eşimin kızı ve sorunlar

buttercan .!.:

Arkadaşlar merhaba
Ben yaklaşık 1 yıl önce evlendim, yurtdisindayim. Eşimin eski esinden 12 yaşında kızı ve 7 yaşında oğlu var. Anneleri vefat etmis, yaklaşık 6 yıl önce. Benim çocuğum yok. Evlenirken çocuklari hiç dert etmedim, çünkü genel itibariyle çocuklarla iletişimim çok iyidir ve yeğen vs.. çok ta çocuk baktım. Özümde herkeste iyi bir insan olduğumu söyler ama eşimin kızıyla yaşadığım sorunlar gerçekten beni illallah ettirdi. Çok guzel bir hayatim vardı, severek bilerek isteyerek evlendim. Bu kız hayati bana zindan ediyor. Bir gün iyi, iki gun kötü. Sadece bana degil, özünde çok kıskanç bir kız. Hiç arkadasi yok diyebilirim. Bütün gun evi dağıtır döker, afedersiniz donlarını yerlerden toplarım, temizlerim, yediririm içiririm, her gun baştan asagi kıyafetlerini değiştirip yıkayıp tertemiz okula yollarım. Severim, ilgilenirim. Ama ben kendime birsey aldığımda, babası bana bir hediye aldığında çok kıskanıyor ve benimle konuşmuyor, suratıma dusman gibi bakıyor. Daha anlatamadigim çok şey. Ben uyumadan odasına gitmez, benim lafımı hiç dinlemez. 1 senedir ayakkabıyla evde dolaşmamasi gerektiğini, elleriyle pilav yada yemek yememesi gerektiğini, yemekten sonra yağlı elleriyle saçlarına dokunmaması gerektiğini, ellerini yıkaması gerektiğini bir türlü öğrenemedim. Babasına her dediğimde “o çocuk”. O yüzden eşime artık cok bisey demiyorum. Onun yüzünden sürekli aramızda sorun olsun istemiyorum. Ama eşimde işine geldiğinde onlar senin çocukların der, ben en ufak sesimi yükseltip kızsam, bana tepki verir. Eee diyorum madem çocuğum neden kızıyorsun. İnsan çocuğuna kızamaz mi sesimi cok nadir yükseltilirim. Bütün gun ehli keyif, ellerini sıcak sudan soguk suya sokmam, artık başedemiyorum, 50 kere söylüyorum yapmiyor diye, içim rahat etmiyor diye birsey söylemiyorum. Kafam çok karışık. Bu hep böyle mi olacak. Psikolojim bozuldu valla. Birazcık saygı bekliyorum. Saygı sıfır. Ben hayatlarını bu kadar güzel yapmaya çalışırken, azıcık saygı beklemek çok mu? Çocuğu olanlarla evlenmek hep böyle sorun mu? Offff offf çok zorr

Genişletmek için tıkla...

buttercan .!.:

bu dediğinizi 2 gun denedim, inanın yatağının içi kiyafetler, dolabı karman çorman, yerler pislik içindeydi, temizlemek yine bana kaldı. Kiskanclik konusuna gelince, dediğim gibi sadece bana karşı degil, yapısı itibariyle herkesi çok kıskanıyor. İyilikten başka birsey yapmayıp, karşılığında hep saygısızlık görünce insan bir kaç laf ediyor. Annelerini kaybetmeleri benim suçum degil ki. Bu durumda ki çocuklar hep böyle saygısız ve sorunlu mu oluyor? Zira öyleyse sanırım ben daha fazla dayanamam herseyi yap yap, yaşlandığımda bana 1 bardak su vermeyecekse, saygı göstermeyecek se, neden?

Genişletmek için tıkla...

buttercan .!.:

