- 9 Nisan 2018
- 157
- 90
- 32
KV den habersiz ayrilmaniz hic hos olmamis , ben de 3 ay kadar kalmak mecburiyetinde kaldim kv nin evinde, kendime ait ozel alan dusuncesi hic olmadi ayrica aslan yattigi yerden belli olur hic daginik tutmadim kaldigim odayi. Ben sizi suclu buldum nedense
Ne zaman derdim olsa kendimi burada buluyorum gerçekten.
Evliliğin bu kadar zor olduğunu bilsem kesinlikle evlenmezdim.
Beraber yaşar yine de evlenmezdim.
Çok yoruldum.
Eşim benden 10 yaş kadar büyük.
Başlarda bu avantajdı yani beni anlıyor sanıyordum.
Şimdi düşünüyorum da aşktan gözüm kör olmuş sadece.
Bilmiyorum ama bence bu sorunların temelinde ailesiyle beraber yaşıyor olmamız var.
Belki de zaten kişiliği böyle.
4 yıldır evliyiz. Eşimim ailesi çok iyi yani gelmeme gitmeme fazla karışmazlar.
Ama eşim başka bir yere çalışmaya gitti ve 1 yıl kadar sonra gelecek.
Sırf gelecekte daha iyi şartlarda yaşayalım diye gitti ve zor bir işte çalışıyor.
İhtiyacınız var mı derseniz bence yoktu hatta etrafımdaki herkese göre yoktu kendi evimiz var zaten ikimizde çalışınca yeterdi....
Ki yeteceği belli olmasına rağmen o biraz daha yatırım yapmak istiyor diye ailesiyle kaldık.
Ama o beni bırakıp çalışmaya gitti. Ben gitme dememe rağmen 2 ay beni ikna etmeye çalıştı, yeri geldi kavga etti. Ki bu ikna konuşmaları hep kavgayla bitti.
En sonunda ne yaparsan yap dedim. Bıkmıştım tartışmaktan.
Ben ise ailesinin yanında kalmaya devam ettim.
Çalışan bir bayan olduğum için akşamdan akşama eve geliyordum sorun çok yaşamıyordum.
Ama son zamanlarda kv nin odama girmesi beni rahatsız etmeye başladı önceleri girer pencereyi açar çıkardı.
Bundan da rahatsız olurdum ama ses etmezdim.
Sonuçta benim o evde ki tek alanım orası. Ona da müdahale edilmesi zoruma gidiyordu.
En son odanı temizle yatağının altını da temizle çok kirli şakayla karışık kontrol edecem dedi.
Sonra arkadaşları eve gelmiş odaları gösterirken odam dağınık diye utanmış.
Bende burası benim odam burayı kimseye göstermemelisin zaten dedim. Ama anlamadı anlamazlıktan geldi.
Bir hafta sonum var her gün işe gidiyorum ama kv ile kaldığım için haftasonuda işe gider gibi geçiyor maalesef...
Bir gün geç kalktım ama gerçekten o kadar yorulmuşum ki ne alarmı ne de evde ki seslere uyanamamışım. Ve sonrasında azarı yedim yine şakayla karışık 'Sana çok yumuşak davranıyorum gelin olmayı öğretemedim falan filan....
İnsan kendi annesi olsa kavga tartışabilir kv olunca tartışamıyorum çünkü bir kere ilişkimiz o raddeye gelirse bir daha düzelmez diye düşünüyorum.
Ben de kaç ayın birikmişliğiyle son olayla beraber evden ayrılcam dedim eşime. O da baktı ben kararlıyım annesini aradı konuştu.
10 gün sonra ayrıldım. Eşim o gün bir şey demedi.
Ama beni bazen 2 gün aramadı ben ayrıldıktan sonra. Ki normalde hergün görüntülü konuşurduk. Kavga etsek bile. Bazen 1 dk konuştuk günde. Sırf evden ayrıldığım için tepkisini beni arayıp sormayarak gösterdi.. Ama her gün yine de ona msj attım.
Beni aramadığı bu 2 günlerden birinde hastaneye yattım ve onun haberi 2 gün sonra aradığında oldu. Hem benimle ilgilenmediği için kızgındım hem de onu endişelendirmek istemedim.
Haberi olduğunda ise insan bir korkar demi karısını hastaneye yatırmışlar.
Çok da umrunda olmadı....
