- 8 Mart 2010
- 13
- 0
Kızlar, hipnozun ne gibi faydaları olur? Benim kendimle çözemediğim problemlerim var. Sürekli kendimle savaş halindeyim. En ufak sorunu büyütüyorum,elimde değil. İçime atıyorum,kimse ile paylaşamıyorum. Beni yargılamalarından; insanların gözünde değersiz olmaktan korkuyorum. Ama başta ben kendime değer vermiyor,saygı duymuyorum. Çekingenlik ve güvensizlik had safhada... Bir toplulukta konuşmaya,görüş bildirmeye çekiniyorum. Önce insanların ne düşündüğünü gözlemliyorum. Hakkımda neler konuşuluyor,düşünülüyor; bunlar benim için benim ne istediğimden çok daha önemli... El âlem ne der, beni nasıl görürler sonra... diyerek nelerden vaz geçmişimdir kim bilir...
Ve bunu yiyerek bastırıyorum. Her ne yapamıyorsam hırsımı yiyeceklerden çıkarıyorum!
Aç değilim,çoğu zaman canım bile çekmiyor,ama yemeliyim işte... Deli gibi tıkındığım bu anlarda insanlara gözükmemeye çalışıyorum,ve sonra tuvalette alıyorum soluğu... Bir süreliğine benim oluyorlar,ama içim hep bomboş tertemiz olmalı. Bu düşünce beynimi kemiriyor. Zaten -öküz- gibi yemiş olduğum için hiç şansım yok,kusmalıyım...
Bu ataklar zaman zaman sıklaşıyor,yoruyor... Hem beni hem ailemi, maddi manevi bitiriyor...
Gün oluyor tek derdim tek isteğim yemek -kusmak- yine yemek...
Nedeni çok düşünmeme rağmen çözemediğim bu iç savaştan bir an önce kurtulmak istiyorum. Aklımda bir süredir hipnoz var; acaba derdimi bulabilir miyim? Kendimi neden sevmediğimi,değersiz hissettiğimi? Bir çaresini bilen bizzat yaşayan ya da şahit olanlar Allah aşkına yardım etsin!
Antidepresan kullanıyorum ve psikolojik destek alıyorum ama doktorumdan memnun değilim. Ne yazık ki değiştiremiyorum ve özel psikiatrist için maddi durumum müsait değil.
Yeni yetme, mankenlere özenen genç kız da değilim üstelik. 26 yaşında,üniversite mezunuyum! Bir 2 yıla yakındır işsizim( Bankada çalışıyordum,çıkarıldım)
Şu an KPSS kursuna gidiyorum,bari memur olabilsem,en azından kovulma stresi ile yaşamam diyorum. Fakat aynaya baktığımda,bir çöplük görüyorum. 1.60 boyunda,43 kg yum. Kansızım,ön dişlerim kusmaktan kırıldı ve benzim sarı... Göz altlarım mor ve saçlarım eskisi gibi gür değil... Artık güne' Zaten nerem doğru ki...' diye başlayıp,amaçsızca sürüklenmek istemiyorum!
YARDIM EDİN KIZLAR!
Ve bunu yiyerek bastırıyorum. Her ne yapamıyorsam hırsımı yiyeceklerden çıkarıyorum!
Aç değilim,çoğu zaman canım bile çekmiyor,ama yemeliyim işte... Deli gibi tıkındığım bu anlarda insanlara gözükmemeye çalışıyorum,ve sonra tuvalette alıyorum soluğu... Bir süreliğine benim oluyorlar,ama içim hep bomboş tertemiz olmalı. Bu düşünce beynimi kemiriyor. Zaten -öküz- gibi yemiş olduğum için hiç şansım yok,kusmalıyım...
Bu ataklar zaman zaman sıklaşıyor,yoruyor... Hem beni hem ailemi, maddi manevi bitiriyor...
Gün oluyor tek derdim tek isteğim yemek -kusmak- yine yemek...
Nedeni çok düşünmeme rağmen çözemediğim bu iç savaştan bir an önce kurtulmak istiyorum. Aklımda bir süredir hipnoz var; acaba derdimi bulabilir miyim? Kendimi neden sevmediğimi,değersiz hissettiğimi? Bir çaresini bilen bizzat yaşayan ya da şahit olanlar Allah aşkına yardım etsin!
Antidepresan kullanıyorum ve psikolojik destek alıyorum ama doktorumdan memnun değilim. Ne yazık ki değiştiremiyorum ve özel psikiatrist için maddi durumum müsait değil.
Yeni yetme, mankenlere özenen genç kız da değilim üstelik. 26 yaşında,üniversite mezunuyum! Bir 2 yıla yakındır işsizim( Bankada çalışıyordum,çıkarıldım)
Şu an KPSS kursuna gidiyorum,bari memur olabilsem,en azından kovulma stresi ile yaşamam diyorum. Fakat aynaya baktığımda,bir çöplük görüyorum. 1.60 boyunda,43 kg yum. Kansızım,ön dişlerim kusmaktan kırıldı ve benzim sarı... Göz altlarım mor ve saçlarım eskisi gibi gür değil... Artık güne' Zaten nerem doğru ki...' diye başlayıp,amaçsızca sürüklenmek istemiyorum!
YARDIM EDİN KIZLAR!