Arkadaşlar merhaba
Ben yaklaşık 1 yıl önce evlendim, yurtdisindayim. Eşimin eski esinden 12 yaşında kızı ve 7 yaşında oğlu var. Anneleri vefat etmis, yaklaşık 6 yıl önce. Benim çocuğum yok. Evlenirken çocuklari hiç dert etmedim, çünkü genel itibariyle çocuklarla iletişimim çok iyidir ve yeğen vs.. çok ta çocuk baktım. Özümde herkeste iyi bir insan olduğumu söyler ama eşimin kızıyla yaşadığım sorunlar gerçekten beni illallah ettirdi. Çok guzel bir hayatim vardı, severek bilerek isteyerek evlendim. Bu kız hayati bana zindan ediyor. Bir gün iyi, iki gun kötü. Sadece bana degil, özünde çok kıskanç bir kız. Hiç arkadasi yok diyebilirim. Bütün gun evi dağıtır döker, afedersiniz donlarını yerlerden toplarım, temizlerim, yediririm içiririm, her gun baştan asagi kıyafetlerini değiştirip yıkayıp tertemiz okula yollarım. Severim, ilgilenirim. Ama ben kendime birsey aldığımda, babası bana bir hediye aldığında çok kıskanıyor ve benimle konuşmuyor, suratıma dusman gibi bakıyor. Daha anlatamadigim çok şey. Ben uyumadan odasına gitmez, benim lafımı hiç dinlemez. 1 senedir ayakkabıyla evde dolaşmamasi gerektiğini, elleriyle pilav yada yemek yememesi gerektiğini, yemekten sonra yağlı elleriyle saçlarına dokunmaması gerektiğini, ellerini yıkaması gerektiğini bir türlü öğrenemedim. Babasına her dediğimde “o çocuk”. O yüzden eşime artık cok bisey demiyorum. Onun yüzünden sürekli aramızda sorun olsun istemiyorum. Ama eşimde işine geldiğinde onlar senin çocukların der, ben en ufak sesimi yükseltip kızsam, bana tepki verir. Eee diyorum madem çocuğum neden kızıyorsun. İnsan çocuğuna kızamaz mi sesimi cok nadir yükseltilirim. Bütün gun ehli keyif, ellerini sıcak sudan soguk suya sokmam, artık başedemiyorum, 50 kere söylüyorum yapmiyor diye, içim rahat etmiyor diye birsey söylemiyorum. Kafam çok karışık. Bu hep böyle mi olacak. Psikolojim bozuldu valla. Birazcık saygı bekliyorum. Saygı sıfır. Ben hayatlarını bu kadar güzel yapmaya çalışırken, azıcık saygı beklemek çok mu? Çocuğu olanlarla evlenmek hep böyle sorun mu? Offff offf çok zorr

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Normalde konuları birbirinden bağımsız değerlendirmeye çalışırım ama bu konuda küçük yaşta annesiz kalmış 2 çocuk var ve konu sahibesinin ilk açtığı konudaki detaylar kızın davranışlarını açıklayıcı bence.

Konu sahibesi 2021 Şubat'ından beri çocuklarla, Mart ayında üye annesine ailesine özlemini dile getirmiş, evlendiği için pişman olduğunu yazmış, kocaman kadınlar olarak bizler dahi annemizi özlerken bacak kadar çocukların ölmüş annelerinin hasretiyle farklı davranması normal değil mi?
Çocukların annesi oğlana hamileyken kanser olmuş, bebeğinin kokusuna doyamadan da vefat etmiş, küçük olan o süreci anlamamıştır ama kız 6 yaşındaymış annesinin hastalığını acılarını anlamıştır yavrucak, ki çocuk düşünceli ve aslında yaralı bir kız, üyenin fotoğraftan rahatsız olup olmadığını bile sormuş.

Bu çocuklar yarım kalan sevgiyi, sıcaklığı istiyor, annelerinin yerini kimse alamaz ama abla sevgisi şefkati gösterilebilir.

Genişletmek için tıkla...

LOTUS0 .!.:

Uyenin alintiladiginiz mesajlarindaki konular ciğerimi yaktı. Sikayet ettikleri şeylere inanamadim. Allah hiçbir yavruyu annesiz koymasın, kimsenin eline bırakmasın.

Genişletmek için tıkla...

Maksadım konu sahibesini suçlamak da değil ama kendisi bile annesini ailesini yeğenlerini özlerken, 12 yaşındaki bir çocuğun belki de tümüyle anne özleminden kaynaklanan ve ergenlikle birlikte kendisini daha çok hissettiren anne hasretini de anlaması gerekir.

Bir kısmımız belki küçük yaşta annesini veya babasını kaybetti, bir kısmımız yetişkin yaşta ebeveyn kaybı yaşadı, babam vefat ettiğinde evli çocuklu 38 yaşında kadındım, 11 yıl oldu hala babamdan biraz bahsedelim gözyaşlarım istemesem de akıyor özlüyorum, beni niye bıraktın diyorum, hele anne kaybı daha bir başkadır, anneannemin annesi öldüğünde 90 yaşındaydı, anneannemde 60'larında torun sahibi kadın, annesini her özlediğinde ah anacım deyip içli içli ağlardı, küçük yaşta ölüm acısı yaşamak başlı başına bir travma, çocuğun psikolojik destek alması lazım, o arada tabii ki babasının, babasının eşinin sevgisini de sınayacaktır, konu sahibesi bunlarla baş edebilmenin yollarını bulacak veya ayrılacak

Mune .!.:

Maksadım konu sahibesini suçlamak da değil ama kendisi bile annesini ailesini yeğenlerini özlerken, 12 yaşındaki bir çocuğun belki de tümüyle anne özleminden kaynaklanan ve ergenlikle birlikte kendisini daha çok hissettiren anne hasretini de anlaması gerekir.