Bugün bu konuyu açtığımdaysa ben ona haber vermediğim için yine ben suçlu oluyorum.
ben de arasaydın öğrenirdin dedim ama ben haber vermeliymişim....
Bugünse bir tartışma oldu. O buradan ayrıldığında benim yapmam gereken 3 şey varmış..
İşime devam etmek.
Annesine babasına göz kulak olmak.
Para biriktirmek.
Ben evden ayrılarak son 2 sini yapmamışım....
Ama o orada zor şartlar altında çalışıyormuş...
Ona karşı mahcup olmalıymışım.
Çünkü o bizim için çalışırken ben sadece kendi rahatımı düşünmüşüm.
Benimle nasıl bütün hayatını geçireceğini bilmiyormuş.
Zora gelince her zaman kaçıyormuşum....
Bencilmişim.
Böyle devam edersem benimle yaşayamazmış...
Bu kelimeleri evlilik hayatımız boyunca kaç kere duyduğumu tahmin edemezsiniz..
İhtiyacımız olmadığı halde sırf o istiyor diye annesigilin yanında yaşadım.
İşsizlik dönemlerinde ona iş buldum parasını beğenmeyip işe başlamadı.
Neyse dedim.
Her kavgamızda düşmanıymışım gibi davranıp ailesinin yanında olduğumuz halde günlerce yüzüme bakmadığı oldu. Ayrı yatağa gittiği oldu...
Her kavgamızda derdimi anlatamadığım anlamayıp beni suçladığı için gözlerim doluyordu. Ve sırf ağlıyorum diye daha çok kızıp daha çok bağırıyor.
Ağlayarak çözecekmisin diyor ama sinirden ağlıyorum ve isteyerek değil gerçekten bende nefret ediyorum bu huyumdan o da 4 yıldır öğrendi elimde olmadığını gözyaşlarımın öylece aktığını ama sen kendini temize çıkarmak için yapıyorsun oluyor hep.
Belki de hep negatif yönlerine odaklandım bilmiyorum.
Ama derdimi anltamıyorum.
Ne zaman anlatmaya kalkışsam suçlu çıkıyorum.
Artık o kadar yoruldum ki bakıyorum ki kavga ediyoruz. Tamam diyip elimden geldiğince kısa kesip kapatıyorum. Derdimi anlatmaktan dahi vazgeçtim.
Abartıyorsam lütfen abarttığımı yüzüme söyleyin.
Ne düşünüyorsanız açıkca söyleyin lütfen.
Ne yapmalıyım...
* Evden habersiz ayrılmışım gibi algılanmış. Kararı verdiğim gün eşimi arayıp söyledim. O da annesiyle konuştu. Bir on gün sonra ayrıldım. Kalmak istediğim yeri de ona gösterdim. Yani süreçten ikisininde haberi vardı. Evi eşim gittikten 8 ay sonra terkettim.
Çok doğru.Eşin sana psikolojik şiddet uyguluyor ve kendini sürekli suçlu hissetmene neden oluyor.Suistimale uğruyorsun.Evli kadın kocası yanında olsa da olmasa da mecburiyet yoksa anne babasıyla dahi zor kalır değil ki kayınvalide ve kaynana.Eşin yaşı büyük diye seni yönetmeye çalışıyor.Sen karşı gelince de seni suçluyor.Kendine dışarıdan bakmayı dene.Hayatın gerçekten yorucu.Gerekeni yap.Ömür bir tane , bu yaşlar da geri gelmicek.Eşinize haber vermişsiniz zaten ayrılırken. Sizi orada yaşamaya zorlamasına baştan niye net bir tepki vermediniz ki? Belki de bu yüzden evlenmezdiniz ama ikiniz de mutsuz olmazdınız böylece.
Çözüm yolu öneremiyorum, psikolojik şiddet uyguluyor resmen eşiniz sırf onun dediklerini yapasınız diye. Siz de suçlu hissedip yapmak zorunda kalıyorsunuz. Ben çekmezdim sanırım. Gelecek görüyor musunuz ilişkinizde? Görüyorsanız terapiste gidin ama düzeleceğini pek sanmam.
anlattığınız kadarıyla eşiniz çok despot, herşey kendi istediği gibi olsun istiyor. sizin istekleriniz duygularınız umrunda değil. hayat arkadaşı bu demek değil. rızanız ve ihtiyacınız olmamasına rağmen 1 seneliğine gitmiş ki çok uzun bir süre.Ne zaman derdim olsa kendimi burada buluyorum gerçekten.
