değil.İnsanların gözünde üvey annesiniz, kendinizi paralasanizda bu boyle. Bakın bu forumda da eşinizin çocuğu olduğunu belirtmeseydiniz bu kadar "beğenmedim" almazdiniz, yaptığınız her yoruma hanımlar önyargılı malesef. İşiniz çok zor yaşları yakin iki çocuğum da benim var ve malesef sabretmek, öğretmek, yönetmek çok zor oluyor. Bu devirde insanlar kendi çocuklarına zor bakarken iki çocuklu adamla evlenmek iyi cesaret, çocuklardan da, eşinizden de, çevrenizden de, takdir ve övgü beklemeyin. Beklentisiz olarak birşeyler yapın ya da ayrılın.
Çocuğun hiçbir suçu yok. Suçlu böyle konuşan eşiniz. Siz eşinizle ciddi bir konuşma yapın. Evin kuralları olduğunu bunun da ortak bir şekilde oturup konuşulması gerektiğini, böyle davranarak kendi çocuğuna kötülük yaptığını anlatın savaşmadan.Eşimle konuşmaya çalışsam, o çocuk deyip sinirlendigi icin onunla konuşamıyorum. Kafam karışıyor. Hep o çocuk, o kötü şey bilmez diyor.
Evet bence de neden evlendin???? Ben kendi öz yavrularım hakkında bana gelecekte su verirler mi kaygisiyla yaşamıyorum ki siz nasıl bunu bekliyorsunuz anlayamıyorum?bu dediğinizi 2 gun denedim, inanın yatağının içi kiyafetler, dolabı karman çorman, yerler pislik içindeydi, temizlemek yine bana kaldı. Kiskanclik konusuna gelince, dediğim gibi sadece bana karşı degil, yapısı itibariyle herkesi çok kıskanıyor. İyilikten başka birsey yapmayıp, karşılığında hep saygısızlık görünce insan bir kaç laf ediyor. Annelerini kaybetmeleri benim suçum degil ki. Bu durumda ki çocuklar hep böyle saygısız ve sorunlu mu oluyor? Zira öyleyse sanırım ben daha fazla dayanamamherseyi yap yap, yaşlandığımda bana 1 bardak su vermeyecekse, saygı göstermeyecek se, neden?
Canım biraz dişini sık alttan al görmezden gel düzelicektir tam ergenlige geçiş dönemi bunlar çok normal ben öz anneme neler çektirdim o yaşlarda of of of arkadaş gibi ol konuş dertleş onun sevdiği şeyleri ailece yapmayı çalışın evde onun da söz hakkı olduğunu onun düşüncelerinin de önemsendigini belli edin bir şey yaparken fikir alın aman çocuk ne anlar demeyin lafla da olsa yapın bunu bazılarımızın ergenligi gerçekten zor geçiyor şu an yapicabilecegin tek şey alttan almak sabretmek benim annemle babam ayrıydı ben annemle kalıyordum annem başkasıyla evlenmişti 12 13 14 yaşlarım çok sorunlu geçti anneme sinir krizi geçirtirdim her gün esylarim her yerde hiç bir şeye dokunmazdim yani bu senin anlattıkların benim yaptıklarmin yanında hiç bişeyArkadaşlar merhaba