Bir kısmımız belki küçük yaşta annesini veya babasını kaybetti, bir kısmımız yetişkin yaşta ebeveyn kaybı yaşadı, babam vefat ettiğinde evli çocuklu 38 yaşında kadındım, 11 yıl oldu hala babamdan biraz bahsedelim gözyaşlarım istemesem de akıyor özlüyorum, beni niye bıraktın diyorum, hele anne kaybı daha bir başkadır, anneannemin annesi öldüğünde 90 yaşındaydı, anneannemde 60'larında torun sahibi kadın, annesini her özlediğinde ah anacım deyip içli içli ağlardı, küçük yaşta ölüm acısı yaşamak başlı başına bir travma, çocuğun psikolojik destek alması lazım, o arada tabii ki babasının, babasının eşinin sevgisini de sınayacaktır, konu sahibesi bunlarla baş edebilmenin yollarını bulacak veya ayrılacak

Genişletmek için tıkla...

LOTUS0 .!.:

Bu yola, cocuklarla cok iyi anlasirim diye cikmis. Baş etme yollari bulacağını sanmıyorum. Yazik yavrum terkedilme korkusu mu yaşıyor acaba? Banyoya bile birlikte girmek istiyor. Annesinin fotoğrafının olmasına kizabilme ihtimaline varana kadar düşünüyor. Bundan dolayi kizarsa beni birakir mi diye endise ediyor. Kolay bir hayat demiyorum buna. Ama kendi riza gostermis.

Bu arada sizin de başınız sagolsun. Mekani cennet olsun babanizin.

Genişletmek için tıkla...

bezaaa .!.:

"Bu kadın artık sizin anneniz" diyince çocuk annesi gibi mi görecek kadını? Evlenmeden önce ne kadar vakit geçirmişler, ne kadar sevmişler, kabul etmişler? Oh babamız bir kadınla evlensin al anne desin. Yok öyle bir şey anneleri falan değil. Çocukla kadın doğal bir bağ kurulmadıkça böyle davranır, anne gibi görmez. Hoş olsa da görmeyebilir, görmesin ama sevebilir en azından. Çocuk konu sahibini hiç sevmemiş.

Genişletmek için tıkla...

buttercan .!.:

Arkadaşlar merhaba
Ben yaklaşık 1 yıl önce evlendim, yurtdisindayim. Eşimin eski esinden 12 yaşında kızı ve 7 yaşında oğlu var. Anneleri vefat etmis, yaklaşık 6 yıl önce. Benim çocuğum yok. Evlenirken çocuklari hiç dert etmedim, çünkü genel itibariyle çocuklarla iletişimim çok iyidir ve yeğen vs.. çok ta çocuk baktım. Özümde herkeste iyi bir insan olduğumu söyler ama eşimin kızıyla yaşadığım sorunlar gerçekten beni illallah ettirdi. Çok guzel bir hayatim vardı, severek bilerek isteyerek evlendim. Bu kız hayati bana zindan ediyor. Bir gün iyi, iki gun kötü. Sadece bana degil, özünde çok kıskanç bir kız. Hiç arkadasi yok diyebilirim. Bütün gun evi dağıtır döker, afedersiniz donlarını yerlerden toplarım, temizlerim, yediririm içiririm, her gun baştan asagi kıyafetlerini değiştirip yıkayıp tertemiz okula yollarım. Severim, ilgilenirim. Ama ben kendime birsey aldığımda, babası bana bir hediye aldığında çok kıskanıyor ve benimle konuşmuyor, suratıma dusman gibi bakıyor. Daha anlatamadigim çok şey. Ben uyumadan odasına gitmez, benim lafımı hiç dinlemez. 1 senedir ayakkabıyla evde dolaşmamasi gerektiğini, elleriyle pilav yada yemek yememesi gerektiğini, yemekten sonra yağlı elleriyle saçlarına dokunmaması gerektiğini, ellerini yıkaması gerektiğini bir türlü öğrenemedim. Babasına her dediğimde “o çocuk”. O yüzden eşime artık cok bisey demiyorum. Onun yüzünden sürekli aramızda sorun olsun istemiyorum. Ama eşimde işine geldiğinde onlar senin çocukların der, ben en ufak sesimi yükseltip kızsam, bana tepki verir. Eee diyorum madem çocuğum neden kızıyorsun. İnsan çocuğuna kızamaz mi sesimi cok nadir yükseltilirim. Bütün gun ehli keyif, ellerini sıcak sudan soguk suya sokmam, artık başedemiyorum, 50 kere söylüyorum yapmiyor diye, içim rahat etmiyor diye birsey söylemiyorum. Kafam çok karışık. Bu hep böyle mi olacak. Psikolojim bozuldu valla. Birazcık saygı bekliyorum. Saygı sıfır. Ben hayatlarını bu kadar güzel yapmaya çalışırken, azıcık saygı beklemek çok mu? Çocuğu olanlarla evlenmek hep böyle sorun mu? Offff offf çok zorr