Evliliğin bu kadar zor olduğunu bilsem kesinlikle evlenmezdim.
Beraber yaşar yine de evlenmezdim.
Çok yoruldum.
Eşim benden 10 yaş kadar büyük.
Başlarda bu avantajdı yani beni anlıyor sanıyordum.
Şimdi düşünüyorum da aşktan gözüm kör olmuş sadece.
Bilmiyorum ama bence bu sorunların temelinde ailesiyle beraber yaşıyor olmamız var.
Belki de zaten kişiliği böyle.
4 yıldır evliyiz. Eşimim ailesi çok iyi yani gelmeme gitmeme fazla karışmazlar.
Ama eşim başka bir yere çalışmaya gitti ve 1 yıl kadar sonra gelecek.
Sırf gelecekte daha iyi şartlarda yaşayalım diye gitti ve zor bir işte çalışıyor.
İhtiyacınız var mı derseniz bence yoktu hatta etrafımdaki herkese göre yoktu kendi evimiz var zaten ikimizde çalışınca yeterdi....
Ki yeteceği belli olmasına rağmen o biraz daha yatırım yapmak istiyor diye ailesiyle kaldık.
Ama o beni bırakıp çalışmaya gitti. Ben gitme dememe rağmen 2 ay beni ikna etmeye çalıştı, yeri geldi kavga etti. Ki bu ikna konuşmaları hep kavgayla bitti.
En sonunda ne yaparsan yap dedim. Bıkmıştım tartışmaktan.
Ben ise ailesinin yanında kalmaya devam ettim.
Çalışan bir bayan olduğum için akşamdan akşama eve geliyordum sorun çok yaşamıyordum.
Ama son zamanlarda kv nin odama girmesi beni rahatsız etmeye başladı önceleri girer pencereyi açar çıkardı.
Bundan da rahatsız olurdum ama ses etmezdim.
Sonuçta benim o evde ki tek alanım orası. Ona da müdahale edilmesi zoruma gidiyordu.
En son odanı temizle yatağının altını da temizle çok kirli şakayla karışık kontrol edecem dedi.
Sonra arkadaşları eve gelmiş odaları gösterirken odam dağınık diye utanmış.
Bende burası benim odam burayı kimseye göstermemelisin zaten dedim. Ama anlamadı anlamazlıktan geldi.
Bir hafta sonum var her gün işe gidiyorum ama kv ile kaldığım için haftasonuda işe gider gibi geçiyor maalesef...
Bir gün geç kalktım ama gerçekten o kadar yorulmuşum ki ne alarmı ne de evde ki seslere uyanamamışım. Ve sonrasında azarı yedim yine şakayla karışık 'Sana çok yumuşak davranıyorum gelin olmayı öğretemedim falan filan....
İnsan kendi annesi olsa kavga tartışabilir kv olunca tartışamıyorum çünkü bir kere ilişkimiz o raddeye gelirse bir daha düzelmez diye düşünüyorum.
Ben de kaç ayın birikmişliğiyle son olayla beraber evden ayrılcam dedim eşime. O da baktı ben kararlıyım annesini aradı konuştu.
10 gün sonra ayrıldım. Eşim o gün bir şey demedi.
Ama beni bazen 2 gün aramadı ben ayrıldıktan sonra. Ki normalde hergün görüntülü konuşurduk. Kavga etsek bile. Bazen 1 dk konuştuk günde. Sırf evden ayrıldığım için tepkisini beni arayıp sormayarak gösterdi.. Ama her gün yine de ona msj attım.
Beni aramadığı bu 2 günlerden birinde hastaneye yattım ve onun haberi 2 gün sonra aradığında oldu. Hem benimle ilgilenmediği için kızgındım hem de onu endişelendirmek istemedim.
Haberi olduğunda ise insan bir korkar demi karısını hastaneye yatırmışlar.
Çok da umrunda olmadı....
Bugün bu konuyu açtığımdaysa ben ona haber vermediğim için yine ben suçlu oluyorum.
ben de arasaydın öğrenirdin dedim ama ben haber vermeliymişim....
Bugünse bir tartışma oldu. O buradan ayrıldığında benim yapmam gereken 3 şey varmış..