Ben yaklaşık 1 yıl önce evlendim, yurtdisindayim. Eşimin eski esinden 12 yaşında kızı ve 7 yaşında oğlu var. Anneleri vefat etmis, yaklaşık 6 yıl önce. Benim çocuğum yok. Evlenirken çocuklari hiç dert etmedim, çünkü genel itibariyle çocuklarla iletişimim çok iyidir ve yeğen vs.. çok ta çocuk baktım. Özümde herkeste iyi bir insan olduğumu söyler ama eşimin kızıyla yaşadığım sorunlar gerçekten beni illallah ettirdi. Çok guzel bir hayatim vardı, severek bilerek isteyerek evlendim. Bu kız hayati bana zindan ediyor. Bir gün iyi, iki gun kötü. Sadece bana degil, özünde çok kıskanç bir kız. Hiç arkadasi yok diyebilirim. Bütün gun evi dağıtır döker, afedersiniz donlarını yerlerden toplarım, temizlerim, yediririm içiririm, her gun baştan asagi kıyafetlerini değiştirip yıkayıp tertemiz okula yollarım. Severim, ilgilenirim. Ama ben kendime birsey aldığımda, babası bana bir hediye aldığında çok kıskanıyor ve benimle konuşmuyor, suratıma dusman gibi bakıyor. Daha anlatamadigim çok şey. Ben uyumadan odasına gitmez, benim lafımı hiç dinlemez. 1 senedir ayakkabıyla evde dolaşmamasi gerektiğini, elleriyle pilav yada yemek yememesi gerektiğini, yemekten sonra yağlı elleriyle saçlarına dokunmaması gerektiğini, ellerini yıkaması gerektiğini bir türlü öğrenemedim. Babasına her dediğimde “o çocuk”. O yüzden eşime artık cok bisey demiyorum. Onun yüzünden sürekli aramızda sorun olsun istemiyorum. Ama eşimde işine geldiğinde onlar senin çocukların der, ben en ufak sesimi yükseltip kızsam, bana tepki verir. Eee diyorum madem çocuğum neden kızıyorsun. İnsan çocuğuna kızamaz misesimi cok nadir yükseltilirim. Bütün gun ehli keyif, ellerini sıcak sudan soguk suya sokmam, artık başedemiyorum, 50 kere söylüyorum yapmiyor diye, içim rahat etmiyor diye birsey söylemiyorum. Kafam çok karışık. Bu hep böyle mi olacak. Psikolojim bozuldu valla. Birazcık saygı bekliyorum. Saygı sıfır. Ben hayatlarını bu kadar güzel yapmaya çalışırken, azıcık saygı beklemek çok mu? Çocuğu olanlarla evlenmek hep böyle sorun mu? Offff offf çok zorr
Ben de bundan rahatsızlık duydum. Su versin baksın diye mi emek veriyorsunuz?Evet bence de neden evlendin???? Ben kendi öz yavrularım hakkında bana gelecekte su verirler mi kaygisiyla yaşamıyorum ki siz nasıl bunu bekliyorsunuz anlayamıyorum?
Evi b.k gotursede temizlemeyin odasını kendisi toplasın yardımcı olabilirsin ama ne demek toplamak?
En nefret ettiğim ana baba tipi, bizim ana babalarda birltmedi mi bu olay???Ben de bundan rahatsızlık duydum. Su versin baksın diye mi emek veriyorsunuz?