Genişletmek için tıkla...

Buyuk_umutlar .!.:

Bu yaşlarda insanin kendi çocuklari da asi ola biliyor. Ama tabi o kizin size tavri çok yalniş. Eşinize bana karişma kendi çocugum olsa nasil davranicaksam oyle davranicam. Anne olarak sesimi de yukselticem. Kocaman kiz olmuş. Babasi olarak sen soylemeli degil misin annesine saygili olmasini? Çocuk diyorsun ama çocuk falan degil. Temiz olmali, saygili olmali. Arkadaşi falan yok. Yemek yemesini dahi bilmiyor. Saçi başi yağ. Donlari evin ortasinda. Yaptiginin yalniş olduğunu soylemeyeyim mi? Boyle bir konuşma yap. Kendin nasil biliyorsan oyle de eğit. Dokduklerini toparlamasini soyle, eşin kizarsa da karişma çocuğuma titiz olmayi ogretiyorum de. Surekli çocuğum kizim gibi laflar kullanirsan eşin de bilinçaltinda kabullenicek. Yoksa ne yapsan baticak adama. Ama biraz hassas konu. Çunki anne hasreti çeken çocuklar var ortada. Davranişlarinda bunlari da hesaba kat. Ki katiyorsundur muhakkak

Genişletmek için tıkla...

Aslindasinirlibiridegilim .!.:

Siz az önce annesini 6 yaşında kanserden kaybeden ve şu an sadece 12 yaşında olan bir çocuğa karşı babasını böyle doldurmasını mı tavsiye ettiniz konu sahibine? Alıntıladığım kısımda koyu renkte belirttiğim bölümü umarım ben yanlış anlamışımdır. Sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Buyuk_umutlar .!.:

Yaşadigi zorluklarin ustesinden gelmesi gerekli. Acilarina siginip kalan bir çocuk hayatinda asla mutlu olamaz. Siz ona babasini doldurmak diyorsunuz ama ben ona babanin da destegiyle konu sahibinin gerçek annelik yapmasi diyorum. Çunki anne gibi davrandiginda eleştiri aliyor konu sahibi. Ben anlayişsiz degilim. Çocuklarini kaybetmiş bir anneyim. O yuzden acisi var diyerek eskiye takilip kalmak yerine yardimlaşarak normal hayata donmenin daha dogru olduğunu savunuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aslindasinirlibiridegilim .!.:

Cocuk 20 yasında olsaydı size canı gönülden katılırdım ama 12 yasında bir çocuktan bu bilinci beklemek büyük bir haksızlık değil mi sizce? Uzman yardımı almak en doğrusu konu sahibi ve çocuk için. Bu arada sizin de başınız sağolsun Allah bir daha öyle bir acıyla sınamasın.

Genişletmek için tıkla...

Buyuk_umutlar .!.:

Tesekkur ederim. Amin((
Ben zaten annesi için yazdim. O da zor durumda. Destek bile alsalar babasi eşine annelik hukuku vermemiş sanki. Benim dediklerim konu sahibinin eşine diyeceyi sozler. Yani onun dusuncesinin değişmesi yonunde. Destek de alsalar eşi çocuklarina annesi gibi davranmasina izin vermedigi surece konu sahibi hep zorluk çekicek

