Evlendikten sonra herkesin ailesi kıymetli oluyor.
Bir kurtulsaydım dediğim evi ve ailemi şimdi özlüyorum. Bekarken annem ev işlerine karıştırtmazdı, işe girince de ben yapmadım derken hiç iş yapmadan evlendim. Ziyarete gidince banyo, tuvalet girişiyorum, alışveriş yapıyorum, kardeşlerimle sinemaya gidiyoruz,hediyeler alıyorum. Gittiğimde bir maaşımı bırakıyorum en az. Eşim de diyor yahu sen bunca sene kavga ettin, iş yapmadın, özlemem dedin ne oldu şimdi kıymete mi bindi diye. Fazla konuşturmuyorum ama ben de farkındayım kıymete bindiklerinin..
Evin en büyük çocuğu olmakla alakalı belki de, bir şekilde destek olma ihtiyacı hissediyorum. Hala okuyan 2 kardeşim, emekli annem ve kardeşlerim okuyacak, ben evleneceğim diye çok istemesine rağmen emekli olamayan bir babam var. Özledik ya da ne zaman geleceksin dedikleri hafta sonu soluğu orada alıyorum. Hiç sormuyorum eşime, param var mı yok mu bakmıyorum. Böyle işte, bizde de kıymete binen benim taraf sanırım. Eşiminkiler zaten hep kıymetliydi:)