S
SENACE
Ziyaretçi
-
- Konu Sahibi SENACE
- #1
Can Dündar yine son noktayı koymuş....keyifli okumalar.
Karanliktaymislar. Iki embriyo, bir ana rahminde...
Her seyden habersiz beklesiyorlarmis, sudan bir besigin icinde...
Sarilip birbirlerine, karanlikta uyumuslar oylece...
Haftalar gecmis, ikizler gelismis.
Elleri, ayaklari belirginlesmis.
Gozleri ciktikca meydana
Ikisi de cevrede olup biteni fark etmis...
Ne rahat, ne guvenli bir dunyaymis bu...
Sicak, islak, sevgi dolu...
"Oyle guzel bir dunyada yasiyoruz ki" demisler, "...bize ne mutlu..."
Gel zaman git zaman, cevreyi kesfe girismisler.
Bu karanlik dunyayi ve hayatin kaynagini desmisler.
Onlari besleyip buyuten kordonu fark edince
O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine sukretmisler.
Sonra baslamis bir varolus tartismasi:
"Buraya nereden geldik, biz nasil olduk" diye sormus ikizler...
"Annemiz" demis biri, "O bizi var etti, bize can verdi."
"Ne biliyorsun" diye itiraz etmis oteki, "Sen hic Anneni gormedin ki...":
"Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inanci bizi rahatlattigi icin
uydurdugumuz bir seydir."
Suredursun ana rahmindeki tartisma, ikizler buyuyup gelismisler.
Rahme sigmaz olup tekmelesmisler.
Artik parmaklari ve kulaklari varmis keratalarin...
Buyudukce anlamislar ki, yolun sonu yakin...
Gun gelecek, bu guzelim hayat bitecek;
Karanlik bir yolculuk, onlari bir baska diyara cekecek.
"- Buradaki hayatimizin sonuna yaklasiyoruz" diye fisildamis ikizlerden
biri efkarla...
"- Ben gitmek istemiyorum" diye diretmis oteki;
"doyamadim ki daha hayata..."
"- Ama mukadderat alnina yazilandir; dua et, belki dogumdan sonra hayat vardir."
Sormus karamsar olan:
"- Bir gun bize hayat veren kordon kesilecek. Ondan sonra basimiza neler
gelecek?"
Siirle cevaplamis iyimser olan:
"Bircok giden/ memnun ki yerinden/ cok seneler gecti/ donen yok
seferinden..."
Ve gunlerden bir gun, yer sarsilmis, duvarlar kasilmis.
Dayanilmaz sancilarla ikizler beklenen gunun geldigini anlamis.
Burusuk kollariyla birbirlerine son kez sarilip vedalasmislar.
Ve "omrumuz bitti" diye ciglik cigliga aglasmislar.
Azrail sandiklari bir el kesmis onlari hayata baglayan kordonu,
Aglaya aglaya karanlik bir koridordan obur hayata cikmislar.
Bu bir Can DUNDAR Yazisidir, hayati sadece dunyadan ibaret sananlar
gibi,
yasamlarinin sadece ana rahminde oldugunu ve dogunca oleceklerini
saniyorlar..
Kimbilir belkide bizde yaniliyoruz onlar gibi..
Olunce olmus degil, belkide dogmus olacaz..
Nerden bilebiliriz ki!
Karanliktaymislar. Iki embriyo, bir ana rahminde...
Her seyden habersiz beklesiyorlarmis, sudan bir besigin icinde...
Sarilip birbirlerine, karanlikta uyumuslar oylece...
Haftalar gecmis, ikizler gelismis.
Elleri, ayaklari belirginlesmis.
Gozleri ciktikca meydana
Ikisi de cevrede olup biteni fark etmis...
Ne rahat, ne guvenli bir dunyaymis bu...
Sicak, islak, sevgi dolu...
"Oyle guzel bir dunyada yasiyoruz ki" demisler, "...bize ne mutlu..."
Gel zaman git zaman, cevreyi kesfe girismisler.
Bu karanlik dunyayi ve hayatin kaynagini desmisler.
Onlari besleyip buyuten kordonu fark edince
O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine sukretmisler.
Sonra baslamis bir varolus tartismasi:
"Buraya nereden geldik, biz nasil olduk" diye sormus ikizler...
"Annemiz" demis biri, "O bizi var etti, bize can verdi."
"Ne biliyorsun" diye itiraz etmis oteki, "Sen hic Anneni gormedin ki...":
"Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inanci bizi rahatlattigi icin
uydurdugumuz bir seydir."
Suredursun ana rahmindeki tartisma, ikizler buyuyup gelismisler.
Rahme sigmaz olup tekmelesmisler.
Artik parmaklari ve kulaklari varmis keratalarin...
Buyudukce anlamislar ki, yolun sonu yakin...
Gun gelecek, bu guzelim hayat bitecek;
Karanlik bir yolculuk, onlari bir baska diyara cekecek.
"- Buradaki hayatimizin sonuna yaklasiyoruz" diye fisildamis ikizlerden
biri efkarla...
"- Ben gitmek istemiyorum" diye diretmis oteki;
"doyamadim ki daha hayata..."
"- Ama mukadderat alnina yazilandir; dua et, belki dogumdan sonra hayat vardir."
Sormus karamsar olan:
"- Bir gun bize hayat veren kordon kesilecek. Ondan sonra basimiza neler
gelecek?"
Siirle cevaplamis iyimser olan:
"Bircok giden/ memnun ki yerinden/ cok seneler gecti/ donen yok
seferinden..."
Ve gunlerden bir gun, yer sarsilmis, duvarlar kasilmis.
Dayanilmaz sancilarla ikizler beklenen gunun geldigini anlamis.
Burusuk kollariyla birbirlerine son kez sarilip vedalasmislar.
Ve "omrumuz bitti" diye ciglik cigliga aglasmislar.
Azrail sandiklari bir el kesmis onlari hayata baglayan kordonu,
Aglaya aglaya karanlik bir koridordan obur hayata cikmislar.
Bu bir Can DUNDAR Yazisidir, hayati sadece dunyadan ibaret sananlar
gibi,
yasamlarinin sadece ana rahminde oldugunu ve dogunca oleceklerini
saniyorlar..
Kimbilir belkide bizde yaniliyoruz onlar gibi..
Olunce olmus degil, belkide dogmus olacaz..
Nerden bilebiliriz ki!