Beklentileri var çocuktan. Halbuki böyle bir hakkı yok
eşinizin cocuklarına terbıye vermesı yada verdıgınız terbıyeyı kabul etmesı gerekıyor.Bu arada tam ergenlık donemı. Allah kolaylık versinArkadaşlar merhaba
Ben yaklaşık 1 yıl önce evlendim, yurtdisindayim. Eşimin eski esinden 12 yaşında kızı ve 7 yaşında oğlu var. Anneleri vefat etmis, yaklaşık 6 yıl önce. Benim çocuğum yok. Evlenirken çocuklari hiç dert etmedim, çünkü genel itibariyle çocuklarla iletişimim çok iyidir ve yeğen vs.. çok ta çocuk baktım. Özümde herkeste iyi bir insan olduğumu söyler ama eşimin kızıyla yaşadığım sorunlar gerçekten beni illallah ettirdi. Çok guzel bir hayatim vardı, severek bilerek isteyerek evlendim. Bu kız hayati bana zindan ediyor. Bir gün iyi, iki gun kötü. Sadece bana degil, özünde çok kıskanç bir kız. Hiç arkadasi yok diyebilirim. Bütün gun evi dağıtır döker, afedersiniz donlarını yerlerden toplarım, temizlerim, yediririm içiririm, her gun baştan asagi kıyafetlerini değiştirip yıkayıp tertemiz okula yollarım. Severim, ilgilenirim. Ama ben kendime birsey aldığımda, babası bana bir hediye aldığında çok kıskanıyor ve benimle konuşmuyor, suratıma dusman gibi bakıyor. Daha anlatamadigim çok şey. Ben uyumadan odasına gitmez, benim lafımı hiç dinlemez. 1 senedir ayakkabıyla evde dolaşmamasi gerektiğini, elleriyle pilav yada yemek yememesi gerektiğini, yemekten sonra yağlı elleriyle saçlarına dokunmaması gerektiğini, ellerini yıkaması gerektiğini bir türlü öğrenemedim. Babasına her dediğimde “o çocuk”. O yüzden eşime artık cok bisey demiyorum. Onun yüzünden sürekli aramızda sorun olsun istemiyorum. Ama eşimde işine geldiğinde onlar senin çocukların der, ben en ufak sesimi yükseltip kızsam, bana tepki verir. Eee diyorum madem çocuğum neden kızıyorsun. İnsan çocuğuna kızamaz misesimi cok nadir yükseltilirim. Bütün gun ehli keyif, ellerini sıcak sudan soguk suya sokmam, artık başedemiyorum, 50 kere söylüyorum yapmiyor diye, içim rahat etmiyor diye birsey söylemiyorum. Kafam çok karışık. Bu hep böyle mi olacak. Psikolojim bozuldu valla. Birazcık saygı bekliyorum. Saygı sıfır. Ben hayatlarını bu kadar güzel yapmaya çalışırken, azıcık saygı beklemek çok mu? Çocuğu olanlarla evlenmek hep böyle sorun mu? Offff offf çok zorr
ama siz zaten başkalarının cocukları ıle evlenmişsiniz zaten.Başklarını evladına anne olmak kolay değildir eminim.Ama fotografları olan kişi eşinizin eski eşi değil anneleri cocuktar için. Tabiki birşey deme hakkı pek yok bence.Ayrıca bence biraz saygı duyup kendı halıne bırakın. Donlarını toplamayın, eşyalarını ayırıp getirdiğinde yıkayın mesela... ama kesin bir pedagogla görüşün. O kızın yerinde annesini kaybetmiş sizde olabilirdiniz. Size nasıl davranılmasını isterdiniz? bunu dusununMalesef sanırım oyle. Çünkü böyle saygısızlıklar görünce bende kinleniyorum, kalbimi kötüleştirmek istemiyorum. Kendi kendime diyorum sırf onların kalbi kırılmasın diye, eşimle annelerinin sarılarak olarak fotoları odalarında duvarda Birsuru var, dokunmadım laf etmedim de. Eee karşılığı bu mu? Saygı olmayınca zamanla herşey gözüme batacak gibi geliyo
