Dügün fobisi sayilmaz aslinda..dügünde oynama fobisi desek daha dogru olur benim durumuma.
Gerce dügünlerden bile nefret eder oldum annemin sayesinde. Zorla her dügüne götürmeye calisir tartisiriz o yüzden bende artik hic gitmiyorum.
Su an dert degil kizlar ama ileride olucak (taabi kaderimde evlenmek varsa) kendimi biliyorum.
Benim cok soguk bir yapim var ve ulu orta öyle kimsenin icinde göbek atacak bir insan degilim.
Kara kara düsünüyorum ben nasil evlenecegim diye. Dügünsüz de olmaz..ailem üzülür akrabalarim basimin etini yer bende belki de yapmadim diye icimde kalir sonra.
Benim gibi olan varsa siz nasil atlattiniz merak ettim? Hani dügün günü gelinin oturmasi sacma olur ama acaba ilahili dügünmü yapsam diye düsünür bile oldum sirf oynamamak icin.
Öyle yapan tanidiklarim var. Sonra yemek de verilir pasta taki derken biter gider. En fazla esle birlikte acilis dansi olur. Ama halaydir zirt zurt öyle oynayamam hic..bilmem de zaten bana yakismaz da. Fikirlerinizi bekliyorum..