Düşünemiyorum, zihnim puslu sanki..

poppyseed

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
8 Mart 2024
21
24
Kızlar selamlar. Regl dönemim yakın buna bağlı sanırım ama düşüncelerle mücadele ediyorum saatlerdir. Öyle yordum ki zihnimi artık puslu hissediyorum.. Ben boşandım 2 yıl oldu. Duygusal, mental olarak gayet huzurluyum şükürler olsun. Fakat çocuklarım gittikçe alışmak yerine gittikçe zorlanıyorlar gibi hissediyorum. Bugün kızım bana, ben babama gitmek istemiyorum, orada seni özlüyorum; ama burada da babamı özlüyorum dedi.. Saatlerdir bu söze takıldım çıkamıyorum. Derslerine çalışmak istemiyor, arkadaşlık dahi kurmak istemiyor kimseyle. Babasının ilgisi gayet iyi aslında ama ailesi aşırı toksik. Bu sebepten o evde huzur yok. Çocuklarımla birlikte yaşıyorum şükürler olsun. Ama aynı zamanda çalıştığım için sürekli kesintisiz ilgi sağlayamıyorum. Sürekli koşturma ve çaba halindeyim. Tabii ki yetmeye çalışıyorum. Bu durumu nasıl toparlayacağım kızlar.. Şükür akrabalarım çok bulunduğum ilde. Fakat benim gidip gelecek çok vaktim olmuyor. Çocuklarım da doğal olarak akraba çevremizden uzak kalmış oluyorlar. Tatil günlerimde kendi evimize davet etmek istiyorum ama ona bile enerji bulamıyorum sanki. Şükür çirkin gelişen bir durum yok boşanmayla ilgili. Mesela asla babayı kötülemem. Tam tersi babalarının onları ne kadar sevdiğini anlatırım hep. Ama yine de çocuklarım düşündüğümden daha fazla hissediyorlar bu süreci..
 
Kızlar selamlar. Regl dönemim yakın buna bağlı sanırım ama düşüncelerle mücadele ediyorum saatlerdir. Öyle yordum ki zihnimi artık puslu hissediyorum.. Ben boşandım 2 yıl oldu. Duygusal, mental olarak gayet huzurluyum şükürler olsun. Fakat çocuklarım gittikçe alışmak yerine gittikçe zorlanıyorlar gibi hissediyorum. Bugün kızım bana, ben babama gitmek istemiyorum, orada seni özlüyorum; ama burada da babamı özlüyorum dedi.. Saatlerdir bu söze takıldım çıkamıyorum. Derslerine çalışmak istemiyor, arkadaşlık dahi kurmak istemiyor kimseyle. Babasının ilgisi gayet iyi aslında ama ailesi aşırı toksik. Bu sebepten o evde huzur yok. Çocuklarımla birlikte yaşıyorum şükürler olsun. Ama aynı zamanda çalıştığım için sürekli kesintisiz ilgi sağlayamıyorum. Sürekli koşturma ve çaba halindeyim. Tabii ki yetmeye çalışıyorum. Bu durumu nasıl toparlayacağım kızlar.. Şükür akrabalarım çok bulunduğum ilde. Fakat benim gidip gelecek çok vaktim olmuyor. Çocuklarım da doğal olarak akraba çevremizden uzak kalmış oluyorlar. Tatil günlerimde kendi evimize davet etmek istiyorum ama ona bile enerji bulamıyorum sanki. Şükür çirkin gelişen bir durum yok boşanmayla ilgili. Mesela asla babayı kötülemem. Tam tersi babalarının onları ne kadar sevdiğini anlatırım hep. Ama yine de çocuklarım düşündüğümden daha fazla hissediyorlar bu süreci..
Özlemin normal bir duygu olduğunu, yetişkinler olarak bu karar aldığınızı ama çocuklar olarak onların her daim destekçisi olduğunuzu belirtin. Yani olumsuz duygular hiç olmasın hayatımızda istiyoruz ama maalesef o duygularda var ve yaşanacak şeyler...
 
çocuklar arkadaşının evinde kalsa gene anne ya da baba özler çok normal bunlar hiç kafanıza takmayın. Akrabalarla sosyalleşmeye gerek yok vakit buldukça çocuklarınızla bi yürüyüşe çıkın, evde bi dans videosu açıp beraber dansedin, film gecesi yapın mısır filan patlatıp. Ve boşanmanın kötü bir şey olduğu duygusunu içinizden söküp atın. Kızınızın okul ders ergenlik herhangi bir sorununu boşanmaya yormayın gerçek sebebi bulmaya çalışın.
 
X