En gerçekçi yorumun bu olduğunu düşünüyorum.Bence siz sorunun özünü anlamamışsınız, sizin sorununuz çocuk değil ki direk kocanız. Ben kocanızın size aşık olduğunu düşünmüyorum. Dilin İngilizce olduğunu söylediğinize göre ya Amerika ya da Avrupadasınız. Oralarda ev temizlik ve çocuk bakım hizmetleri gayet pahalı. Eşiniz oralı biri ile evlense sizin gibi öye hem hizmertçilik hemde bakıcılık yapmayacağı ve sorumluluk almayacağından bunlar için para ödemeye devam edecekti. Adamda muhtemelen bedava hizmetçi ve bakıcı için ülkesinden sizi gözüne kestirdi. Yanında çocuğa kendi kültürünüzü öğretmeniz ve bedava sex de bonus olmuş. Söylediklerim biraz ağır gelebilir ama gerçek bu maleaef. Öncelikle siz çocukların size saygı duymadığını söylüyorsunuz ama eşiniz duymuyor ki çocuklar niye duysun. Adam sizi hizmetçi ve bakıcı gibi iş gördürüp, çocukların davranışları ile ilgili en ufak müdahilenizde gayet sert tepki koyuyormuş. Verilen mesaj şu senin işin hizmet boşuna çocukların seni saymasını bekleme. Öncelikle çocukların odasında tabiki annelerinin resmi olabilir , hatta aile olarak da olabilir ama kadının kocanızı öptüğü iki metre dediğinize göre bir duvar boyu resim size saygısızlık değil mi? Amaç anneyi yanında hissetmekse kadının çocukları ile onlara sarıldığı bir resim değilde neden o resim. Bunu sizin demenize gerek kalmadan eşinizim düşünmesi gerekiyordu zaten sizi seviyorsa. Bakın seven insan kıyamaz, üzülür, kaybetmekten korkar. Ben eşinizde bunun hiçbirini göremedim malesef. Sadece siz gitmeye karar verince bedava hizmeti kaybetmek istemeyen birinin telaşı var o kadar. Zira eşiniz sizi gerçekten sevse ev işlerinde ve özellikle çocuk sorumluluğunda size destek olur ve yükünüzü paylaşırdı. Ev işlerini bölüşürdü. Çocukları gerektiği yerlerde uyarır, sizin o evin hizmetçisi olmadığınızı ve her çocuğun en azından odasını toplamasını siz söylemeden o dikte ederdi. Herşeyden önce bu kadar sorumluluk altında ezileceğinizi düşünüp size kıyamaz ve bu sorunlar yüzünden onu bırakmanızdan korkar çözmeniz için somut adımlar atardı.Ama adam size resmen işin ne tabi yapacaksın tavrı ile hareket etmiş. Bence siz daha önce gerçek bir aşk yaşamadığınız için eşinizin sizi tavlamak için iki tatlı sözünü aşk sanmışsınız. Çocuk doğurma konusuna gelirsek sizin nasıl evlat sahibi olma hakkınız varsa bir evladında sağlıklı bir aile ortamında yetişme hakkı var. Tamam çocuklu insanlar boşanabilir ancak sorunlu ve size saygı suyulmayan bir evlilikte çocuk dünyaya getirip, sonrada muhtemel bir boşanmada o çocuğu sadece ayda yılda bir göreceği bir babaya, mahkum etmek bencillik değil mi? Annem bana öyle birşey yapsa ben onu bir ömür affetmezdim. Kendiniz anne olacağım diye muhtemelen boşanma ile bitecek bir evlilik içinde babasız bir çocuk doğuran insanın merhametini sorgularım ben kusura bakmayın.
Bu yorumu bana yapmissiniz saniyorum ki. Annelerinin vefat etmesi sizin suçunuz degil ama sizi de 2 çocuklu adamla zorla evlendirmediler. Ben cocuklarla iyi anlasirim diye evlenmissiniz. Tamamen özgür iradeniz. İnsan yeri geliyor kendi dogurdugunu yönetemiyor. Başkasının doğurduğu cocuk elbette ki zor olacakti. Size cennet bahceleri vaad eden mi oldu?Bir de ben yapı itibariyle dağınıklığa pisliğe pek tahammül edebilen biri degilim ama düşünün 1 yıldır tahammül ediyorum, evi süpürüp siliyorum arkamdan ayakkabılarıyla gelip dolaşıyor sonra özür dilerim diyor. Bir de çocuğun suçu degil demişsiniz, peki annelerinin vefat etmesi benim suçum mu?
