Çok haklısınız bende öyle tercih ederdim ama eşimin durumu müsait değildi, çocuklar ve esim beni oyle dört gözle bekliyordu ki, ona da eyvallah dedim, zamanla eşyaları değiştiririz dedim ama hata etmişim. Yok gerçekten kızmıyorum, ben kendimi çocuğun yerine hep koyuyorum. Kendi annemi kaybettiğinde neler yaşayacağımı düşünüyorum. Ama şöyle de bir durum var ki, ben onların hayatlarına dokunuyorum, onların hayatlarını guzellestiriyorum, bu nokta da benim suçum ne
ben yarın ayrılsam hayatıma kaldığım yerden devam ederim ama yine onları düşünüyorum. Sabrediyorum. Düzelme ihtimali olmadığına inandığım an da, hayatımı mahfettirmem. Psikolojimi bozduramam
İnanın çok sorunsuz bir hayatım vardı, ben ağlayınca o da gelip ağlıyor, gideceğimi anlıyor lütfen bizi bırakma diyor ama bu durum en fazla 2 gun sürüyor. Ben de mutlu olmak icin evlendim yoksa evlilik fikrine hiç sıcak bakmıyordum. Dünya da ne güzellikler yaptık ki sanki, o bu yaştan sonra o 2 çocuğa annelik yaparım Sevap kazanırım niyetiyle herseyi silip buraya geldim ama hicbisey beklediğim gibi olmadı. Hele ilk geldiğim hafta Marketten bardak alacaktım çocuk bir an şok oldu, bizim eve başka bardak alamazsın diye, bıraktım çıktım. O hafta anladım bi terslik olduğunu ama savaşmayı sectim. Mesela mutfakta çatalla kaşığın yerini değiştiriyorum ertesi gun, eski haline getiriyor. O huyunu biraz değiştirdi. Ne kadar sabredeceğim bilmiyorum
Bu konu da bir öneriniz var mi?
