- 20 Temmuz 2014
- 2.031
- 2.472
- Konu Sahibi Papatya129
- #1
Merhabalar. Karantina insani dusunmeye zorluyor, gunlerdir ben de sunu dusunuyorum; guven problemim.
Size kucuklukten beri yasadiklarimdan bahsetmek istiyorum.
Oncelikle bu yasa kadar ergenlik flortleri yahut universite heyecanlari olarak nitelendirecegim kısa soluklu iliskiler -maksimum 1 ay- disinda hic duzgun, uzun, ciddi bir iliskim olmadı.
Bu dandirik iliskilerimde “Sana ölüyorum asigim, asla ayrilmicaz askim!” zirvalarini duyup iki gun sonra ayrilik yasamam bende coook buyuk travmalara yol acmis olmali ki bundan sonra bana bu sekilde ilgisini gosteren her y kromozomluya “yalan soyluyor olsa gerek. nasıl olsa bu da gider!” gozuyle bakar oldum. Cok aci ama ben, insanlarin beni sevdigine İNANMİYOR OLDUM. Hatta gecen arkadasim yeni tanistigi adami anlatiyor, kiz dizi gibi yavas cekimli anlatirken “bana cok guzelsin dedi, ne kadar cok sevdigini soyledi...” filan derken icimden soyleyim; ohooo inaniyo mu hakikaten?
Madalyonun diger tarafi da su, insanlar beni sevdiklerini beni guzel bulduklarini vs ifade ettiklerinde inanmiyorum ve fakat kimse boyle bir ifadede bulunmazken insanlarin beni sevdigine inandiyorum kendimi. Bkz: Yakin zamanda yakin arkadaslarimdan birine acildim, fakat ilan-i ask tarzinda degildi,baska bir sebepten kavga ediyorduk ve o anlik patlamayla “senin zaten anlamakla ilgili problemlerin var, anlasan sana karsi olan hislerimi anlardin” dedim. Dedikten sonra ne dedim len ben simdi?!
oldum zira hic boyle bir sey planlamamistim dan diye oluverdi. Reddedildim mi? Evet hem de en âlâsından. İyi mi oldu yine evet cunku hayatimdaki koca bir belirsizlik gitmis oldu!
Ama olay bu degil, ben napicam?
“Seviyorum” diyene inanmamaya o kadar meyyalim ki beynim beni oyle bir iddiada bulunmayanin beni sevdigine inanmaya zorluyor olabilir. Bazen bir bakis bazen bir gulus buna sebep oluyor.Bu adama nerden baksaniz 1 yilimi verdim.
Bunun psikolojik bir yonu oldugunu belki de travma bile yasadigimi dusunuyorum.
dipnot olarak hep ayni tarz çakma ıssız adamlari kendime cekiyorum.
İsin kotu tarafi butcem de suan uuzuun bir terapi almama izin vermiyor.
Bu nedenle kel ilacini kendi bulup kafasina surecek mecburen.
Sizden de tavsiyelerinizi bekliyorum.
Size kucuklukten beri yasadiklarimdan bahsetmek istiyorum.
Oncelikle bu yasa kadar ergenlik flortleri yahut universite heyecanlari olarak nitelendirecegim kısa soluklu iliskiler -maksimum 1 ay- disinda hic duzgun, uzun, ciddi bir iliskim olmadı.
Bu dandirik iliskilerimde “Sana ölüyorum asigim, asla ayrilmicaz askim!” zirvalarini duyup iki gun sonra ayrilik yasamam bende coook buyuk travmalara yol acmis olmali ki bundan sonra bana bu sekilde ilgisini gosteren her y kromozomluya “yalan soyluyor olsa gerek. nasıl olsa bu da gider!” gozuyle bakar oldum. Cok aci ama ben, insanlarin beni sevdigine İNANMİYOR OLDUM. Hatta gecen arkadasim yeni tanistigi adami anlatiyor, kiz dizi gibi yavas cekimli anlatirken “bana cok guzelsin dedi, ne kadar cok sevdigini soyledi...” filan derken icimden soyleyim; ohooo inaniyo mu hakikaten?
Madalyonun diger tarafi da su, insanlar beni sevdiklerini beni guzel bulduklarini vs ifade ettiklerinde inanmiyorum ve fakat kimse boyle bir ifadede bulunmazken insanlarin beni sevdigine inandiyorum kendimi. Bkz: Yakin zamanda yakin arkadaslarimdan birine acildim, fakat ilan-i ask tarzinda degildi,baska bir sebepten kavga ediyorduk ve o anlik patlamayla “senin zaten anlamakla ilgili problemlerin var, anlasan sana karsi olan hislerimi anlardin” dedim. Dedikten sonra ne dedim len ben simdi?!
oldum zira hic boyle bir sey planlamamistim dan diye oluverdi. Reddedildim mi? Evet hem de en âlâsından. İyi mi oldu yine evet cunku hayatimdaki koca bir belirsizlik gitmis oldu!Ama olay bu degil, ben napicam?
“Seviyorum” diyene inanmamaya o kadar meyyalim ki beynim beni oyle bir iddiada bulunmayanin beni sevdigine inanmaya zorluyor olabilir. Bazen bir bakis bazen bir gulus buna sebep oluyor.Bu adama nerden baksaniz 1 yilimi verdim.
Bunun psikolojik bir yonu oldugunu belki de travma bile yasadigimi dusunuyorum.
dipnot olarak hep ayni tarz çakma ıssız adamlari kendime cekiyorum.
İsin kotu tarafi butcem de suan uuzuun bir terapi almama izin vermiyor.
Bu nedenle kel ilacini kendi bulup kafasina surecek mecburen.
Sizden de tavsiyelerinizi bekliyorum.
Onune cikip her seviyorum diyene gozunu karart demiyorum ama bu kuruntulari da bi kenara at ve yaşamaya bak. Benim de başima degisik tipler geldi ama herkes ayni değil, hiç bu konuda supheye dusmedim.