Ama siz istemişsiniz sizn tercihiniz. Ayrıca ayrılık olmamış vefat olmuş.Annelerini kaybetmeleri taktiri İlahi.Dünyanın dönmesinin sizinle alakası yok ise vefatın da alakası yok. Her yazınızda bunu yazıyorsunuz. Bu düşünceden cıkın.Evet siz ayırmadınız ama ıkı cocuklu biri ile evlenmeyi siz tercih ettiniz.Sürekli saygı saygı denilince sunu merak ettım. Cocuklar evde saygı kavramını biliyor mu, 6 yasında annesını kaybetmış bir çocuk nasıl saygı kavramını oturtsun. Hadi siz cocuga 3-4 yıldır bakıyor olsanız saygı konseptini öğretmiş olsanız beklentiniz normal. Saygı duymayı duyulmayı öğrettiniz mi cocuklara? Değişme imkanı tabıkı var neden olmasın. Ama almadan vermek Allah'a mahsus. Siz ne kadar emek göstericeksiniz Allah size o kadar yardım edecek.Hanimefendi inanın uzaktan konuşmak çok kolay. Ama eminim ki sizi buraya koysam siz 1 hafta degil 1 gun bile dayanamazsınız. Sorum gayet açık!! Bunlar boşanmış aile cocugu degil, anneleriyle babalarini ben ayırmamisim. Gayet güzel düşüncelerle hayatlarına güzellik katmak icin gelmişim ama karşılığında hep saygısızlık gördüğümü belirtiyorum. Ki cok geniş bir çevrem, işim ve imkanlarım varken, ben bile bile bu cocuklari sectim. Yanı annelerini kaybetmelerinde benim 1 kabahatim yokken, bu şekilde travmatik cocuklar dışardan göründükleri gibi degil mi, hiç biri mi büyüklerine saygı duymaz. O zaman kimse esini kaybetmiş biriyle evlenmesin anlamına mi geliyor bu. Değişme imkani yok mu, ne kadar sürer gibi gibi sorular.
canım sen kendi çapında tabiki haklısın kızma konusuna gelincede her anne çocuğuna kızar ama sen öz anneleri olmadığın için bir sert bakışın bile çok konuşulur maalesef kızına gelince ergenlik döneminde olduğu için asi olması normal ve annesinin yeni seni koymak istemiyor olabilir. kim ister ki zaten. belki sana böyle yapmakla annesinin öcünü alıyor kendince ya da babasına olan kızgınlığını gösteriyor. bunlar olması çok muhtemel seyler.ben senin yerinde olsam eşimle konuşurum. sonuçta üstüne büyük bi sorumluluk almışsın eşine diye bilirsin ben bu sorumluluğu senin için aldım ama hep tek taraflı yürütüyorum lütfen çocuklar konusunda bana biraz destek ol diye.Arkadaşlar merhaba
Ben yaklaşık 1 yıl önce evlendim, yurtdisindayim. Eşimin eski esinden 12 yaşında kızı ve 7 yaşında oğlu var. Anneleri vefat etmis, yaklaşık 6 yıl önce. Benim çocuğum yok. Evlenirken çocuklari hiç dert etmedim, çünkü genel itibariyle çocuklarla iletişimim çok iyidir ve yeğen vs.. çok ta çocuk baktım. Özümde herkeste iyi bir insan olduğumu söyler ama eşimin kızıyla yaşadığım sorunlar gerçekten beni illallah ettirdi. Çok guzel bir hayatim vardı, severek bilerek isteyerek evlendim. Bu kız hayati bana zindan ediyor. Bir gün iyi, iki gun kötü. Sadece bana degil, özünde çok kıskanç bir kız. Hiç arkadasi yok diyebilirim. Bütün gun evi dağıtır döker, afedersiniz donlarını yerlerden toplarım, temizlerim, yediririm içiririm, her gun baştan asagi kıyafetlerini değiştirip yıkayıp tertemiz okula yollarım. Severim, ilgilenirim. Ama ben kendime birsey aldığımda, babası bana bir hediye aldığında çok kıskanıyor ve benimle konuşmuyor, suratıma dusman gibi bakıyor. Daha anlatamadigim çok şey. Ben uyumadan odasına gitmez, benim lafımı hiç dinlemez. 