Artık çok doldum ve uyandım, 3 senelik birlikteliğimiz var. 1 sene yan yanaydık sonra uzaktan mesafeye döndü. Bana bazen çok yüksek sesle bağırırdı, uzaktan olduğumuzdan beri beni aramaz görmeye gelmez küçük de olsa doğumgünü hariç hediye almazdı. İlgisizin önde gideni. Aradığımda muhabbet etmez 3 dakika konuşur kapatırız. Akşamları benimle konuşmak için telefonunu almaz. Her yere gider gezer ama bana vakit ayırmaz nakit de :’) sorun şu ki ilişkide hata yaptığının artık farkındayım fakat hala konunun sonunda ondan özür dilerken kendimi buluyorum. Beni o kadar sindirmiş ki asosyal (neredeyse bütün arkadaşlarıma şu şöyle bu böyle diyerek aylarca bana işlemiş ve ben de en son bu sebeplere inanıp herkesten uzaklaştım) neşesiz gülümsemeyen kimseyle konuşmayan bi hale geldim. Artık bunun farkındayım en azından, sadece bağımlı mı dersiniz cesaretsiz mi ayrılamıyorum, o seneye evlilik düşünüyor? Ama hayatım boyunca mutsuz olacakmışım gibi hissediyorum. İyi yönleri de yok değil ama kötüler ağır basmaya başladı uzaktan olunca .. tavsiye ve yorumlarınıza olduğu gibi açığım…