--------------------------------------------------------------------------------
merhaba,2 haftaönce sezeryan ile birevlat dünyaya getirdim.(şükürler olsun).ilk anda sütüm gelmediği için bebeğime biberon ile mama verdiler.vermez olsalardı.göğüs ucumda biraz az olduğu için şuanda bebeğimi emziremiyorum.sağarak sütümü verebiliyorum.doğum sonrası hayata adapte olabilmek benim için biraz zor oluyor açıkçası.ve bebeğim beni emmediği için moralim bozuluyor ve sürekli ağlıyorum.birde kış ayındayız.evde bunalmak üzereyim.birde herkes karşıma geçip aman emzirmeye bak,şöyledir böyledir dedikçe moralim daha da bozuluyor.sürekli emzirmeyi deniyorum ama göğsümü istemiyor.birazcık bunalıma girdim herhalde.düzelecek biliuorum ama bebeğim beni emseydi çok iyi olacaktı.bebeğimi çok seviyorum onun kokusu bana bakışı ağlaması.o kadar tatlıki anlatamam.kimseden akıl beklemiyorum çünkü etrafımda akıl vermek için sırada bir çok insan var.ben sadece benimle aynı psikolojiye sahip birkaç arkadaş arıyorum.bebeğim göğsümü alasıya kadar pes etmeye niyetim yok.umarım alır ama almazsada yapacak başka birşeyim yok herhalde.bu arada o kadar tuhaf bir duygu ki,ne bileyim annelik çok başka birşeymiş.şuan yaz ayı gelsede yavrumla beraber gezsem kimse olmadan,çok rahatlıcam herhalde.hava almaya o kadar ihtiyacım var ki anlatamam.lohusalık dönemimdeyim ama yanımda kimse olmadığı için ne bileyim biraz mutsuzum.Allah tan eşim var akşam eve gelse diye dört gözle bekliyorum.onun varlığı beni çok rahatlatıyor.birde kendimi programlanmış hissediyorum.yani her saat işini bırak sütünü sağ çocuğu yedir altını temizle uyut.emzirebilseydim belki daha iyi olurdum ama dediğim gibi pes etmicem.
merhaba,2 haftaönce sezeryan ile birevlat dünyaya getirdim.(şükürler olsun).ilk anda sütüm gelmediği için bebeğime biberon ile mama verdiler.vermez olsalardı.göğüs ucumda biraz az olduğu için şuanda bebeğimi emziremiyorum.sağarak sütümü verebiliyorum.doğum sonrası hayata adapte olabilmek benim için biraz zor oluyor açıkçası.ve bebeğim beni emmediği için moralim bozuluyor ve sürekli ağlıyorum.birde kış ayındayız.evde bunalmak üzereyim.birde herkes karşıma geçip aman emzirmeye bak,şöyledir böyledir dedikçe moralim daha da bozuluyor.sürekli emzirmeyi deniyorum ama göğsümü istemiyor.birazcık bunalıma girdim herhalde.düzelecek biliuorum ama bebeğim beni emseydi çok iyi olacaktı.bebeğimi çok seviyorum onun kokusu bana bakışı ağlaması.o kadar tatlıki anlatamam.kimseden akıl beklemiyorum çünkü etrafımda akıl vermek için sırada bir çok insan var.ben sadece benimle aynı psikolojiye sahip birkaç arkadaş arıyorum.bebeğim göğsümü alasıya kadar pes etmeye niyetim yok.umarım alır ama almazsada yapacak başka birşeyim yok herhalde.bu arada o kadar tuhaf bir duygu ki,ne bileyim annelik çok başka birşeymiş.şuan yaz ayı gelsede yavrumla beraber gezsem kimse olmadan,çok rahatlıcam herhalde.hava almaya o kadar ihtiyacım var ki anlatamam.lohusalık dönemimdeyim ama yanımda kimse olmadığı için ne bileyim biraz mutsuzum.Allah tan eşim var akşam eve gelse diye dört gözle bekliyorum.onun varlığı beni çok rahatlatıyor.birde kendimi programlanmış hissediyorum.yani her saat işini bırak sütünü sağ çocuğu yedir altını temizle uyut.emzirebilseydim belki daha iyi olurdum ama dediğim gibi pes etmicem.