İşime devam etmek.
Annesine babasına göz kulak olmak.
Para biriktirmek.
Ben evden ayrılarak son 2 sini yapmamışım....
Ama o orada zor şartlar altında çalışıyormuş...
Ona karşı mahcup olmalıymışım.
Çünkü o bizim için çalışırken ben sadece kendi rahatımı düşünmüşüm.
Benimle nasıl bütün hayatını geçireceğini bilmiyormuş.
Zora gelince her zaman kaçıyormuşum....
Bencilmişim.
Böyle devam edersem benimle yaşayamazmış...
Bu kelimeleri evlilik hayatımız boyunca kaç kere duyduğumu tahmin edemezsiniz..
İhtiyacımız olmadığı halde sırf o istiyor diye annesigilin yanında yaşadım.
İşsizlik dönemlerinde ona iş buldum parasını beğenmeyip işe başlamadı.
Neyse dedim.
Her kavgamızda düşmanıymışım gibi davranıp ailesinin yanında olduğumuz halde günlerce yüzüme bakmadığı oldu. Ayrı yatağa gittiği oldu...
Her kavgamızda derdimi anlatamadığım anlamayıp beni suçladığı için gözlerim doluyordu. Ve sırf ağlıyorum diye daha çok kızıp daha çok bağırıyor.
Ağlayarak çözecekmisin diyor ama sinirden ağlıyorum ve isteyerek değil gerçekten bende nefret ediyorum bu huyumdan o da 4 yıldır öğrendi elimde olmadığını gözyaşlarımın öylece aktığını ama sen kendini temize çıkarmak için yapıyorsun oluyor hep.
Belki de hep negatif yönlerine odaklandım bilmiyorum.
Ama derdimi anltamıyorum.
Ne zaman anlatmaya kalkışsam suçlu çıkıyorum.
Artık o kadar yoruldum ki bakıyorum ki kavga ediyoruz. Tamam diyip elimden geldiğince kısa kesip kapatıyorum. Derdimi anlatmaktan dahi vazgeçtim.
Abartıyorsam lütfen abarttığımı yüzüme söyleyin.
Ne düşünüyorsanız açıkca söyleyin lütfen.
Ne yapmalıyım...
* Evden habersiz ayrılmışım gibi algılanmış. Kararı verdiğim gün eşimi arayıp söyledim. O da annesiyle konuştu. Bir on gün sonra ayrıldım. Kalmak istediğim yeri de ona gösterdim. Yani süreçten ikisininde haberi vardı. Evi eşim gittikten 8 ay sonra terkettim.
Ben de bazen beni eğitmeye çalıştığını hissediyorum...Aradaki yaş farkından sanırım sürekli çocuk gibi eğitmeye çalışmış sizi. Birazda karakter tabi.
Kv senin odana giremez
Kusurabakmasin.
Bir tanidgimizin gelini senin gibiydi gunduz ise giderken odasini kilitler anahtari da alirdi.
Benim prensiplerim var ben yokken illa ki odama girersiniz girmiyoruz deseniz bile..ben de kilitlerim ..derdi
Giki cikmazdi kv sinin
Yani ne gelinler var sen yumusak yuzlusun yine
Valla canim;
Esin hatali
Anasina babasina goz kulak olmak zorunda degilsin
Asil onlar seni rahat ettirmek zorunda ogullari yokken
Valla kendini ezdirme
Bir daha gelmeyeceksin bu dunyaya ve bu yasa
Sen bilirsin ne diyim
Bu hayat senin başkasının değil. Birlikte kalmaya başladın diye zincirle bağlanmadın o eve. Tabi ki mutsuzsan ayrılacaksın evden. Ne demek o evde yokken ailesinin evinden ayrılamamak. Esaret mi yaşayacaktım kuzum?
Ailesiyle yaşamayı kabul etmen buna devam etmeni zorunlu kılmaz. Kesinlikle bu düşüncelere kapılmamanı öneririm.
Yapman gerekeni yaşmışsın, evden ayrılacağını haber vermişsin. Ailesine göz kulak olmak isteyen insan yurt dışına gitmezdi. Ayrıca sen kimsenin ailesine göz kulak olmak zorunda da değilsin. Mutlu olacağın şekilde yaşa, hayat gerçekten boşa geçiyor diğer türlü.