- 25 Şubat 2013
- 1.079
- 644
- 46
- Konu Sahibi cesursincap
- #1
14 aylık evliyiz. Eşim babasıyla konuşmuyor ve bu durum bizim evlilik sürecimizde ailesiyle çok yakın olamamama neden oldu. Zaten aileyle o kadar çok farklılığımız var ki. En başta mezhep farklılığı, daha sonra yetişme, hayata bakış ve bunun gibi şeyler. Annesinin yanına gidersem tek gitmek zorundayım çünkü eşim babasıyla karşılaşmamak için benimle gelmez. Annesiyle ya ablasının evinde görüşür ya da annesini biz alırız bize geldiğinde görüşürler. Evliliğimiz de diğer çocuklarının evliliği gibi olmadı dolayısıyla. Geleneklerden uzak, hiçkimse hiçbirşeye karışmadı. 2 ay nişanlı kaldık ve herşeyi ikimiz hallettik. Eşim babasının parasını istemediğinden diğerlerine yapılan maddi yardımlar da yapılmadı, zaten onlardan da öyle bir teklif gelmedi. Aileden en son evlenen eşim ve kendisinden once evlenen bütün kardeşlerine büyük destekleri var. Ama onlardan da hiç destek görmedik. Ben biraz soğuk bir insanım. Öyle hemen kaynaşamam. Sonu “ciğim’ ile biten cümleler kuramam. Sadece eşimin ailesine değil. Kendi anneme bile bugüne kadar anneciğim demiş değilim. Ama kesinlikle saygısız bir insan değilim. Evime geldiklerinde ya da ben gittiğimde elimden geleni yapmaya çalışırım. Bir de eltim var. Çok tatlı bir kız. Çok seviyorum. Kayınvalidemin anneciğim anneciğim diye peşini bırakmaz. Ama bunu samimi yapıyor. Numaradan değil yani. Her gün mutlaka telefonlaşırlar. Geçen yıl tayinleri çıktı şu anda şehirdışında yaşıyor onlar. 5 yıllık sanırım evliler. Bütün aile benden o olmamı istiyor. Beni sürekli eltimle karşılaştırıyorlar. Onun gibi hareket etmemi bekliyorlar. Bu arada eltimi sevmediğimi, kıskandığımı falan düşünmenizi istemiyorum çünkü gerçekten ben de seviyorum. Ama yapı olarak çok farklıyız. Onun ailesiyle kayınvalidemler birbirleriyle çok benzeşiyorlar. Gelenek, görenekleri, aileleri herşeyleri aynıya yakın. En büyük avantajları bu diye düşünüyorum. Ona gösterilen özenin minicik bir parçası bile bana gösterilmedi. O bu şehirdeyken gelinim çalışıyor diye kayınvalidem tencere tencere yemek pişirip verirdi. Eve geldiğinde yorulmasın diye. Kızım lafı ağzından düşmez. Bana bir kere bile kızım demedi gerçi ben de ona anne demiyorum. Bize 2 kilo bir turşu yapmış geçen hafta ellerim uyuşa uyuşa yaptım dedi. Onlara yapılan verilenlerin haddi hesabı yok. Görümcem yüzüme eltin gibi olamazsın bile dedi. Gerçi ben de onun gibi olmaya çalışmıyorum zaten dedim. Geçen hafta kayınvalidem hastalanmış. Ishal, kusma falan. Sabah eşimle konuşmuştu telefonda hastayım demedi. Öğleden sonra kaynım aradı abi annem hasta onu hastaneye götürün diye. Biz hemen koştuk gittik. Tabi benim canım sıkıldı. Biz aynı şehirdeyiz ve daha sabah konuştuk neden bize söylemedi diye. Aldık hastaneye gittik. Orda serum falan takıldı eve geldik. Yol boyu kaynım aradı eeee siz niye annemi sormuyorsunuz, hastaneye götürmüyorsunuz falan. Sanki bize söyledi de biz oralı olmadık. Ertesi gün yine uğradık eşim hazır su aldı götürdü çeşmeden içmesin diye. Dün annesiyle konuşuyor yine annesi suyum bitti diye su bekliyor bizden ki evimiz şehrin öbür ucunda ve annesinin evinin karşısı bakkal. Sonra da sizi rahatsız etmemek için hasta olduğumu söylemedim diyor bilmiyorum. Kafam karışık. Akşam kaynım aradı. Bu arada benden 10 yaş küçük. Bana akıl veriyor. Yenge sen annemi ara anneciğim neden bize söylemiyorsun hastalanınca bak çok üzülüyorum de, ısrarcı ol, her gün ara sor. Bunun gibi şeyler. Bu kadar düşüncelisiniz madem 2.5 ay once ben düşük yaptığımda neden kimse benim yanıma gelmedi, arayıp sormadı diyemedim. Bir kez kayınvalidem aradı yarım ağız ne yapalım kısmet dedi, 1 hafta sonrasında da görümcem aradı. Arayacaktım da unuttum geçmiş olsun dedi kapattı. Ben bu şehirde 70 yaşında bakıma muhtaç annemle tek yaşıyorum. Bana bakacak kardeşim, ablam, akrabam kimsem yok. Tamamen yapayalnızım. Eşimin ailesiyle bir bağ kuramadım. Onlara karşı da nasıl davranacağım bilemiyorum.