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Ölüm acısını yaşamış herkesin başı sağ olsun, bizler psikolog değiliz ama annelik tecrübesine dayanarak yazarsam kaybetme korkusu ve sevgi açlığı çekiyor olma ihtimali çok yüksek.
Konu sahibesiyle evlenmeden önce eşi 6 yıl boyunca çocuklara kendisi bakmış belki o arada hayatına başka kadın veya kadınlar girip çıktı çocuklar buna şahit oldu, belki tam bağlanırken terk edildiler bunları bilemiyoruz.
Ayrıca şu da var, siz elinizden gelenin en iyisini yapsanız da bir ebeveynin yerini diğeri tam olarak dolduramıyor çocuk mutlaka kaybettiği ebeveynin eksikliğini hissediyor, okula gidiyorsunuz diğer arkadaşlarınız tatilde annesiyle yaptığı etkinliklerden bahsederken siz belki babanızla kös kös evde oturuyor oluyorsunuz, regl oluyorsunuz duygusal bir karmaşa yaşıyorsunuz paylaşacak bir anneniz yok.

Eşimle nişanlıyken annesi tarafından terk edilmiş babası, babaannesi ve dedesiyle yaşayan bir akrabasıyla tanıştım, delikanlı o zamanlar 15 yaşındaydı, ki bende henüz 20 yaşındaydım, aşırı bir ilgi bekledi benden, abla abla peşimde dolaşıp durdu, ne anlatsam sanki önemli ve özel bir şey anlatıyormuşum gibi ilgiyle dinledi, sürekli tensel temas kurmak istedi, ellerimi tutardı yanıma yanaşırdı, çocuk belli ki ilgiye sevgiye açtı çünkü baba hastalığından dolayı ilgilenememiş, babaanne ve dede de yaşlıydı.

Bazı çocuklara sevginizin samimiyetini göstermek, onların güvenini kazanmak kolay değil, cidden çok emek ve sabır istiyor ve genel olarak çocuk büyütürken istikrar ve ebeveynlerin birbiriyle uyumlu kuralları, dayanışması olması gerekiyor, bizler çocukluğumuzu ya unuttuk veya çocuk dünyası nasıl olur tam kestiremiyoruz, onlar bizden çok başka bir dünyaya sahip, ergenlik zaten kasırgada denize açılmak gibi bir şey, o dönem evliya sabrı gerektiriyor.

Genişletmek için tıkla...

Aslindasinirlibiridegilim .!.:

Evet farklı bir bakış açısı. Kesinlikle anne rolü üstlenmeli. Ama ben de babasını çocuk yaşta kaybeden ve daha sonra annesinin yeni eşiyle yaşayan bir kız çocuğuydum. Annemin eşi bana baba gibi davranmaktan ziyade abi gibi yaklaştı. Benim hatalarımda hep annem uyardı beni, annemin eşi değil. Yani bir süre tüm hatalarımı görmezden gelip annemle benim halletmemi bekledi. Daha sonra beni babamın mezarina dahi götürüp benimle dua etti vs. O noktadan sonra baba figürü olarak saygımı kazandı benim. Bu konuda da konu sahibi "anneyim ben kizarim da severim de" rolünden ziyade ilk aşamada abla gibi yaklaşıp sadece sevgisini verse ve çocuğun tüm hatalarini babasi çocuğa tek tek anlatsa daha iyi olur gibi geliyor bana. Zaten şu sıkıntıları atlatabilseler ileride annelik de yapar, yapmalı da zaten o çocuğa eminim. Umarım düzelir...

Genişletmek için tıkla...

LOTUS0 .!.:

Bugün bir yanı eksik cocuklara uzulmekten mahvoldum. O cocuk nasil simdi? Iyi bir egitim alabildi mi, hayatini kurabildi mi? Mutlu ve huzurludur umarim.

Genişletmek için tıkla...

Artık 44 yaşında birisi ve evet ben bir daha görmedim ama yakınen gören bilenlerden aldığım haberler içimi rahatlatmıştı çünkü okumuş çalışıyormuş ve babasına da bakıyormuş, o sevgiye muhtaç çocuktan güçlü bir adam çıktı demişlerdi
Haber aldığım akrabalar vefat ettiği için daha ayrıntılı bilmiyorum ama kim bilir belki evlenip çoluk çocuğa da karışmıştır

Mune .!.:

Artık 44 yaşında birisi ve evet ben bir daha görmedim ama yakınen gören bilenlerden aldığım haberler içimi rahatlatmıştı çünkü okumuş çalışıyormuş ve babasına da bakıyormuş, o sevgiye muhtaç çocuktan güçlü bir adam çıktı demişlerdi
Haber aldığım akrabalar vefat ettiği için daha ayrıntılı bilmiyorum ama kim bilir belki evlenip çoluk çocuğa da karışmıştır

Genişletmek için tıkla...