1 senedir ayakkabıyla evde dolaşmamasi gerektiğini, elleriyle pilav yada yemek yememesi gerektiğini, yemekten sonra yağlı elleriyle saçlarına dokunmaması gerektiğini, ellerini yıkaması gerektiğini bir türlü öğrenemedim. Babasına her dediğimde “o çocuk”. O yüzden eşime artık cok bisey demiyorum. Onun yüzünden sürekli aramızda sorun olsun istemiyorum. Ama eşimde işine geldiğinde onlar senin çocukların der, ben en ufak sesimi yükseltip kızsam, bana tepki verir. Eee diyorum madem çocuğum neden kızıyorsun. İnsan çocuğuna kızamaz misesimi cok nadir yükseltilirim. Bütün gun ehli keyif, ellerini sıcak sudan soguk suya sokmam, artık başedemiyorum, 50 kere söylüyorum yapmiyor diye, içim rahat etmiyor diye birsey söylemiyorum. Kafam çok karışık. Bu hep böyle mi olacak. Psikolojim bozuldu valla. Birazcık saygı bekliyorum. Saygı sıfır. Ben hayatlarını bu kadar güzel yapmaya çalışırken, azıcık saygı beklemek çok mu? Çocuğu olanlarla evlenmek hep böyle sorun mu? Offff offf çok zorr
Sizin kaç yasında olduğunuzu merak ettım. Cocuk saldım cayıra mevlam kayıra yetıstırılmış. Sizden önce kim bakıyordu mesela cocuklara? Kararsızlık yasıyor çünkü ergen çünkü annesini kaybetmiş, karşısında kinlenen biri var. Anladığım kadarıyla olayları doğru değerlendiremiyorsunuz. Sorun cocukta değil ki babasında.Babası saygıyı öğretmişmi ki size saygı göstermeyince cocuga kırılıyorsunuz. Adama kırılmanız lazım. Biraz duygusal mısınız acaba?Daha önce pedagog yardımı almış. Pedagog da tamam bitti çocukta sorun yok demiş. En son yine götürelim dedim, tamam dedi bu sefer ama öylece kaliyo hep. Çocuk kendi içinde kararsızlık yaşıyo. Kendiyle herkesle savaş halinde ama bende bunu haketmiyorum ki. Aynı evde yaşıyoruz. 7 8 yaşında olsa yine tamam dicem. Ama boyumu geçmiş, yeri geldiğinde herseyi anlayan bir çocuğa da nasıl “ aaa bu çocuk” deyip kırılmayayım bilmiyorum
2 metre fotoğraf fazla olmuş çocuk annesini yanında hissetsin diye düşünülmüş ama tam tersi anne ölümünü kabullenmemesini tetikliyor olabilir bununda hırsını sizden alıyor sanırım ayakkabıyla dolaşma konusu çok iğrenç gerçekten ben olsam asla tamammül edemezdim dil sorunuda var sizin gerçekten demek istediğinizi anlamıyor hislerinizi beden dilinize yansıtıyorsanız ona göre davranıyorda olabilir babanın desteği olmadan asla bu işin içinden çıkamazsınızYa evet haklısınız bende bunu içimde yaşıyorum. Ölmüş gitmiş diyorum, sanırım kafayı da yemek üzereyim, kalabalık bi aileden buraya geldim yalnızım kimsem yok. Duvarda kadının resmine bakıp onunla konusuyorum. Hiç yapmayacağım şeyler. Hele bir fotoğraf abartmıyorum 2 metre kadar günde 50 kere odaya girip çıktıkça karşımda. Diğerleri normal ebatlarda. Büyük fotoğrafa bakıp bazen bişeyler diyorum. Ah Allah’ım sanirim benim biraz ailemin yanına gitmem gerekiyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?