Arkadaşlar merhaba
Yorumlarınızı okudum, teşekkür ederim zahmet edip yazmışsınız.
—Bazı arkadaslar 12 yaşında çocuk tabiki bu dediklerini yapabilir, uyarmıyor musun demiş. Tabiki aylardır, “kızım okulda da aynı şekilde makarna yersen, bak arkadaşların garip karşılayabilir, dikkat et, elinle yeme huyundan vazgeç” diye aylardır söylüyorum. Bu konuda veryansın ediyorum diye, uyarmayip ta bağırıp çağırdığımı, hakaret ettiğimi falan mi düşündünüz? Hayatım boyunca yakinimdaki hiç bir çocuğa bağırmayı bırak, salak aptal gibi kelimeler kullanmamisimdir. Onların da bir birey olduğunun farkındayım. Ayrıca, böyle normal karşılayan arkadaşlar akrabam olsa evlerine gitsem kızımla, parmaklarıyla herseyi yeyip koltuklarına sürse, koltuklarıyla ellerini temizlese “ahh canım 6 sene olmuş ama annesini kaybetmiş, ne olacak ben hemen silerim, sen de ne güzel çocuk yetiştirmişsin” mi diyecekler bana?
—Bana kötü diyen arkadaşlar, bunu ilk kez burada duyuyorum. Zira beni gitmeye ikna eden sözlerden biri de bu dur. Çünkü “kötü insan” kelimesi benim için çok önemlidir. İyi insan olmak icin uğraşıp, hayatını boyle idame etmis biri olarak, hem saçını süpürge et, hem de sonunda insanlar sana “kötü insan” desin, ne gerek var degil mi?
— Eşimle son kez ciddi ciddi konuştum ve sonuca varamadım, benim idare edemediğimi, herseyin benim elimde olduğunu söyledi. Eyvallah dedim, birbirimizi yıpratmaya gerek yok, olmuyorsa birbirimizi mutlu edemiyorsak bu işi bitirelim, ben kaldıramıyorum, demekki bana ağır geldi dedim. O da Türkiye ye git kafanı dinle, sonra konuşalım dedi. Ok dedim ve gittiğimde donmeme konusu kafamda netleşti.
—Ertesi gun, sabah bizim kız geldi, lütfen konuşabilir miyiz dedi. Hani bazı çok bilmişlere göre ben vicdansiz biriyim ya, çekil karşımdan deyip kenara, sizden kurtuluyorum, vicdanım da rahat, düşünüp üzülmem deyip kenara itmedim. Gel canım konuşalım tabiki dedim. Bana sarıldı, dakikalarca ağladı, dayanamadım bende ağladım. Kapıyı yüzüne çarpıp seni dışarda bıraktığım icin çok özür dilerim. Nolur beni bırakıp gitme, sen gidersen ben yasayamam. Biliyorum çok korkunc şeyler yapıyorum bazen, ama söz veriyorum dikkat edicem ve aynılarını yapmamaya caliscam. Sen benim annemsin, ben gece uyumadan düşündüm, sen beni bırakıp gidersen ben yine de çocuklarıma, sizin anneanneniz diye senin resmini göstercem. Sen bizim annemizsin, nolur bana tekrar kızım de, ben sensiz nasıl yasarim bilmiyorum” dedi ve bana mektup yazmış, mektupta da aynı benzer şeyler yazılı.
— Şimdi çocuk bana böyle dedikten sonra, tabiki ben vicdanımı bi kenara bırakarak, eşimle bu konuda anlaşamıyoruz diye çocukları üzmeyi göze alamam. Evet Türkiye’ye gidicem bir kaç güne (hala eşimin bilet almasını bekliyorum, valizlerim hazır
)
—Sanırım ya ben anlatamadım, yada bazı arkadaşların hayat tecrübesinden dolayı, beni temizlik yapıp, çocukları hazırolda bekleten biri gibi sandılar. Ben tv ünitesinin altını kutu oyunlarla doldurdum, canları sıkıldığında tv tabletten çok, 1 kutu alıp benimle oynasinlar diye. Çünkü kendi kendilerine 2 kardeş oynamayı pek sevmiyorlar, benimle oynamak icin çekiştiriyorlar beni, bende elimden geldiğince oynamaya çalışıyorum.
—Bazı arkadaslar saygı da saygi diye tutturmuş diyorlar. Evet gerçekten saygi benim için çok önemli. Çünkü çocukta olsa ben insanlara saygi duyuyorum ve kiymet veriyorum. Aynısını beklemek hakkım degil mi? Türkiye de bazı arkadaş ve akrabalarımdan görüyordum. Çocuklarına bağırıp çağırıp, itip kakıp, hakaretler ediyorlar, ben be yaparım ne de yapılmasına müsade ederim. Birkaç gün önce yengemle telefonda konuşuyorum, yeğenim arkadan annesine “köpek” diyor. Benim zoruma gitti ama annesi umursamadı birsey demedi. Bazı insanlar icin bu durumlar normal olmuş. Ama benim çocuğum bana kopek diyemez. İsteyenler boyle yetiştirebilir. Cocuklari kendilerine herseyi yapabilir, herseyi diyebilir ama benim doğurduğum çocuk bana kopek yada salak diyemez. Doğurmadığım derse de, saygısızlık ederse de, ikinci de beni yanında bulamaz.
Sevgiler..